Deze ochtend begon zoals elke ochtend. Of misschien toch niet helemaal. Vandaag verjaarde immers de echtgenoot en werd er al heel vroeg tijdens het ochtendspitsuur gezongen voor het feestvarken. Ik maakte ondertussen de eerste pijnmedicatie en sloot die aan op de katheter van onze prinses. Tot dan was er nog geen vuiltje aan de lucht, enkel de regen viel met bakken uit de hemel. Ik bereidde de rest van de medicatie en keerde terug naar haar slaapkamer en toen liet ik bijna alles uit handen vallen. Op bed lag een schokkende en schuimbekkende dochter. Kleine grote zus kwam aangesneld en voelde mijn vertwijfeling, angst en onmacht. Mjn kleine dappere meisje was aan het wegglijden. Mijzelf bijeenrapend belde ik de huisarts, de net vertrokken echtgenoot en de ziekenwagen. Ondertussen had ik al door dat dit heel waarschijnlijk een epilepsieaanval was. Even later stond de hele slaapkamer vol. De huisarts, de ambulanciers, de mugarts en de mugverpleegkundige, zus, vake en ikzelf. Door mijn hoofd flitsten honderden gedachten, mijn hart ging als een razende tekeer. Heel langzaam kwam onze held weer bij, maar pas deze namiddag rond een uur of vijf leek ze weer helemaal de oude. 

Met gillende sirenes en de mugarts aan boord ging het over een bijna lege E40 naar het uz, daar waren ze al gewaarschuwd en stond iedereen klaar. Een eeg, een mri, honderdduizend buisjes bloed, 2 urinestalen en veel dokters later zijn we eindelijk op onze vertrouwde kinderafdeling beland. De epilepsiemedicatie is opgestart, de pijnmedicatie aangepast en aan de infuuspaal hangt een nieuwe extra pompte blinken. Nu is het weer even tijd om te bekomen. 

Het vorige weekend was fantasisch, haar verjaardag werd uitbundig gevierd tussen alle villa rozeroodvrienden. We trekken ons op aan die mooie momenten, want dit weekend heeft ons weer even met twee voeten op de grond gezet.