Dank je

Mijn lieve meisje,

Op jouw bed staan nog steeds jouw favoriete knyffelbeesten, maar honderdtachtig van jouw knuffels verhuisden vier maanden geleden naar evenveel gezinnen die van je hielden. Je gaf de mensen daarbij een opdracht. En jouw wens werd massaal opgevolgd. Je vroeg om in ruil voor dat pluchen dier een gift te doen aan jouw geliefde Villa Rozerood. Heel wat mensen tastten diep in hun geldbeugel en lieten hun groot hart zien. Exact 7516 euro verscheen er tot nu toe op de rekening van Villa Rozerood. En nog elke maand groeit het  bedrag aan. Naast een eenmalige storting, gaven mensen ook een doorlopende opdracht aan hun bank om elke maand een deeltje van wat ze konden missen door te storten naar die warme plek aan zee.

Mijn lieve meisje, wat ben ik trots op jou. Je wou al zo lang iets terugdoen voor jouw tweede thuis. Het is je gelukt, en hoe! In naam van jou en Villa Rozerood zeg ik nu 7516 keer dank. Dit bedrag overtreft immers ruimschoots wat ik verwacht had. Daarom doe ik nu in naam van Elselien en haar knuffels een warme oproep om te blijven steunen. Er zijn nog heel wat gezinnen die Villa Rozerood nodig hebben, daar blijft geld voor nodig, want met hun werkingsmiddelen die ze krijgen van de Vlaamse Regering komen ze er niet. 

Mijn lieve meisje, wat ben ik trots op jou, wat ben ik dankbaar dat jij mijn dochter bent, wat mis ik jou, wat hou ik zielsveel van jou

zeedroom

Mijn lieve meisje, wat hield jij van de zee. Ontelbare keren trokken we samen naar ons geliefde plekje in De Panne. Tijdens onze talloze wandelingen hoopte jij om ooit een zeehond op het strand te zien liggen. Toen op een bepaald moment Oscar de zeehond het strand van De Panne en Koksijde tot zijn favoriete uitrustplaats had gebombardeerd, gingen we nog wat vaker op stap. Helaas, we kruisten nooit zijn schuifspoor.

De voorbije twee weken maakte ik eindeloze wandelingen. Mijn voeten brachten mij van Oostende tot Heist, op zoek naar rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Soms had ik gezelschap van lieve mensen, vaak trok ik er alleen op uit. Op een dinsdag nam ik de veerboot naar Fort Napoleon en stapte over de dijk verder. En daar lag hij, een zeehond, gewoon op het strand. Niemand was in de buurt, alleen de zeehond en ik. En net wanneer ik een foto nam, keek hij recht in de lens. Ik bleef wachten met een brede lach op mijn gezicht terwijl de tranen over mijn wangen rolden en ik dacht aan al onze wandelingen en voelde jou tegelijk dichtbij en toch zo ver weg.

Een paar dagen later lag er een zeehond in Wenduine en ook deze keek recht in de lens. Ik huilde weer en miste jou zo hard. 

Ik zag echter ook nog een derde zeehond. Op het strand van Blankenberge, bijna voor het casino, rustte hij uit. De enkele toeschouwers hielden eerbiedig afstand en ik keek van op de vloedlijn naar deze grote loebas terwijl ik hem toefluisterde hoe blij je zou geweest zijn.

Die avond liet ik op het strand van de zeehonden één van jouw vlindersteentjes achter. Terwijl de zon de hemel rood kleurde mocht de zee jou meenemen naar onbekende oorden. Ik liet je mee kijken door mijn ogen en schreef jouw naam in het zand. 

Mijn lieve meisje, jouw dromen zijn nu ook mijn dromen geworden. Jouw droom van de zeehond is nu geen droom meer. 

Ik mis je, ik hou van jou