Mijn lieve meisje,
Ik zit wat voor mij uit te staren en zie in een ooghoek de vlam van een kaarsje. Dat flakkerende lichtje laat het donker een klein beetje verdwijnen, maar het is niet genoeg. Deze week heb ik het moeilijk. Vandaag mis ik je twee maanden. Al twee maanden en tegelijk nog maar twee maanden. In de winkel zag ik deze middag al paaseieren liggen en de mensen dromen al stilletjes van de lente. Toen jij je ogen voorgoed sloot, was de Sint net het land uit en moest het nieuwe jaar nog beginnen. Voor ons viel alles stil, maar vandaag merkte ik dat de wereld nog even snel voortdraait als vroeger.
We proberen hier ook weer de draad op te pakken, maar makkelijk is het zeker niet. Jouw vake is weer aan en het werk, en ik, ik probeer weer zin te vinden in het leven. En net dat proberen, doet mij weer beseffen hoe aanwezig jij was in mijn en ons leven. Tien jaar lang leefde ik in jouw kleine wereld en nu moet ik lopen om weer aansluiting te kunnen vinden in de buitenwereld. En dat, lieve meid is zo verschrikkelijk moeilijk. Ik doe zoveel dingen terug ‘voor het eerst’ en de confrontatie is vaak hard.
Maar niet alles is kommer en kwel. Een paar dagen Blankenberge was net wat je vake en ik nodig hadden. Een wandeling van 12km over het strand met een lieve vriendin gaf me weer dat kleine beetje moed dat ik nodig had om toch maar weer de computer open te klappen. Een zoon die mee een studeerplek voor zijn oude moedertje kwam inrichten, zorgde voor een schaterlach. De knuffels van één van de dochters gaven zoveel liefde dat mijn tranen verdwenen.
Mijn lieve meisjes, 16 december, 16 februari, de tijd snelt ongenadig voort. Om jouw foto’s te zien op mijn gsm moet ik steeds meer terug scrollen, de hoeveelheid kaarsen in de kast slinkt zienderogen, maar het verdriet en gemis blijven immens groot. Er wordt gezegd dat tijd alle wonden heelt, alleen lees of hoor je nergens hoe lang het duurt. Volgens mij helen ook niet alle wonden. In mijn hart zit een gat dat nooit zal verdwijnen, ik kan alleen maar hopen dat het langzaam gevuld zal worden met de liefde en de verhalen over jou van de mensen rondom ons.
Wat hou ik van jou, wat mis ik jou, ik huil om jou en mij.
Lieve Ilse,
Niet alleen een gat in jouw hart, maar je bent ook in een groot gat gevallen. Alle gaf je om te zorgen voor Elselien. Gemis van Elselien, maar ook het opnieuw je dagen moeten gaan invullen. Hoeveel kan een mens dragen?
Ik leef met je mee en hoop bij mooier weer ook een lange wandeling met jou te kunnen gaan maken.
Dikke knuf 💖
Verdriet gaat nooit voorbij, het wordt alleen gedeeld met en verzacht door mensen die om jullie geven. Het wordt inderdaad wennen om het leven weer aan te pakken na al die jarenlange warme zorgende liefde voor Elselien… Dikke knuffel…
piep… wat zal het vreselijk moeilijk zijn om inderdaad terug je dag te vullen… maar laat alle verdriet en gemis er zijn .. ook voor de buitenwereld.. éénieder die jouw verhaal heeft gevolgd .. of hetzelfde heeft meegemaakt.. of gewoon “mens” is zal jou proberen te troosten maar ook helpen met kleine , warme, lieve dingetjes die jouw dagen weer een beetje licht geven.. ern warme knuffel van mij. Mieke
🫂
Hoe je er in slaagt om zo mooi te verwoorden. Zo diepgaand, zo eerlijk. Wie dit leest voelt mee. En begrijpt. Neem de tijd die je nodig hebt!
Geen dag zal voorbij gaan zonder Elselien, maar die speciale dagen zoals Pasen, Kerst dan denk je nog eens extra aan haar. ❤️
Dag Ilse,
Mooi hoe jij je gevoelens kan verwoorden. Neem de tijd op jouw tempo en op jouw manier. Knuffel Eenhoorn staat midden op de tafel bij ons in het lerarenlokaal van Sint-Lodewijk. Elselien blijft ook hier bij ons. Ik wens jullie allen heel veel moed en energie om dit immense verlies een plaatsje te geven. Dikke knuffel.