Gelukt

Na jaren proberen inschrijven en moeten afzeggen door ziekenhuisopnames is het eindelijk gelukt. Dochterlief is op kamp geweest. Ja, je leest het goed, op een echt kamp met monitoren, medekampgangers en een … verpleegster. De voorbereiding was niet mis, de verpleegster kwam twee maal langs en ook de vakantieverantwoordelijken kwamen langs, kwestie van te weten welk vlees ze in de kuip hadden, denk  ik. Het inpakken vroeg ook wel wat tijd en werk (8 grote bakken, 4 valiezen, 2 rolstoelen, een douchestoel en een infuusstaander). Een week op voorhand kregen we te horen dat ze nog op zoek waren naar een verpleegkundige of extra monitoren en dat moesten we maar één maal zeggen aan grote zus. Zo vertrokken op 3 augustus twee van onze dochters samen op kamp naar Blankenheim in Duitsland (als je toch op kamp gaat, kan je maar beter ver weg op kamp zijn) We lieten ze gaan met een klein hartje, maar vertrouwden er op dat het wel zou lukken.

Ze kwamen een week later weer thuis met honderden verhalen, een pak nieuwe vrienden en een lach tot achter hun oren en er werden afspraken gemaakt om volgend jaar weer samen op kamp te gaan. 

Voor onze held was dit een prachtig kamp, voor ons was het iets waar we niet meer op hadden durven hopen dat het ooit zou lukken. Dank je wel Kazou/Jomba dat jullie de stap durfden zetten om ze mee te nemen, het was niet evident, maar dank zij de inzet van verpleging en monitoren hebben jullie onze dochter laten groeien en op vakantie gaan zoals elke gewone tiener. Jullie verdienen stuk voor stuk een pluim.

De overkant

De lange reis is ten einde. De voorbije nacht, klokslag twaalf uur klopte het hart nog een laatste keer, ontsnapte een laatste ademtocht  en toen was het stil. 

Je had nog zoveel plannen en dromen, maar de dood heeft je ingehaald. Wij gaan verder met een koffer vol herinneringen, je schaterlach in gedachten, je enthousiasme in ons hart. De overkant is bereikt, nu laten we je los. 

Vaarwel lieve tante, het ga je goed.

Waken

Wakend in de stille uren van de nacht kijk ik naar jou en luister. Je nam al afscheid van ons met je geest, enkel je lichaam met het kloppende hart rest ons nog samen met zoveel herinneringen.  Tot de allerlaatste minuut maakte je grapjes, je genoot nog van je havermout. Je wou nog even staan, de grond onder je voeten voelen voor ze voor altijd konden rusten. Maar je was op, moe, doodmoe zoals je zelf zei. Je kon niet meer, je vroeg om te mogen slapen en niet meer wakker te moeten worden. Het was genoeg geweest. Je wou vertrekken naar de overkant en zou daar dan op ons wachten. 

Lieve tante, nu ben je onderweg naar die overkant, maar weet dat je niet alleen bent. We gaan met je mee tot die laatste ademteug en de laatste harteklop. We houden je hand vast tot we niet meer kunnen. Het is nu niet ver meer. Ga nu maar, het is goed geweest, de overkant roept. Nog even, nog heel even, tot dan…