Je trouwt, koopt een huis, krijgt vier kinderen en besluit dan om dat huis te verbouwen tot een comfortabel woning waarin elk zijn plaats heeft. En dan, als een donderslag bij heldere hemel, valt alles rondom jou in duigen. Je richt je dan op het overleven van je kind, om het herstellen, het beter worden en het overwinnen van alle mogelijke infecties. Na maanden ziekenhuis mag je kind eindelijk eens een weekend naar huis. Dit is fantastisch nieuws en je wil er 100% voor gaan. Ook al is je kind nu heel zwaar beperkt, toch denk je heel naïef dat het allemaal wel nog zal mee vallen thuis. Maar jammer genoeg wordt je al heel snel met je neus op de feiten gedrukt. Je huis is niet aangepast, het is zelfs niet eens toegankelijk. Tegen beter weten in probeer je dan oplossingen te vinden. Je maakt plaats in de woonkamer voor een bed, een tillift en een verzorgingstafel, je schaft je een badje aan om de haren te kunnen wassen terwijl ze ligt. Dit zijn dingen die je eenvoudig kan doen, maar jammer genoeg is de oplossing voor een te smalle gangdoorgang, een drempel aan de deur, een schuifraam en een terras met een drempel en een bad- en een slaapkamer boven niet zo eenvoudig te vinden. Na een paar weekends aanmodderen zijn de echtgenoot en ikzelf ons beginnen realiseren dat we misschien toch maar eens moeten beginnen uit kijken naar iets anders. Iets met een badkamer en liefst ook nog twee slaapkamers beneden. En als het kan ook nog eens drie extra slaapkamers. Onze andere kinderen hebben immers ook nog een thuis nodig. Nu zijn we de immosites aan het afschuimen en hebben we al een paar huizen bezocht. Ook bouwgronden ontsnappen niet aan onze aandacht. Maar we weten nu al dat de zoektocht niet makkelijk zal zijn. De huizen zijn te klein, te ver weg van de leefomgeving van onze grote kinderen, niet toegankelijk en als het dan wat lijkt zijn ze weer véél te duur. Onze zoektocht zal nog wel even duren, vrezen we.
Onze schat zette vandaag weer een nieuwe grote stap in de revalidatie. Ze is voor het eerst gaan zitten op de rand van de tafel. Helemaal gerust was ze er niet in, maar het is haar toch maar mooi gelukt. Voor ons een hele gewone activiteit, we zitten zoveel op een dag, staan recht om iets te nemen en zetten ons dan neer op de rand van een bed, op het puntje van onze stoel, hangen languit in de zetel, leunen relaxt achterover. Maar voor Elselien was dit zitten een heel grote overwinning op de zwaartekracht.
