Tot een dikke zeven jaar geleden sliep onze held samen met kleine grote zus in een stapelbed. Zij beneden, zus boven, tot groot plezier van beiden. Tot mijn rug begon te protesteren. Dubbelgeplooid sondevoeding aan- en afkoppelen, een korset uit- en aandoen in bed, evident was het niet. Gelukkig kregen we toen de tip om een elektrisch hoog-laagbed aan te vragen. We keken wat rond en wat vond ik die bedden lelijk. Ik wouvoor mijn tienerdochter geen ziekenhuisding in haar kamer, ik zocht een mooi en hip bed dat paste bij de andere meubels. We vonden er eentje, weliswaar met een stevig prijskaartje azn, maar kom, zo een bed is dan ook wel voor een jaar of twintig. Dachten we…
Het bed ziet er nog steeds goed uit, alles functioneert nog steeds naar behoren en toch zijn we opnieuw op zoek gegaan. De medische toestand van onze prinses is de laatste jaren fors verslechterd. Ondertussen is ze zo goed als volledig bedlegerig, maar bovenal, ze is ook nog maar achttien. En pubers van achttien willen hun leven niet doorbrengen op een bed afgesloten van de rest van de wereld. (Ik weet het, soms willen ze niet uit bed, maar wanneer ze iets moeten, willen ze dat ook niet) Haar bed heeft wieltjes, geschikt om het even een stukje te verplaatsen, maar meer ook niet. Het ding is ook loodzwaar. Wanneer ze naar de woonkamer wou, sleurden we ons met twee een breuk, alleen was het niet te verrijden en dan raakten we soms nog de muur of de deur. We wilden iets lichter met grote wielen. Ondertussen doet het er al lang niet meer toe of het er ziekenhuisachtig uit ziet of niet. Wat we nodig hadden, was een echt ziekenhuisbed: licht, wendbaar, met infuushouder op het bed en… pokkeduur.
Sinds gisteren staat er eentje: een echt ziekenhuisbed, helemaal zoals we het wilden en… een pak goedkoper dan eerst gedacht. De firma bood een demomodel aan, met garantie en nog een pak opties die we zelfs niet gevraagd hadden. Mijn rug zal er wel bij varen en de deurenlijsten zullen nu hopelijk wat minder nieuwe schrammen krijgen.