Veel mensen klagen dat hun leven de laatste maanden zo saai is. Ik kijk eens weemoedig en zou gerust even willen ruilen.  Gisteren was het weer zover. Plots volgden de koortspieken sneller op elkaar en leek de paracetamol niet aan te slaan. Weer werd er overlegd tussen het thuiszorgteam en het team in het uz en even later kregen we te horen dat ze ons liefst toch naar het ziekenhuis zagen komen. De koorts moest in het oog worden gehouden en de vrees voor een sepsis (een bloedvergiftiging dus) was bij alle partijen groot. Hals over kop werd een valies gepakt, de knuffels verzameld, de bi-pap ontmanteld en de dochter in haar stoel geïnstalleerd. Aangezien ze nu ook permanent aan drie infuuspompen hangt, moest ik ook nog wat creatief zijn om die heelhuids in Brussel te krijgen. Met een infuusstaander en wat extra rolstoelhaken voor de auto lukte het om de paal stevig te verankeren en een half uur later reden we een bijna lege parking op.

Kamer vierenveertig werd weer onze vertrouwde stek en een lieve verpleegster verwelkomde ons. De nacht verliep rustig zonder vreemde verrassingen en de koorts bleef ook vandaag onder controle. Het operatiewondje is ontstoken en de ontstekingswaarden in het bloed zijn licht verhoogd, van de etter en de urine zijn er opnieuw kweken naar het lab gegaan, maar de chirurgen zijn nog niet mega-ongerust. Deze namiddag werd beslist dat we thuis even goed dochterlief in het oog kunnen houden en ook het wachten op de kweekresultaten kan thuis. 

Buiten was de zon verdwenen achter een dikke laag mist en de vrieskou benam ons bijna de adem, maar in de auto naar huis was het warm en verheugden we ons op de kooksels van kleine grote zus. Morgen vertrekken we naar Villa Rozerood. Het zal ons deugd doen, en deze keer hopen we niet meer naar Brussel te moeten. Even wat broodnodige rust en tijd om te bekomen van de voorbije weken.