Een echo waarbij de radioloog maar bleef scannen en er uiteindelijk het radiologieopperhoofd bij haalde, was niet echt geruststellend. Wanneer nadien nog eens twee chirurgen, een assistent en onze geliefde verpleegster de kamer binnen vielen, voelde ik de bui al hangen. Gelukkig waaide er een stevige aircowind de bui de kamer uit en verscheen de zon met nieuws dat ik niet had zien aankomen. Ondanks een nog steeds aanzienlijke hoop vocht boven de broviacinsteek, was besloten dat we de volgende antibioticakuur thuis mochten geven. Een doos werd gevuld met spuiten, infuuszakjes en antibiotica, de valiezen werden gepakt, de badkamer leeg gemaakt en dochterlief kreeg nog haar laatste medicatie.
Deze namiddag reden we onder een blauwe hemel en met een waslijst aan instructies weer huiswaarts. De volgende afspraak staat gepland voor dertig juni en we zijn deze keer vast van plan om het zo te houden.