Na jaren proberen inschrijven en moeten afzeggen door ziekenhuisopnames is het eindelijk gelukt. Dochterlief is op kamp geweest. Ja, je leest het goed, op een echt kamp met monitoren, medekampgangers en een … verpleegster. De voorbereiding was niet mis, de verpleegster kwam twee maal langs en ook de vakantieverantwoordelijken kwamen langs, kwestie van te weten welk vlees ze in de kuip hadden, denk ik. Het inpakken vroeg ook wel wat tijd en werk (8 grote bakken, 4 valiezen, 2 rolstoelen, een douchestoel en een infuusstaander). Een week op voorhand kregen we te horen dat ze nog op zoek waren naar een verpleegkundige of extra monitoren en dat moesten we maar één maal zeggen aan grote zus. Zo vertrokken op 3 augustus twee van onze dochters samen op kamp naar Blankenheim in Duitsland (als je toch op kamp gaat, kan je maar beter ver weg op kamp zijn) We lieten ze gaan met een klein hartje, maar vertrouwden er op dat het wel zou lukken.
Ze kwamen een week later weer thuis met honderden verhalen, een pak nieuwe vrienden en een lach tot achter hun oren en er werden afspraken gemaakt om volgend jaar weer samen op kamp te gaan.
Voor onze held was dit een prachtig kamp, voor ons was het iets waar we niet meer op hadden durven hopen dat het ooit zou lukken. Dank je wel Kazou/Jomba dat jullie de stap durfden zetten om ze mee te nemen, het was niet evident, maar dank zij de inzet van verpleging en monitoren hebben jullie onze dochter laten groeien en op vakantie gaan zoals elke gewone tiener. Jullie verdienen stuk voor stuk een pluim.