Heel vroeg deze ochtend, nog voor het licht van de straatlantaarns gedoofd werd, reed door de lange stille gangen een bed met daarin het dapperste meisje van het noordelijk halfrond. Hand in hand volgden twee ouders met een heel klein en bang hart. Voor de deur van het operatiekwartier volgde nog een laatste kus van vake. Moeke en dochter werden verwacht in de operatiezaal. Een heel team artsen en verpleegkundigen stond klaar voor ‘hun’ held. Alles was minutieus voorbereid, niets was aan het toeval overgelaten. Dat dappere meisje zag alles heel rustig en vol vertrouwen tegemoet. Zij had gekozen en beslist. Er was geen weg terug en langzaam vielen haar ogen toe. Moeke slikte en verkrampte, maar wist dat er geen keuze was. En toen startte het lange wachten.
Veel te veel lange uren later kwam het verlossende telefoontje. Intensieve zorgen was een patiënt rijker. De beademing blijft nog even zoals ze was tijdens de operatie. Op dit moment durft niemand het aan om de tube weg te halen. De onzekerheid bij haar en bij wie rondom haar staat, duurt nog even verder. De spanning blijft, de angst ook.
Deel één is boven verwachting goed verlopen, mag dan nu deel twee ook gewoon goed gaan? Zien we morgen terug een dochter die opgelucht opnieuw kan ademhalen? Breekt dan weer een rustigere tijd aan? We kunnen alleen maar wachten en vertrouwen op haar en het hele team rond haar, maar laat die kaarsjes nog maar even branden. Ze is nog niet uit de gevarenzone en kan nog alle duimen en kaarsjes van De Panne tot in Hasselt goed gebruiken.
