Bedperikelen

Tot een dikke zeven jaar geleden sliep onze held samen met kleine grote zus in een stapelbed. Zij beneden, zus boven, tot groot plezier van beiden. Tot mijn rug begon te protesteren. Dubbelgeplooid sondevoeding aan- en afkoppelen, een korset uit- en aandoen in bed, evident was het niet. Gelukkig kregen we toen de tip om een elektrisch hoog-laagbed aan te vragen. We keken wat rond en wat vond ik die bedden lelijk. Ik wouvoor mijn tienerdochter geen ziekenhuisding in haar kamer, ik zocht een mooi en hip bed dat paste bij de andere meubels. We vonden er eentje, weliswaar met een stevig prijskaartje azn, maar kom, zo een bed is dan ook wel voor een jaar of twintig. Dachten we…

Het bed ziet er nog steeds goed uit, alles functioneert nog steeds naar behoren en toch zijn we opnieuw op zoek gegaan. De medische toestand van onze prinses is de laatste jaren fors verslechterd. Ondertussen is ze zo goed als volledig bedlegerig, maar bovenal, ze is ook nog maar achttien. En pubers van achttien willen hun leven niet doorbrengen op een bed afgesloten van de rest van de wereld. (Ik weet het, soms willen ze niet uit bed, maar wanneer ze iets moeten, willen ze dat ook niet) Haar bed heeft wieltjes, geschikt om het even een stukje te verplaatsen, maar meer ook niet. Het ding is ook loodzwaar. Wanneer ze naar de woonkamer wou, sleurden we ons met twee een breuk, alleen was het niet te verrijden en dan raakten we soms nog de muur of de deur. We wilden iets lichter met grote wielen. Ondertussen doet het er al lang niet meer toe of het er ziekenhuisachtig uit ziet of niet. Wat we nodig hadden, was een echt ziekenhuisbed: licht, wendbaar, met infuushouder op het bed en… pokkeduur.

Sinds gisteren staat er eentje: een echt ziekenhuisbed, helemaal zoals we het wilden en… een pak goedkoper dan eerst gedacht. De firma bood een demomodel aan, met garantie en nog een pak opties die we zelfs niet gevraagd hadden. Mijn rug zal er wel bij varen en de deurenlijsten zullen nu hopelijk wat minder nieuwe schrammen krijgen. 

Coronaprobleem

Al meer dan een half jaar draait de wereld een tikkeltje trager. Nog meer dan vroeger leefden we in een kleine bubbel. Handen werden nauwgezet gewassen en alle overbodige uitstapjes werden geschrapt. Ook onze kinderen letten enorm op. Zij weten immers wat de consequenties zijn voor hun jongste zus moest het beruchte coronavirus onze versterkte burcht binnenvallen.

En toch, ondanks alle voorzorgen, ondanks alle maatregelen, viel vrijdag een kleine bom. Kleine grote zus belde in tranen van op school dat ze huiswaarts moest keren. Eén van haar medeleiders van de jeugdbeweging bleek positief getest te hebben en was ook flink ziek. Zo ziek dat een ziekenhuisopname niet te vermijden was. De hele machinerie schoot in gang. Dochterlief liet zich diezelfde vrijdag nog testen en verdween dan achter een gesloten slaapkamerdeur. De oudste dochter wierp zich op als bezorger van eten en andere noodzakelijke toestanden en ikzelf begon te telefoneren. De kinesist, de huisarts, koester, de juf aan huis en natuurlijk Villa Rozerood moesten ingelicht worden. Wij zouden immers woensdag vertrekken naar De Panne. Het gezicht van onze jongste dochter betrok. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Zou die langverwachte uitstap moeten sneuvelen? 

We gaan naar zee, wanneer blijft afwachten. De eerste test van zus bleek gelukkig negatief. Ook de verdere onderzoeken van de medeleider geven goed nieuws. De virusdeeltjes zijn van een vroegere besmetting en dus allemaal dood. Op de jeugdbeweging was het vals alarm. In de klas van zus blijkt nu wel iemand positief te zijn getest. Nu zij dus uit quarentaine mag, vliegt de helft van de klas achter slot en grendel.

Het is een gemeen beestje. Je kan enkel je best doen om het risico zo klein mogelijk te maken. Ik roep iedereen dus op om mee zijn gezond verstand te gebruiken zodat de wereld zo snel mogelijk weer wat gewoner kan worden, doe het voor onze held en al die andere zieke helden.

Pijn

Pijn is een constante in het leven van dochterlief. Ze heeft er mee leren omgaan, kan hem vaak negeren en vindt zelf dat het wel gaat. Wanneer ze dus klaagt over pijn, is dat een gevoel dat sterker is dan pijn. Het is geen pijn die overgaat met een warmtekussen, wat rust of een massage. Het is een zeurende zenuwpijn, een stekende zenuwpijn, een knellende zenuwpijn, een pijn die je koorts doet krijgen, een pijn die je uitput, een pijn die je misselijk maakt, een pijn die je belemmert om te doen wat je wil, een pijn die zorgt dat je niet kan zijn wie je bent.

De laatste weken neemt de pijn de bovenhand. Ze raakt niet meer onder controle. Groeiende tumoren duwen op zenuwbanen en knellen ze zelfs af. De chemo werd opgehoogd, pijnpleisters doen terug hun intrede. We kunnen enkel hopen dat de bijwerkingen van zowel het eerste als het tweede draaglijk blijven zodat de lang verwachte vakantie aan zee een echte opkikker kan worden.