Van één ding ben ik zeker, ons leven is niet saai. Nooit, never, jamais! Integendeel, de spannende momenten volgen elkaar bij tijden heel snel op. Vorige week mochten we een urineweginfectie onder controle proberen te krijgen (missie mislukt),) en gisteren kregen we te horen dat er trombussen roet in het eten strooiden en er gestart moest worden met spuitjes bloedverdunner (goed plan, maar ook niet uitgevoerd). Een mens zou dan denken dat het even genoeg is geweest, maar niet ten huize giraffenvlekjes. Daar werd de spanning nog wat opgedreven.
Deze ochtend was het de bedoeling dat ik de poortkatheter zou herprikken. Helaas pindakaas draaide dat even anders uit. De naald belandde overal behalve in het poortje. Aangezien alles in die regio ook nog wat gezwollen was, besloot ik de hulp van Brussel in te roepen. Na enig overleg mochten we afkomen en daar werd onder kalinox nog eens geprikt. Het lukte niet. Er werd nog eens geprobeerd, geen resultaat. De echodokter kwam er bij en met behulp van het echotoestel tekende de verpleegster waar ze moest prikken. Nog steeds geen succes. De wanhoop en de twijfel begon bij iedereen te groeien, niet in het minst bij onze prinses. Er was nog één optie, prikken met röntgenbegeleiding, de trip naar de radiologieafdeling was gelukkig kort en daar werd een foto gemaakt en nog één en toen stond iedereen perplex. De poort was gewoon niet aan te prikken aangezien ze 180° gedraaid lag. Als volgende op de lijst werd de chirurg erbij gehaald. Die probeerde nog even te toveren met wat naalden en fingerspitzengefühl, maar het mocht niet baten. De poort bleef waar ze was. Een operatie was het enige dat nu nog kon helpen en na nog een negatieve coronatest (tja, dat beest zweeft hier ook nog rond) vertrok ze naar het operatiekwartier. Anderhalf uur later mocht ook ik weer naar boven bij onze al wakkere held. Onderweg kwam ik de chirurg nog tegen en toen kreeg ik een onvoorstelbaar operatieverslag. Na het opensnijden ontdekte de chirurg dat de poort toch weer/nog(?) goed zat, maar… op het aanprikdeel had zich een hard verkalkt laagje gevormd. Dat zorgde er voor dat er niets meer voorbij kon. Waar dat laagje vandaan komt, kon de dokter ook niet verklaren. Ze heeft het weggeschraapt, de poort nog eens goed gefixeerd en de boel weer dicht gelijmd.
Nu zijn we terug op de kamer. Zoonlief bracht een paar onmisbare zaken en wij blijven een nachtje slapen. En misschien, hopelijk, kunnen/mogen we morgen naar huis om toch nog samen te vieren. Het feestmenu zal aangepast moeten worden, plannen is niet echt ons ding, maar dat zal het genieten niet in de weg staan.
2020 eindigt voor ons op deze manier toch nog met vuurwerk, maar voor 2021 wens ik echt wel wat minder spektakel en show.
