De voorbij week was er één van kleine en minder kleine verdrietjes. De koorts raakte heel moeilijk onder controle en tot op de dag van vandaag is de stomie nog steeds niet proper. Daarnaast kreeg onze held in beide armen en in één been aderontsteking, in de volksmond beter bekend als ’t flebit, en dat zorgde voor heel wat extra pijn.
Ook op mentaal vlak kreeg ons meisje wat opdoffers te verwerken. Wanneer een schoolmail haar vraagt waar ze volgend jaar op eindejaarsreis wil gaan, komt het besef keihard binnen dat dit onmogelijk is geworden. Als ze in diezelfde week daarnaast het nieuws krijgt dat de geplande vakantie in het Disneyhotel weer niet door kan gaan, zakt ze nog wat dieper weg en de boodschap dat een nieuw verblijf wegens renovatieplannen voor datzelfde hotel pas over een jaar of drie kan, zorgt voor intens verdriet.
Ook een ademmoment in haar geliefde Villa Rozerood zit er voorlopig niet in. Tijdens het binnenkort geplande verblijf, zal het immers niet richting zee gaan, maar richting UZ. Op het programma staat een al lang verwachte ingreep en de aansluitende weken zit het daar in De Panne helemaal vol.
Zoveel dromen, nog zoveel wensen, meisjes van achttien moeten genieten en het leven kunnen omarmen. Meisjes van achttien zouden zich geen zorgen moeten maken en hun droom in duigen zien vallen. Meisjes van achttien horen door de straten te kunnen dansen en te lachen naar de zon. Mijn lieve dappere trieste meisje van achttien…