familie, feest, Gemis

zestien

4 reacties

Mijn lieve meisje,

Zestien juli, achtentwintig jaar geleden werd ik op deze dag voor het eerst moeke van een prachtige oudste dochter.  Zestien juli, zeven maanden geleden moest ik jou, mijn prachtige jongste dochter voor altijd loslaten. 

De oudste dochter viert haar verjaardag in Spanje bij de abuela van het liefje. Ze geniet, ze beleeft, ze houdt van, ze straalt. En ik gun het haar zo. De voorbije achtentwintig jaar ging haar pad immers niet altijd over rozen. Maar ze staat er toch maar, die dappere oudste dochter van ons.

En toch was vandaag het gemis om de kleine zus weer groot en zaten de tranen soms hoog. Maar het roodborstje zat ook vandaag weer op het paaltje in de tuin, rond de vlinderstruik fladderden drie dagpauwogen en ik voelde jou dicht bij mij. Deze middag maakte ik ook een paar koesterstenen. Binnenkort laat ik ze met jouw groeten op reis vertrekken. Zo reis je hopenlijk verder de wereld rond. Een kleine steen met je giraf, een kleine steen speciaal voor jou.

Ik droom zoveel van jou. Ik mis jou,  Ik hou van jou.

verhuizen, Zee

de zee

7 reacties

Mijn lieve meisje,

Nog een paar maanden en een droom van jou en mij komt uit. Je vake en ik twijfelden, aarzelden, overlegden en hakten toen de knoop door. Nog één keer zouden we verhuizen. Ons huis voelt nu niet meer als thuis. Het is te groot, te leeg, te stil. Nog een paar maanden en we blijven voor altijd aan zee. Het wordt niet De Panne wat jij zo graag wou, dat ligt voor vake echt wel te ver van Brussel, binnenkort verruilen we postcode 9200 voor 8400 en is Oostende twee plus één inwoners rijker. 

Vorige week waren we er nog een paar dagen en we genoten van het mooie weer, Ensor en de urenlange wandelingen. De Oostendse Krekenroute voerde ons langs idillische kreken en modderige bospaadjes en boven op de oude spoorberm hadden we een magnifiek uitzicht over de polders terwijl de grasmus, de tjiftjaf en het roodborstje ons hun lied lieten horen. ’s Avonds werden we verwend met betoverende zonsondergangen en ik wist dat onze keuze om te verhuizen de juiste was. Jij zou het ook schitterend gevonden hebben en honderden foto’s hebben genomen. Jij en de zee, jij en de vogels, jij en je stralende ogen, jij.

Ik mis je, nog steeds, steeds meer. Ik hou van jou, nog steeds, steeds meer. Voor altijd mijn muizeke, mijn pruts en mijn krokodil.

Gemis, neurofibromatose type 1, Villa Rozerood

gemis

7 reacties

Mijn lieve meisje,

Een half jaar stilte.  Zes maanden leegte. Honderd drieëntachtig dagen bodemloos verdriet. 

Vandaag, kwam je ook thuis op jouw favoriete plekje. Kort na de middag reden je vake en ik de lange rit naar De Panne om een paar van jouw spullen te gaan afgeven. Een onwezenlijke rit zo zonder jou. We werden daar omhelsd, we mochten ons warmen aan zoveel lieve mensen. We konden ons verhaal doen. Herinneringen werden opgehaald, een traan zocht soms zijn weg, maar we glimlachten en lachten ook. We voelden ons welkom, nog steeds, nog altijd en dat deed zoveel deugd. In de tuin waar je elke vogel herkende en zowat elke bloem honderd keer fotografeerde, lieten we een vlindersteentje achter. 

Nu zit ik op een bank en denk terug aan die onwezenlijke week, zes maanden geleden, van loslaten en afscheid nemen. Het waren toen de kortste en donkerste dagen van het jaar. Twee seizoenen later zijn de dagen lang. Ik kijk uit over zee en wacht tot de zon zal ondergaan. Ik kijk uit over zee en wacht op niets.

Ik kijk gewoon uit over zee en ik mis je, elke dag wat meer, elke dag wat harder.

Zee

bosverdriet

5 reacties

Mijn lieve meisje,

Ik loop voor de eerste keer terug over het bospad waar we zo vaak samen wandelden. Je moest er elke bloem en elke paddenstoel fotograferen. Elke vogel die floot, wist je te benoemen en je was dolgelukkig wanneer er een icarusblauwtje of een oranjetipje voorbijvlogen. Het bos is vandaag verlaten. Geen enkele wandelaar kruiste tot hiertoe mijn pad. Naast mij zie ik tussen de bomen jouw geliefde Villa Rozerood, ik sta stil en glimlach met een knoop in mijn hart. Voor ik verder ga, zoek ik een plekje voor jouw kleine vlindersteen en laat hem achter zodat het bos je niet vergeet. In de verte hoor ik een nachtegaal, dat kleine bruine vogeltje fluit zijn lied speciaal voor jou.

Mijn lieve meisje, vandaag loop ik alleen, maar jij reist mee in mijn hart.

Ik hou van jou, voor altijd

Moederdag

moekedag

2 reacties

Mijn lieve meisje,

12 mei 2015 was jij op dit moment aan het knokken voor je leven. Een levensnoodzakelijke scolioseoperatie liep die dag gruwelijk fout en niemand wist of je de dag nadien er nog zou zijn. Maar je deed wat niemand behalve ikzelf verwachte, je overleefde en leefde.

12 mei 2024, exact 9 jaar later is het vandaag moederdag. Al de hele dag zitten de tranen hoog, ik slik en glimlach, ik herinner en huil. Vorig jaar vierde jij mij en vorig jaar vierde ik mijn eigen lieve moeke. Dit jaar ontbreekt een deel van mijn verleden en een deel van mijn toekomst. Je (schoon)broers en (schoon)zussen zetten mij gisteren al in de bloemetjes en dat ze hier alle zes waren, deed zoveel deugd, maar het was niet genoeg. Ik miste jou en jouw binnenpretjes om wat je dit keer geregeld had als cadeau, ik miste jouw brede lach wanneer je mij verraste, ik miste jouw hand en jouw geur. In mijn hart zit een groot gat, moederdag zal nooit meer gewoon moekedag zijn, moederdag zal vanaf nu altijd dat gerafelde randje hebben.

Mijn lieve meisje, jouw moeke zal altijd moeke van 4+3 ongelooflijke schatten blijven.

Liefs voor altijd,

jouw moeke

Gemis, post

Suid-Afrika

1 reactie

Mijn lieve meisje, 

Deze week zat er post in de brievenbus en elke keer wanneer ik op een envelop jouw naam zie staan, verstil ik even. Het was een gewone witte omslag, geen factuur, geen officiële rompslomp. Het leek een kaart, maar op jouw naam? En toen zag ik welke reis die witte envelop had gemaakt. Vijf maanden geleden hoorde iemand die we van haar nog pluim kennen in het verre Zuid-Afrika jouw verhaal over jouw bijzondere weg. Ze was geroerd en ontroerd en besloot dat ze jou ook steun wou toewensen.  13500km van waar jouw bed stond, vertrok een klein boekje met lieve wensen naar dat witte huis in Mespelare.  De poststempel verraadt ons dat de brief op 27 november werd afgestempeld. Ergens moet hij tussen de plooien van een zak zijn gevallen, jij hebt de kaart nooit gezien, er gebeurde toen wat niemand wou meemaken. Maar wij hebben ze nu wel gezien en waren ontroerd. We gaan een dankkaart terugsturen en hopelijk is die geen vijf maanden onderweg. 

Mijn lieve meisje, ik weet wel dat je mensen beroerde, maar dat ze je naam kennen van Noorwegen tot Zuid-Afrika maakt me trots, trots op die ongelooflijke, dappere, blije en positieve dochter die je was en altijd zal blijven.

Ik mis je, elke dag een beetje meer, elke dag anders. Ik mis je zo hard.

knuffelbeesten, Villa Rozerood

Dank je

3 reacties

Mijn lieve meisje,

Op jouw bed staan nog steeds jouw favoriete knyffelbeesten, maar honderdtachtig van jouw knuffels verhuisden vier maanden geleden naar evenveel gezinnen die van je hielden. Je gaf de mensen daarbij een opdracht. En jouw wens werd massaal opgevolgd. Je vroeg om in ruil voor dat pluchen dier een gift te doen aan jouw geliefde Villa Rozerood. Heel wat mensen tastten diep in hun geldbeugel en lieten hun groot hart zien. Exact 7516 euro verscheen er tot nu toe op de rekening van Villa Rozerood. En nog elke maand groeit het  bedrag aan. Naast een eenmalige storting, gaven mensen ook een doorlopende opdracht aan hun bank om elke maand een deeltje van wat ze konden missen door te storten naar die warme plek aan zee.

Mijn lieve meisje, wat ben ik trots op jou. Je wou al zo lang iets terugdoen voor jouw tweede thuis. Het is je gelukt, en hoe! In naam van jou en Villa Rozerood zeg ik nu 7516 keer dank. Dit bedrag overtreft immers ruimschoots wat ik verwacht had. Daarom doe ik nu in naam van Elselien en haar knuffels een warme oproep om te blijven steunen. Er zijn nog heel wat gezinnen die Villa Rozerood nodig hebben, daar blijft geld voor nodig, want met hun werkingsmiddelen die ze krijgen van de Vlaamse Regering komen ze er niet. 

Mijn lieve meisje, wat ben ik trots op jou, wat ben ik dankbaar dat jij mijn dochter bent, wat mis ik jou, wat hou ik zielsveel van jou

Gemis, rust, Zee

zeedroom

9 reacties

Mijn lieve meisje, wat hield jij van de zee. Ontelbare keren trokken we samen naar ons geliefde plekje in De Panne. Tijdens onze talloze wandelingen hoopte jij om ooit een zeehond op het strand te zien liggen. Toen op een bepaald moment Oscar de zeehond het strand van De Panne en Koksijde tot zijn favoriete uitrustplaats had gebombardeerd, gingen we nog wat vaker op stap. Helaas, we kruisten nooit zijn schuifspoor.

De voorbije twee weken maakte ik eindeloze wandelingen. Mijn voeten brachten mij van Oostende tot Heist, op zoek naar rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Soms had ik gezelschap van lieve mensen, vaak trok ik er alleen op uit. Op een dinsdag nam ik de veerboot naar Fort Napoleon en stapte over de dijk verder. En daar lag hij, een zeehond, gewoon op het strand. Niemand was in de buurt, alleen de zeehond en ik. En net wanneer ik een foto nam, keek hij recht in de lens. Ik bleef wachten met een brede lach op mijn gezicht terwijl de tranen over mijn wangen rolden en ik dacht aan al onze wandelingen en voelde jou tegelijk dichtbij en toch zo ver weg.

Een paar dagen later lag er een zeehond in Wenduine en ook deze keek recht in de lens. Ik huilde weer en miste jou zo hard. 

Ik zag echter ook nog een derde zeehond. Op het strand van Blankenberge, bijna voor het casino, rustte hij uit. De enkele toeschouwers hielden eerbiedig afstand en ik keek van op de vloedlijn naar deze grote loebas terwijl ik hem toefluisterde hoe blij je zou geweest zijn.

Die avond liet ik op het strand van de zeehonden één van jouw vlindersteentjes achter. Terwijl de zon de hemel rood kleurde mocht de zee jou meenemen naar onbekende oorden. Ik liet je mee kijken door mijn ogen en schreef jouw naam in het zand. 

Mijn lieve meisje, jouw dromen zijn nu ook mijn dromen geworden. Jouw droom van de zeehond is nu geen droom meer. 

Ik mis je, ik hou van jou

Verdriet

Drie maanden, twee levens

11 reacties

Mijn lieve meisje,

Exact drie maanden geleden liet jij ons los en een paar dagen later tijdens jouw afscheidsviering klonk dit liedje van Rob De Nijs  door de boxen. Eén van jouw zussen en ikzelf kozen dit omdat het helemaal verwoordde wat wij voelden en op dat moment zelf niet konden zeggen. Maar wat is deze boodschap moeilijk. Ik begroef je inderdaad in mij en niet ergens in een kist in de aarde. Jij zit ergens diep verscholen en bent overal waar ik ook ben. Ik laat je niet los. Je hoort immers bij ons. Voor altijd blijf je ons vierde kind, voor altijd  zijn we een gezin van zes. 

Maar het lied geeft ook een opdracht mee en dat blijkt moeilijker dan gedacht. Ik probeerde het nochtans, ik maakte plannen en ik droomde een nieuwe start met jou in mij. Maar het lukte niet. Ik brak en breek nog steeds. Ik zoek de scherven en en de lijm, maar de puzzel is nog te moeilijk. Ik merkte dat ik meer tijd nodig heb. Mijn lichaam geeft het aan, mijn afweer slaat tilt, mijn tranen lijken nooit op te raken en een gevoel van verslagenheid nestelt zich in mijn hoofd. 

Maar ik beloof je meisje, ooit lukt het mij, ooit zal ik terug leven en dan leef ik 2 levens, met jou in mij. Maar wat mis ik jou, elke dag wat meer, wat hou ik van jou.

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij.

Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Hier neem m’n ogen en kijkt met mij
Neem m’n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
‘k zal je niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.

We zullen lachen en weer plannen maken
‘k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m’n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m’n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij

‘K zal 2 levens leven met jou in mij.

Ik hou zoveel van jou, voor altijd mijn meisje

 

Verdriet, Zee

twee

7 reacties

Mijn lieve meisje,

Ik zit wat voor mij uit te staren en zie in een ooghoek de vlam van een kaarsje. Dat flakkerende lichtje laat het donker een klein beetje verdwijnen, maar het is niet genoeg. Deze week heb ik het moeilijk. Vandaag mis ik je twee maanden. Al twee maanden en tegelijk nog maar twee maanden. In de winkel zag ik deze middag al paaseieren liggen en de mensen dromen al stilletjes van de lente. Toen jij je ogen voorgoed sloot, was de Sint net het land uit en moest het nieuwe jaar nog beginnen. Voor ons viel alles stil, maar vandaag merkte ik dat de wereld nog even snel voortdraait als vroeger.

We proberen hier ook weer de draad op te pakken, maar makkelijk is het zeker niet. Jouw vake is weer aan en het werk, en ik, ik probeer weer zin te vinden in het leven. En net dat proberen, doet mij weer beseffen hoe aanwezig jij was in mijn en ons leven. Tien jaar lang leefde ik in jouw kleine wereld en nu moet ik lopen om weer aansluiting te kunnen vinden in de buitenwereld. En dat, lieve meid is zo verschrikkelijk moeilijk. Ik doe zoveel dingen terug ‘voor het eerst’ en de confrontatie is vaak hard.

Maar niet alles is kommer en kwel. Een paar dagen Blankenberge was net wat je vake en ik nodig hadden. Een wandeling van 12km over het strand met een lieve vriendin gaf me weer dat kleine beetje moed dat ik nodig had om toch maar weer de computer open te klappen. Een zoon die mee een studeerplek voor zijn oude moedertje kwam inrichten, zorgde voor een schaterlach. De knuffels van één van de dochters gaven zoveel liefde dat mijn tranen verdwenen. 

Mijn lieve meisjes, 16 december, 16 februari, de tijd snelt ongenadig voort. Om jouw foto’s te zien op mijn gsm moet ik steeds meer terug scrollen, de hoeveelheid kaarsen in de kast slinkt zienderogen, maar het verdriet en gemis blijven immens groot. Er wordt gezegd dat tijd alle wonden heelt, alleen lees of hoor je nergens hoe lang het duurt. Volgens mij helen ook niet alle wonden. In mijn hart zit een gat dat nooit zal verdwijnen, ik kan alleen maar hopen dat het langzaam gevuld zal worden met de liefde en de verhalen over jou van de mensen rondom ons.

Wat hou ik van jou, wat mis ik jou, ik huil om jou en mij.

Leven met nf type 1