Alle berichten van Ilse Van Den Berghe

Gemis, Rouwen, Verdriet

negen maanden

6 reacties

Mijn lieve meisje,

Ooit was ik negen maanden zwanger van jou, of zoals in de volksmond gezegd wordt, ik was negen maanden in blijde verwachting. Vandaag ben ik negen maanden zonder jou, negen maanden verlies en pijn en stilte. Deze keer komt er na negen maanden geen lief klein boeleke, deze keer blijft het stil. Enkel de kaarsjes op de kast knetteren zacht en in mijn hoofd blijf ik je horen. Al negen lange maanden probeer ik te overleven, voorzichtig probeer ik ook weer te leven. Wat is dat moeilijk. Ik maak fijne momenten mee, maar steeds is er dat donkere randje, die grijze wolk die op de loer ligt. Vaak voel ik mij zoals het weer van de laatste maanden. Bewolkt met opklaringen, zonnig met kans op een bui. Gelukkig verschijnt er af en toe ook een regenboog en zie ik dat er toch nog veel moois is op de wereld zoals een ijsvogeltje boven de vijver, drie ooievaars die boven ons huis cirkelen, kikkertjes in de vijver, een beklijvend boek, een lieve vriendin. Het laat mij voelen dat ik ondanks alles toch kan verder doen, dat er een toekomst is met jou ook al ben je er niet meer. 

Mijn lieve meisje, ik hou nog steeds zo zielsveel van jou, nog meer dan na die negen maanden blijde verwachting. Mijn lieve meisje, wat mis ik jou.

feest, verjaardag

Voor altijd

6 reacties

Mijn lieve meisje,

Vandaag is het jouw dag. De dag van het jaar waar iedereen die nog jong is zo hard naar toe leeft, de dag waarop je jarig bent. Vorig jaar vierden we nog heel hard jouw eenentwintigste verjaardag in Villa Rozerood. Je werd toen bedolven onder de pakjes en de lieve wensen en de kaarsjes op een enorme taart werden door jou enthousiast en glunderend uitgeblazen. We wisten niet dat het jouw laatste verjaardag was.

Vandaag vierden we geen verjaardag en toch was er een feest voor jou. Een feest met mensen die jou heel graag zien, een feest met taart en snoep. Een feest met heel veel kaarsjes. Vandaag was het jouw ‘voor-altijd-eenentwintig-feest’ 

Het samenzijn met zoveel mensen voelde vreemd en goed tegelijk. Er werd gespeeld en gelachen, gebabbeld en herinneringen opgehaald. Er werden toekomstplannen gemaakt en afspraken geregeld. Er werd geleefd zoal jij ook leefde, met volle goesting en veel genieten.

Mijn lieve schat, ik wou nog zoveel verjaardagen vieren met jou, ik had je zo graag nog eens wakker gezongen met verjaardagsliedjes. De vlagjes bleven dit jaar in doos zitten. Ach mijn meisje, je had er bij moeten zijn, maar de hoofdpersoon ontbrak. Je werd gemist, nog meer dan op andere dagen, maar je wordt ook nog steeds zo graag gezien, door mij, door vake, door je (schoon)zussen en (schoon)broers, de oma en opa, de tantes en nonkels, neefjes en nicht en je vele vele vrienden. 

Mijn lieve schat, waar je ook bent, dit blijft jouw dag, een dag die we niet vergeten, een dag om in te kaderen. Dikke kus voor mijn voor-altijd-eenentwintigjarige lieve schat.

geluk, Gemis, vakantie

jongetje van 9

4 reacties

Mijn lieve meisje,

 

Ooit was jij negen, net zoals vandaag dat jongetje op het strand. Nu eens liep hij voor mij, dan slenterde hij achter mij aan terwijl hij met zijn gevonden stok sporen trok in het zand. Hij stond stil op de golfbreker, zijn lange blonde haren waaiden door de felle wind steeds in zijn gezicht. Ik vond een schelp die hij nog niet kende en nieuwschierig hing hij met zijn neus boven het muiltje. Een rugschild van een inktvis bleek ideaal om de letters van zijn naam in te kerven. Later liepen we door het bos. Hij sprong van steen naar steen en van boomstronk naar boomstronk. De zon scheen gefilterd op zijn gezicht en een bont zandoogje ving zijn aandacht. Dat hij nu al drie vlinders bij naam kent, maakte hem trots. Hij wil evenveel weten als jij wist. Hij wil even dapper en sterk als jou zijn. Maar ik weet nu al, hij leeft even graag als jij dat deed en dat is het belangrijkste. Een jongetje van negen vol bewondering voor het leven en ik zie dat meisje van negen terug.  Ik glimlach en slik en de traan in mijn oog komt niet door de wind

Mijn lieve meisje, dat jongetje van negen laat mij zien dat het leven nog steeds mooi is, ook al mis ik je elke dag, nog steeds een beetje meer. Ik hou nog steeds zoveel van jou.

Hulpmiddelen, Zee

boven de wolken

4 reacties

Mijn lieve meisje,

Terwijl ik met mijn voeten in de branding sta, gaan mijn gedachten op de loop en zie ik vanuit een ooghoek twee wenteltrapjes aan mijn voeten liggen. Ik schrijf jouw naam in het zand en wandel verder langs de vloedlijn. Wat zou je het hier ook fijn hebben gevonden. 

Gisteravond keek ik naar de zonsondergang met zijn prachtige kleuren. Ik was niet alleen. Honderden mensen zaten nog op het strand of zwommen in zee, maar ik trok mij terug in de duinengordel. Daar was het stil. Enkel het krijsen van de meeuwen en het gebulder van de golven op de achtergrond vergezelden mij. Ik dacht terug aan de voorbije dag. Je kamer wordt steeds leger. De plafondlift werd gedemonteerd en samen met je bed naar Nederland meegenomen om daar hopelijk anderen te helpen. Ik kon het niet meer aanzien. Weer een stukje weg, weer een beetje verder, weer wat meer onbereikbaar, weer wat meer stilte. Misschien is het in die stilte aan zee dat ik je probeer te horen. 

Op de terugweg naar het huisje wandelde ik voorbij een plein. Een zanger kondigde plots zijn laatste liedje aan en als door de bliksem getroffen bleef ik staan. Het was één van jouw liedjes. De tranen waren zout, mijn hart bonkte steeds sneller, maar lieve meisje van mij, vlieg verder, hoog boven de wolken, want daar is de hemel altijd blauw, boven de wolken lijkt de toekomst immers minder grauw. 

Ik mis je, nog steeds, steeds meer, al veel te lang. Ik hou van jou.

familie, feest, Gemis

zestien

4 reacties

Mijn lieve meisje,

Zestien juli, achtentwintig jaar geleden werd ik op deze dag voor het eerst moeke van een prachtige oudste dochter.  Zestien juli, zeven maanden geleden moest ik jou, mijn prachtige jongste dochter voor altijd loslaten. 

De oudste dochter viert haar verjaardag in Spanje bij de abuela van het liefje. Ze geniet, ze beleeft, ze houdt van, ze straalt. En ik gun het haar zo. De voorbije achtentwintig jaar ging haar pad immers niet altijd over rozen. Maar ze staat er toch maar, die dappere oudste dochter van ons.

En toch was vandaag het gemis om de kleine zus weer groot en zaten de tranen soms hoog. Maar het roodborstje zat ook vandaag weer op het paaltje in de tuin, rond de vlinderstruik fladderden drie dagpauwogen en ik voelde jou dicht bij mij. Deze middag maakte ik ook een paar koesterstenen. Binnenkort laat ik ze met jouw groeten op reis vertrekken. Zo reis je hopenlijk verder de wereld rond. Een kleine steen met je giraf, een kleine steen speciaal voor jou.

Ik droom zoveel van jou. Ik mis jou,  Ik hou van jou.

verhuizen, Zee

de zee

7 reacties

Mijn lieve meisje,

Nog een paar maanden en een droom van jou en mij komt uit. Je vake en ik twijfelden, aarzelden, overlegden en hakten toen de knoop door. Nog één keer zouden we verhuizen. Ons huis voelt nu niet meer als thuis. Het is te groot, te leeg, te stil. Nog een paar maanden en we blijven voor altijd aan zee. Het wordt niet De Panne wat jij zo graag wou, dat ligt voor vake echt wel te ver van Brussel, binnenkort verruilen we postcode 9200 voor 8400 en is Oostende twee plus één inwoners rijker. 

Vorige week waren we er nog een paar dagen en we genoten van het mooie weer, Ensor en de urenlange wandelingen. De Oostendse Krekenroute voerde ons langs idillische kreken en modderige bospaadjes en boven op de oude spoorberm hadden we een magnifiek uitzicht over de polders terwijl de grasmus, de tjiftjaf en het roodborstje ons hun lied lieten horen. ’s Avonds werden we verwend met betoverende zonsondergangen en ik wist dat onze keuze om te verhuizen de juiste was. Jij zou het ook schitterend gevonden hebben en honderden foto’s hebben genomen. Jij en de zee, jij en de vogels, jij en je stralende ogen, jij.

Ik mis je, nog steeds, steeds meer. Ik hou van jou, nog steeds, steeds meer. Voor altijd mijn muizeke, mijn pruts en mijn krokodil.

Gemis, neurofibromatose type 1, Villa Rozerood

gemis

7 reacties

Mijn lieve meisje,

Een half jaar stilte.  Zes maanden leegte. Honderd drieëntachtig dagen bodemloos verdriet. 

Vandaag, kwam je ook thuis op jouw favoriete plekje. Kort na de middag reden je vake en ik de lange rit naar De Panne om een paar van jouw spullen te gaan afgeven. Een onwezenlijke rit zo zonder jou. We werden daar omhelsd, we mochten ons warmen aan zoveel lieve mensen. We konden ons verhaal doen. Herinneringen werden opgehaald, een traan zocht soms zijn weg, maar we glimlachten en lachten ook. We voelden ons welkom, nog steeds, nog altijd en dat deed zoveel deugd. In de tuin waar je elke vogel herkende en zowat elke bloem honderd keer fotografeerde, lieten we een vlindersteentje achter. 

Nu zit ik op een bank en denk terug aan die onwezenlijke week, zes maanden geleden, van loslaten en afscheid nemen. Het waren toen de kortste en donkerste dagen van het jaar. Twee seizoenen later zijn de dagen lang. Ik kijk uit over zee en wacht tot de zon zal ondergaan. Ik kijk uit over zee en wacht op niets.

Ik kijk gewoon uit over zee en ik mis je, elke dag wat meer, elke dag wat harder.

Zee

bosverdriet

5 reacties

Mijn lieve meisje,

Ik loop voor de eerste keer terug over het bospad waar we zo vaak samen wandelden. Je moest er elke bloem en elke paddenstoel fotograferen. Elke vogel die floot, wist je te benoemen en je was dolgelukkig wanneer er een icarusblauwtje of een oranjetipje voorbijvlogen. Het bos is vandaag verlaten. Geen enkele wandelaar kruiste tot hiertoe mijn pad. Naast mij zie ik tussen de bomen jouw geliefde Villa Rozerood, ik sta stil en glimlach met een knoop in mijn hart. Voor ik verder ga, zoek ik een plekje voor jouw kleine vlindersteen en laat hem achter zodat het bos je niet vergeet. In de verte hoor ik een nachtegaal, dat kleine bruine vogeltje fluit zijn lied speciaal voor jou.

Mijn lieve meisje, vandaag loop ik alleen, maar jij reist mee in mijn hart.

Ik hou van jou, voor altijd

Moederdag

moekedag

2 reacties

Mijn lieve meisje,

12 mei 2015 was jij op dit moment aan het knokken voor je leven. Een levensnoodzakelijke scolioseoperatie liep die dag gruwelijk fout en niemand wist of je de dag nadien er nog zou zijn. Maar je deed wat niemand behalve ikzelf verwachte, je overleefde en leefde.

12 mei 2024, exact 9 jaar later is het vandaag moederdag. Al de hele dag zitten de tranen hoog, ik slik en glimlach, ik herinner en huil. Vorig jaar vierde jij mij en vorig jaar vierde ik mijn eigen lieve moeke. Dit jaar ontbreekt een deel van mijn verleden en een deel van mijn toekomst. Je (schoon)broers en (schoon)zussen zetten mij gisteren al in de bloemetjes en dat ze hier alle zes waren, deed zoveel deugd, maar het was niet genoeg. Ik miste jou en jouw binnenpretjes om wat je dit keer geregeld had als cadeau, ik miste jouw brede lach wanneer je mij verraste, ik miste jouw hand en jouw geur. In mijn hart zit een groot gat, moederdag zal nooit meer gewoon moekedag zijn, moederdag zal vanaf nu altijd dat gerafelde randje hebben.

Mijn lieve meisje, jouw moeke zal altijd moeke van 4+3 ongelooflijke schatten blijven.

Liefs voor altijd,

jouw moeke

Gemis, post

Suid-Afrika

1 reactie

Mijn lieve meisje, 

Deze week zat er post in de brievenbus en elke keer wanneer ik op een envelop jouw naam zie staan, verstil ik even. Het was een gewone witte omslag, geen factuur, geen officiële rompslomp. Het leek een kaart, maar op jouw naam? En toen zag ik welke reis die witte envelop had gemaakt. Vijf maanden geleden hoorde iemand die we van haar nog pluim kennen in het verre Zuid-Afrika jouw verhaal over jouw bijzondere weg. Ze was geroerd en ontroerd en besloot dat ze jou ook steun wou toewensen.  13500km van waar jouw bed stond, vertrok een klein boekje met lieve wensen naar dat witte huis in Mespelare.  De poststempel verraadt ons dat de brief op 27 november werd afgestempeld. Ergens moet hij tussen de plooien van een zak zijn gevallen, jij hebt de kaart nooit gezien, er gebeurde toen wat niemand wou meemaken. Maar wij hebben ze nu wel gezien en waren ontroerd. We gaan een dankkaart terugsturen en hopelijk is die geen vijf maanden onderweg. 

Mijn lieve meisje, ik weet wel dat je mensen beroerde, maar dat ze je naam kennen van Noorwegen tot Zuid-Afrika maakt me trots, trots op die ongelooflijke, dappere, blije en positieve dochter die je was en altijd zal blijven.

Ik mis je, elke dag een beetje meer, elke dag anders. Ik mis je zo hard.