Mijn lieve meisje,
Driehonderzesenzestig dagen stilte en leegte. Driehonderzesenzestig dagenrauwe rouw, verdriet en tranen. Driehonderdzesenzestig dagen een steeds groter gemis.
Vandaag is een dag zonder woorden, vandaag is een dag van alleen maar oneindige liefde.
Mijn lieve meisje, ik mis je, al driehonderdzesenzestig dagen. Ik hou van je, nog steeds, steeds meer.
Mijn lieve meisje,
Acht december 2023, jij, het dapperste meisje van het noordelijk halfrond en bij uitbreiding van de rest van de wereld bleef bij jouw besluit en vertrok naar het operatiekwartier. Je hoopte voor de laatste keer op nog eens een medisch wonder. Ik bleef trillend achter met een hart dat ineenkromp van angst en twijfel. De operatie lukte, de detubatie (weghalen beademingsbuis in de keel) lukte. De opluchting was enorm en mijn hart ontspande weer. Niet alleen jij ademde weer zelf, ook ik herademde, voor even…
Acht december 2024, wereldlichtjesdag. Vorig jaar stak je mee een kaarsje aan voor Thijme en Tine, voor Tanjana en Jeroen, voor Robin en Naomi en voor zoveel andere kinderen die je kende. Vanavond om zeven uur steek ik een kaarsje aan voor al die kinderen die veel te kort konden schitteren, maar bovenal zal ik er één voor jou doen branden, mijn lieve alles, mijn prachtige ster, mijn kind.
Ik hou steeds meer van jou, ik mis jou.
Mijn lieve meisje,
Dertig jaar geleden was het een ijskoude dag. Onder een strakblauwe hemel schitterde ik in mijn witte jurk die nog steeds, welliswaar nu een paar maatjes te klein, in mijn kast hangt. Die dag beloofden jouw vake en ik dat we bij elkaar zouden blijven in goede en slechte dagen. Gelukkig wisten we toen nog niet wat de toekomst zou brengen. We konden de wereld aan en vertrouwden er op dat de zon zou blijven schijnen. Nu zijn we exact dertig jaar verder. De slechte dagen waren vaak zwaar of zelfs loodzwaar, maar we knokten er ons telkens door, soms gingen we even kopje onder, maar altijd kwamen we weer boven. Op onze weg verloren we soms elkaar uit het oog, maar steeds vonden we de ander weer terug. En gelukkig waren er nog veel meer mooie dagen. We kregen vier schatten van kinderen die de wereld kleur geven en hebben beiden een prachtige familie en lieve vrienden. Meer heeft een mens niet nodig.
Deze keer gaan we die huwelijksverjaardag ook vieren met ons gezin. Vijf jaar geleden brachten we deze dag door in de cafetaria van het UZ, toen ook bang afwachtend, vrezend en triest. Vorig jaar was deze dag één van de laatste ‘gewone’ dagen. Vandaag is niets meer ‘gewoon’, maar weet lieve meisje, dat je er bij bent. Ook al had je vandaag geen zelfgemaakte kaart, ook al kon je de postbode niets meer laten afgeven, ook al had je geen maf cadeau-idee uitgewerkt met je zussen en broer, ik voel dat je er bent. Je bent de kers op de taart van ons gezin dat startte op die derde december zo vele jaren geleden. Jij bent de slagroom op de chocomelk, jij bent de strik rond de bloemen, jij bent de lijm die ons allemaal verbindt.
Wij missen jou, vandaag nog meer dan anders. Ik mis jou, vandaag en gisteren en morgen. Ik mis jou, vooral vandaag.
Mijn lieve meisje,
Vandaag is het elf november. De dag waarop in 1918 eindelijk het gedonder van de kanonnen stopte en de baljonetten niet meer vooruit staken. Jammer genoeg zijn er nu steeds meer broeihaarden in deze nochtans mooie wereld waar een mensenleven niet meer telt. Je vond het vreselijk als je zag hoe kinderen het slachtoffer werden van grote-mensen-dingen en je prees jezelf gelukkig met de plaats waar jouw wieg stond.
Sinds we in Mespelare woonden, was elf november nog een ander feest. Plots kwam niet meer Sinterklaas, maar wel Sint Maarten langs. Trouw bleven jij en je broer en zussen elk jaar een brief schrijven. Ook vorig jaar nog lag er één in je schoen. En elk jaar schreef de Sint een briefje terug. Dit jaar is er geen Sint, geen schoen en geen brief. Dit jaar moet er geen antwoord verzonnen worden en werd de winkelkar niet volgeladen met veel te veel chocoladen ventjes, speculaas, mandarijnen en marsepein. Dit jaar bleef het stil. Ik probeer te negeren dat jij op twaalf november samen met je partner in crime, je kleine grote zus, absoluut de kerstboom wou beginnen zetten, want de Sint was immers al geweest… Bijna elf maanden zijn al voorbij en langzaam komt de kerstperiode er weer aan, jouw favoriete tijd van het jaar. Op zolder ligt de kerstversiering met al je zelfgeknutselde kerstboomhangers klaar, maar het zal ongelooflijk veel moed vragen om ze naar beneden te halen.
Mijn lieve meisje, geen Sint en Kerst, geen enkel feest zal ooit nog hetzelfde zijn. Ik mis je nu nog meer dan anders. Ik hou van jou.
Mijn lieve meisje,
De laatste dagen doe je mij weer versteld staan. Wat heb jij veel mooie vrienden, wat breng jij teweeg bij zoveel mensen. Nog steeds, tot op de dag van vandaag, ben jij aanwezig in wat mensen zeggen, denken of doen. Ik krijg foto’s van jouw knuffels in de armen van petekinderen, kleinkinderen, neefjes en nichtjes en al die foto’s laten mij glimlachen. Ik hoor dat één van jouw beste vriendinnen boven op het vakantie-inpaklijstje van het hele gezin het woord koestersteen heeft getypt, ze is vastbesloten jou de wereld te laten rondreizen. Ik lees dat een andere lieve vriendin een tatouage liet zetten om je altijd dicht bij haar te hebben. Ik zie foto’ s van een herdenkingshoekje, ik hoor jouw naam in verhalen van mensen, regelmatig komen er nog kaarsjes en kaarten toe voor jou. Deze week kreeg ik van een andere zorgmama zelfgemaakte keramieken schalen in jouw lievelingskleur en mijn hart gloeide terwijl ik een traan voelde rollen.
Mijn lieve meisje, wat ben ik trots op jou en op jouw zijn. Jouw leven was veel te kort, maar je was zo een mooi mens dat je verhaal nog steeds bij mensen een onuitwisbare indruk maakt.
Mijn lieve meisje, ik mis jou, ik hou van jou, elke dag nog meer.
Mijn lieve meisje,
Jij verloor je hart aan de zee, mijn hart was al lang ingepalmd door die grote steeds veranderende grijze massa. Tijdens onze vele vakanties aan de kust, droomden we van een huisje vlak bij het strand, van zonsondergangen en lange wandelingen, van kijken naar de meeuwen en luisteren naar het gebulder van de branding. Sinds exact twee weken is die droom van jou en mij werkelijkheid geworden, weliswaar moeten we een kwartier stappen naar het strand, maar dat is geen beletsel. Vanuit Villa Rozerood waren we immers even lang onderweg voor we de zee zagen. De verhuis was pittig, ik moet bekennen dat ik het had onderschat. Al je knutselfrutsels die ik tegenkwam, je kleren die nog in de kast lagen, de vele kaartjes die je kreeg van mensen die om je gaven, alles moest ingepakt worden. Doos na doos raakte gevuld en toen was jouw lego aan de beurt. Je huizen verhuisden we voorzichtig met de auto, maar al de rest werd afgebroken. En bij elk blokje dat ik losbrak, brak er een stuk van mijn hart en kwamen de tranen, ik wist dat wat ik wegstopte in de bakken nooit meer door jou zou heropgebouwd worden.
Nu wonen je vake en ik aan zee. En heel voorzichtig vinden mijn hoofd en mijn hart steeds meer rust. Ik betrapte mijzelf op meezingen met de radio, meer dan tien maanden kon ik dat niet meer. Ik maak lange wandelingen en voel je dicht bij mij. Ik droom weer over iets betekenen voor anderen en krijg weer toekomstdromen.
Mijn lieve meisje, het verdriet is niet weg, het gemis komt op de meest onverwachte momenten naar boven en de kaarsjes bij jouw urne verlichten het donker. Maar de drukkende leegte van het veel te grote en stille huis hebben we achter gelaten. Dat huis wordt nu opnieuw gevuld door je broer en zijn vrouw, door Rocky de hond en Floris het konijn en hun vele vrienden jagen de stilte weg.
Mijn lieve meisje, heel voorzichtig probeer ik weer wat jij zo uitbundig deed. Ik leef weer wat meer met jou dicht in mij.
Lieve Jill, vandaag schrijf ik niet aan Elselien, maar aan jou. Al sinds dat bericht zaterdag spook je door mijn hoofd. Jaren geleden leerde ik jou en je oma kennen in Villa Rozerood. Je had net als Elselien NF type 1 en dat schiep een onzichtbare band tussen jullie twee. Door de tumoren op je oogzenuwen zag je steeds minder, maar om samen met Elselien te babbelen en te giechelen over alles waar meisjes het kunnen over hebben, moet je niet kunnen zien of lopen. Jouw enthousiasme werkte aanstekelijk en was Elselien te moe om te luisteren of te knutselen, dan zette jij je gewoon naast haar met jouw tablet tot ze weer wakker werd.
Ik herinner mij nog heel goed de Kerst die we onverwachts samen vierden in De Panne. Je was dolgelukkig dat we die week mee aanschoven aan jullie tafel en wij genoten van het gezelschap van jou en je oma. Toen wisten we niet wat de toekomst nog zou brengen. Amper tien maanden geleden nam jij mee afscheid van Elselien. Wat zag je er toen klein en verloren uit, de held waar jij naar opkeek had het leven moeten loslaten, maar de Stitchknuffel die je van haar had, nam je vanaf dan steeds mee. Het ging toen ook al niet zo goed met jou, maar niets liet vermoeden dat ook jij zo snel nog enkel in onze herinneringen zou voortleven. Jouw overlijden deed mij opnieuw breken, het deed mij opnieuw beseffen hoe ongenadig dat kleine chromosoomdeffect kan toeslaan.
Lieve Jill, ik had jou zo graag nog vele mooie jaren toegewenst, nu kan ik enkel meehuilen met wie achterblijft. Waar je ook bent nu, sla je vleugels uit en vlieg de sterren tegemoet. Lieve Jill, je wordt gemist.
Mijn lieve meisje,
Vijf oktober, het was een datum waar je naar uitkeek. Je droomde van een feestjurk en was nieuwsgierig naar het prinsessenkleed van jouw schoonzusje. Zaterdag was het dan eindelijk zover. De grote dag van jouw knappe stoere broer en zijn fantastische bruid brak aan. Het was een prachtige dag. De zon scheen uitbundig, het koppel straalde en alle familieleden en vrienden zagen dat het goed was. En toch was er een donkere schaduw in mij. Op de foto’s zou je er niet bij zijn. Nooit meer zal er een foto zijn met jullie vier of jullie zeven. Maar je werd niet vergeten. Grote muis werd in de armen gehouden en hoorde er gewoon bij en op het avondfeest kreeg ze een ereplaatsje. Op de feesttafels brandden theelichtjes en wie goed keek zag in de loop van de avond jouw naam verschijnen onder het vlammetje.
Weet je nog meisje, ooit schreef ik het verhaal van jouw lieve tante en ook voor kleine oma zette ik woorden op papier. Voor jou schreef ik tussen mijn tranen door een hommage en ook deze keer kroop ik in de pen. Nu was er echter geen afscheid, het was de start van iets nieuws. Twee mooie, lieve en fijne mensen gaven elkaar het jawoord en ik gaf ze mijn zegen. En ik weet zeker dat jij ook in hun hart zit. Je hoort er nog steeds bij.
Mijn lieve meisje, ik huilde die dag zonder dat iemand het zag zoute tranen. Ik las mijn tekst en brak vanbinnen in duizenden stukken. Maar wat was ik trots op hoe jullie alle vier plus drie het leven omarmden. Wat hou ik van mijn vier kinderen en drie schoonkinderen. Wat miste ik jou die dag nog meer dan anders.
Mijn lieve prinses, mijn knuffelmie, mijn alles, het was een perfecte dag en ik genoot en ik genoot voor jou mee.
Mijn lieve meisje,
Ooit was ik negen maanden zwanger van jou, of zoals in de volksmond gezegd wordt, ik was negen maanden in blijde verwachting. Vandaag ben ik negen maanden zonder jou, negen maanden verlies en pijn en stilte. Deze keer komt er na negen maanden geen lief klein boeleke, deze keer blijft het stil. Enkel de kaarsjes op de kast knetteren zacht en in mijn hoofd blijf ik je horen. Al negen lange maanden probeer ik te overleven, voorzichtig probeer ik ook weer te leven. Wat is dat moeilijk. Ik maak fijne momenten mee, maar steeds is er dat donkere randje, die grijze wolk die op de loer ligt. Vaak voel ik mij zoals het weer van de laatste maanden. Bewolkt met opklaringen, zonnig met kans op een bui. Gelukkig verschijnt er af en toe ook een regenboog en zie ik dat er toch nog veel moois is op de wereld zoals een ijsvogeltje boven de vijver, drie ooievaars die boven ons huis cirkelen, kikkertjes in de vijver, een beklijvend boek, een lieve vriendin. Het laat mij voelen dat ik ondanks alles toch kan verder doen, dat er een toekomst is met jou ook al ben je er niet meer.
Mijn lieve meisje, ik hou nog steeds zo zielsveel van jou, nog meer dan na die negen maanden blijde verwachting. Mijn lieve meisje, wat mis ik jou.
Mijn lieve meisje,
Vandaag is het jouw dag. De dag van het jaar waar iedereen die nog jong is zo hard naar toe leeft, de dag waarop je jarig bent. Vorig jaar vierden we nog heel hard jouw eenentwintigste verjaardag in Villa Rozerood. Je werd toen bedolven onder de pakjes en de lieve wensen en de kaarsjes op een enorme taart werden door jou enthousiast en glunderend uitgeblazen. We wisten niet dat het jouw laatste verjaardag was.
Vandaag vierden we geen verjaardag en toch was er een feest voor jou. Een feest met mensen die jou heel graag zien, een feest met taart en snoep. Een feest met heel veel kaarsjes. Vandaag was het jouw ‘voor-altijd-eenentwintig-feest’
Het samenzijn met zoveel mensen voelde vreemd en goed tegelijk. Er werd gespeeld en gelachen, gebabbeld en herinneringen opgehaald. Er werden toekomstplannen gemaakt en afspraken geregeld. Er werd geleefd zoal jij ook leefde, met volle goesting en veel genieten.
Mijn lieve schat, ik wou nog zoveel verjaardagen vieren met jou, ik had je zo graag nog eens wakker gezongen met verjaardagsliedjes. De vlagjes bleven dit jaar in doos zitten. Ach mijn meisje, je had er bij moeten zijn, maar de hoofdpersoon ontbrak. Je werd gemist, nog meer dan op andere dagen, maar je wordt ook nog steeds zo graag gezien, door mij, door vake, door je (schoon)zussen en (schoon)broers, de oma en opa, de tantes en nonkels, neefjes en nicht en je vele vele vrienden.
Mijn lieve schat, waar je ook bent, dit blijft jouw dag, een dag die we niet vergeten, een dag om in te kaderen. Dikke kus voor mijn voor-altijd-eenentwintigjarige lieve schat.
