Hulp

De voorbije vier dagen mochten de dochter en ikzelf logeren in Villa Rozerood. Wat was ik blij dat dit bestaat. Alle zorg werd in mijn plaats gedaan en ook ik werd in de watten gelegd. Zelfs de medevakantiegangers hielpen mee om te zorgen dat mijn voet zeker kon rusten.  De jongste dochter genoot en vulde haar dagen met bednet, in bad gaan en lezen. Ik had weer heel wat babbels en vond nog een paar goede boeken in het boekenrek.

Nu zijn we weer thuis. Gisteren werd ik in het ziekenhuis verwacht en kreeg ik een loopgips. Het is nu wel de bedoeling om het nog steeds rustig aan te doen (en dat is echt wel moeilijk!) maar aangezien we maandag op vakantie vertrekken, moet er echt wel gewassen en opnieuw ingepakt worden.  Gelukkig kan ik hier ook rekenen op de hulp van de andere huisgenoten anders kwam er van rusten al helemaal niets in huis.

Een gebroken voet, het is het einde van de wereld niet, maar van mij mag hij nu wel beginnen genezen. Nog een week of drie gips en dan… hoop ik…

Een klein probleem

Een

Gebroken

Middenvoetsbeentje

Gips

Rust

Niets doen

Tja, ik brak vorige week woensdag een middenvoetsbeentje terwijl ik de rolstoel vast maakte in de auto.  Wie mij een beetje kent, weet dat ik veel zorg draag voor de mensen rondom mij, maar af en toe mezelf dan wel eens durf te vergeten.  De voorbije dagen mankte ik dan ook nog lustig rond, maar vandaag besloot ik om toch maar naar spoed te gaan, deze keer eens niet met echtgenoot of kinderen maar voor mezelf.  Gelukkig was het daar heel rustig en moest ik nergens lang wachten.  Na de foto kwam al snel het verdikt: een gebroken middenvoetsbeentje.  De remedie was ook eenvoudig: ingipsen en absolute rust…

De dokter raadde me aan om toch maar hulp te zoeken, want zo zou ik niet voor onze held kunnen zorgen.  Gelukkig bestaat er een plaats waar die hulp te vinden is. Morgen vertrekken we met ons tweeën naar De Panne voor de rest van de week.

Hopelijk krijg ik maandag een gewone loopgips…

Het ging goed

Het ging goed met de jongste dochter. Echt goed zelfs. Geen spoed-bezoekjes aan het ziekenhuis, geen geplande opnames. Behalve de bijna wekelijkse controles kabbelde alles rustig verder.  Een paar weken geleden kreeg onze held echter weer pijn in de rug.  We wachtten eerst wat af. Misschien zou het vanzelf weer beter worden.  We maakten uiteindelijk toch een afspraak bij de orthopedist, hij regelde een foto van de rug, een week later volgde nog een extra echo waar ook de orthopedist bij was. Hij hoopte dat het niet klopte wat hij zag, hij liet de radioloog meerdere keren opnieuw kijken en zei toen met afhangende schouders: maak maar weer een afspraak bij dokter Van Schaik.

Dokter Van Schaik is de orthopedisch chirurg. In maart haalde hij al eens een deel van het materiaal uit haar rug.  Heel waarschijnlijk haalt hij er dit jaar nog een deel uit. In november zullen we meer horen, maar een zevende rugoperatie valt niet te vermijden.

Het ging nochtans zo goed met onze prinses, echt goed…

Vertrouwen

De jongste dochter heeft enorm veel verzorging nodig.  Per dag ben ik zo minsten vier tot vijf uur bezig met wassen, aankleden en medische zorgen toedienen.  Tot voor kort deed ik dit alleen, elke dag, al jaren aan een stuk.  Ik voelde dat het te veel werd, ook als ik zelf moe was, moest ik er toch staan.  Er was hulp nodig. Het werd besproken met de echtgenoot en onze prinses en de zoektocht naar een goed verpleegkundig team kon starten. Natuurlijk verliep dit ook weer niet vanzelf, maar uiteindelijk vonden we toch een team dat met ons in zee wou gaan.

En toch twijfel ik of we het goede deden.  Ik maak me zorgen en ook onze held is er niet gerust in.  Ondanks uitgebreide stappenplannen, mondeling bijsturen en zelf ingrijpen, stapelen de fouten zich op.  Wetende dat de poort voor ons meisje haar levenslijn is, kan dit echt niet door de beugel. In al die jaren heeft ze thuis nooit een infectie gekregen op haar poort. Dit willen we zo houden.  Morgen zal ik de verantwoordelijke dus maar eens uitnodigen voor een gesprek.  Hopelijk blijft de samenwerking lukken, maar het vertrouwen is toch wel wat weg.  En zonder dat vertrouwen is deze hulp geen ontlasting, maar eerder een extra belasting.

Er was eens een auto

Ooit hadden we een auto, een grote blauwgroene wagen met acht zitplaatsen, een rolstoelvergrendeling, een werkende autoradio, pinklichten, ruitenwissers en nog wat extra attributen.  Dank zij heel fijne mensen kregen we er een auto bij, hij was al wat bejaard, piepte soms wat en zijn raampje deed het ook niet steeds, maar hij reed en rijdt gelukkig nog steeds.

Nu hebben we al een maand of negen weer maar één auto.  Neen, niet omwille van het milieu (dat zou top zijn!) of omdat hij aan flarden is gereden.  Neen, de grote auto staat al negen maanden niet meer voor ons huis door het toedoen van een heel vervelende garagist.  Gelukkig leven we in België en ook al is het gerechtelijk gedoe wat langzaam, het verloopt over het algemeen wel eerlijk.  De advocaat pleitte onze auto vrij, de vervelende garagist vloekte eens binnensmonds en gaf dan toch maar de autosleutels door aan de correcte garagist.  De vervelende garagist bleek echter heel boos te zijn en vond de rechter helemaal niet zo eerlijk.

We waren blij, eindelijk kon onze grote bus naar huis.  De verzekering werd terug in orde gebracht, hij werd opnieuw ingeschreven, we kregen een nieuwe nummerplaat en hij zou hersteld worden. Zou, de voorwaardelijke wijs… Hij is nog niet hersteld… De auto waar wij zoveel zorg voor droegen (af en toe eens wassen en op tijd naar de autodokter) bleek zwaar beschadigd.  Naast het probleem waardoor hij ooit moest getakeld worden, bleek ook de motor vol water te zitten.  Een (heel) duur grapje als je dit wil laten maken.  En vooral de woorden van onze eigen garagist maken het zuur:

Dat water kan echt niet vanzelf in die motor komen, als je snapt wat ik bedoel…

Maandag gaan we bij een autoaanpasser ons licht eens gaan opsteken.  Onze bus zal immers niet meer rijden.  Na de aankoop en verbouwing van een huis en torenhoge medische kosten zullen we toch nog eens op zoek moeten gaan naar die geldboom. Of misschien staat er ondertussen wel een ezeltje in de tuin.

(wan)hoop

Je staat er bij en kijkt hoe je wereld langzaam in honderdduizend stukken uit elkaar valt.  Je probeert de stukken te verzamelen, maar tussen je vingers glipt de tijd weg en wordt het steeds donkerder.

Hoeveel slecht nieuws kan een mens krijgen? Hoe vaak kan je weer rechtkrabbelen om opnieuw te beginnen? Waarom zie je de mensen rondom jou zo lijden? Het doet pijn en knijpt je keel dicht.  De angst dreigt de bovenhand te krijgen. Je kan alleen maar hopen op een nieuw wonder.

Met onze prinses gaat het nochtans al een paar maanden goed en toch… Ook dit stelt niet meer gerust. Ik ben bang voor het moment dat het ook bij haar weer zou fout lopen.  Elk vreemd symptoom doet alarmbellen rinkelen, elke pijn doet iets nieuws vrezen.

Ik sta er bij en kijk en hoop…