Categorie archieven: koorts

Antibiotica, koorts, misselijk

nierbekkens

1 reactie

Onze held is moe. Al 2 nachten en 2 dagen deed ze geen oog dicht. Nierbekken na nierbekken braakt ze vol. Haar maag wordt continue gedraineerd, ze eet en drinkt niets meer zelf en toch is ze zo ontzettend misselijk. De artsen overleggen en proberen. Een nieuw medicijn met een onuitspreekbare naam wordt, nadat er eerst nog een ecg wordt afgenomen, opgestart. Litican en ondansetron worden in de maximale dosis gegeven, de kracht van de bipap wordt verminderd, maar niets lijkt echt te helpen. Steeds wanneer haar ogen dichtvallen, volgt een nieuwe braakaanval. 

Tegen de avond aan stak er op de koop toe nog koorts op. De hele testbatterij werd afgenomen en antibiotica opgestart. Nu kunnen we alleen maar hopen dat het stilletjes aan terug betert. 

In bed ligt een stille, bleke en trieste dochter. En toch, wanneer haar gevraagd wordt of ze, wanneer ze dit had geweten, opnieuw voor de ingreep zou kiezen, volgt er een volmondig ja van die dappere held. 

koorts, pijn

Geduld

1 reactie

Een dag met ups en downs, beter kunnen we deze zaterdag niet omschrijven. Na een moeizaam begin van de nacht kwamen er toch mooie dromen bij onze prinses en ze werd rond half acht uitgerust wakker. De pijn was vrij goed onder controle en even werd er zelfs over naar huis gaan gedacht, maar dat vond een vooruitziende chirurg toch niet zo een slim idee omdat de bipap nog steeds noodzakelijk was om vlot te kunnen ademen. Helaas keerde het vlak na de middag. De pijn kwam opzetten en plots kreeg onze held ook koorts. Haar energie zakte pijlsnel weg en ik zag een triest hoopje held. De zaalarts besloot dat een nieuwe bloedafname noodzakelijk was, maar gelukkig bleken de ontstekingswaarden in haar bloed nog aanvaardbaar. De paracetamol bleek de reddende engel, maar ook deze avond zagen we opnieuw de temperatuur klimmen en de pijn toenemen. Het blijft voorlopig nog even afwachten. Het herstel zal duidelijk tijd vragen, maar de artsen zijn optimistisch. Ikterwijl dochterlief naar Legomasters ligt te kijken, zal ik mijn zakje geduld en de tas vertrouwen nog maar eens bovenhalen. We hebben het nodig.

Antibiotica, koorts, pijn

Koorts

6 reacties

De voorbije maandag kreeg dochterlief door een gelukkig toeval totaal onverwacht haar covidvaccinatie. Nu zou dochterlief zichzelf niet zijn als er geen vreemde reactie zou gevolgd zijn. Die nacht kreeg ze koorts, torenhoge koorts, afgrijselijk onvoorstelbare koorts. Tegen de ochtend zat ze ruimschoots boven de 41° en ondanks de paracetamol kregen we ze niet naar beneden. Toch ietwat ongerust belde ik de huisarts en die adviseerde een dubbele dosis paracetamol te geven om de vier uur. De temperatuur zakte… tot een aanvaardbare iets lagere 40°. Gek genoeg voelde ze zich voor de rest tamelijk goed.

De daarop volgende dagen bleef haar temperatuur tussen de 38 en de 39 schommelen. Naweeën van de vaccinatie dachten we. Tot… gisteren. Uit de appendicostomie blubberde een vies gelig vocht en af en toe kwam er zelfs wat bloed uit. Een wat opgezette buik en veel te veel pijn deden de alarmbellen afgaan. Er was maar één probleem, het was weekend. De huisarts kon ik niet bereiken, er vertrokken mailtjes en foto’s naar het uz en vrij snel kreeg ik al antwoord. De dokter van wacht werd opgetrommeld en toen werd het een beetje hilarisch/pijnlijk. Van neurofibromatose had hij nog nooit gehoord en na zijn opmerking over buikspieren die niet reageerden op zijn aanrakingen (dus zou er geen probleem met de darmen zijn) besloot ik hem toch maar even mee te geven dat onze prinses een klein beetje verlamd is. Om een lang verhaal kort te maken, er werd een staaltje van de vieze blubber naar het labo gestuurd (dat de assistent eerst met een covidneuswisser afkwam om het staal te nemen, laten we even buiten beschouwing) en antibiotica moest opgestart worden. Het kostte maar een beetje moeite om uit te leggen dat wanneer je darmen niet werken, je ook geen orale medicatie kan opnemen. Moraal van het verhaal, in het vervolg gaan we toch maar naar het ziekenhuis.

Een lieve verpleegster offerde wat van haar vrije tijd op en regelde tijdens een wandeling met haar vriendinnen de intraveneuze antibiotica en ik reed even over en weer naar Brussel. Nu kunnen we er enkel op vertrouwen dat de medicatie aanslaat en dat de koorts en de vieze smurrie snel verdwijnen.

Gelukkig scheen vandaag de zon om ons nieuwe moed te geven en konden we genieten van de deugddoende warmte en het bezoek van zoonlief zorgde voor het nodige animo ten huize giraffenvlekjes.

koorts, ontsteking, ziekenhuis

Tussendoortje

5 reacties

Veel mensen klagen dat hun leven de laatste maanden zo saai is. Ik kijk eens weemoedig en zou gerust even willen ruilen.  Gisteren was het weer zover. Plots volgden de koortspieken sneller op elkaar en leek de paracetamol niet aan te slaan. Weer werd er overlegd tussen het thuiszorgteam en het team in het uz en even later kregen we te horen dat ze ons liefst toch naar het ziekenhuis zagen komen. De koorts moest in het oog worden gehouden en de vrees voor een sepsis (een bloedvergiftiging dus) was bij alle partijen groot. Hals over kop werd een valies gepakt, de knuffels verzameld, de bi-pap ontmanteld en de dochter in haar stoel geïnstalleerd. Aangezien ze nu ook permanent aan drie infuuspompen hangt, moest ik ook nog wat creatief zijn om die heelhuids in Brussel te krijgen. Met een infuusstaander en wat extra rolstoelhaken voor de auto lukte het om de paal stevig te verankeren en een half uur later reden we een bijna lege parking op.

Kamer vierenveertig werd weer onze vertrouwde stek en een lieve verpleegster verwelkomde ons. De nacht verliep rustig zonder vreemde verrassingen en de koorts bleef ook vandaag onder controle. Het operatiewondje is ontstoken en de ontstekingswaarden in het bloed zijn licht verhoogd, van de etter en de urine zijn er opnieuw kweken naar het lab gegaan, maar de chirurgen zijn nog niet mega-ongerust. Deze namiddag werd beslist dat we thuis even goed dochterlief in het oog kunnen houden en ook het wachten op de kweekresultaten kan thuis. 

Buiten was de zon verdwenen achter een dikke laag mist en de vrieskou benam ons bijna de adem, maar in de auto naar huis was het warm en verheugden we ons op de kooksels van kleine grote zus. Morgen vertrekken we naar Villa Rozerood. Het zal ons deugd doen, en deze keer hopen we niet meer naar Brussel te moeten. Even wat broodnodige rust en tijd om te bekomen van de voorbije weken.

koorts, pijn, poortkatheter, ziekenwagen

Tussendoortje

3 reacties

Al een paar dagen bezorgde dochterlief ons hoofdbrekers.  Haar temperatuur schoot soms omhoog tot bijna negenendertig graden, ze kreeg pijn en leek op te zwellen.  Toen ook het plassen bijna volledig stopte, was de maat vol. Er was reeds duchtig over en weer gemaild en getelefoneerd met de dokters van het uz Brussel en een opname werd geregeld voor wanneer we terug naar huis kwamen van de zee, maar gisteren liep het helemaal fout. De linkerkant van onze held was helemaal dik, op sommige plaatsen kon je echt zakjes met vocht voelen en ze kreeg het moeilijker om te ademen. Het overleg met de dokters startte opnieuw en wat we reeds zagen aankomen, werd ook werkelijkheid, Een opname was onvermijdelijk. Een ziekenwagen werd geregeld, de noodvalies gepakt en na het middageten reed de ziekenwagen weg van ons geliefde plekje. 

Na een vlotte rit mochten we ons installeren op onze vertrouwde kamer 44 en al snel rolde haar bed richting radiologie en later naar de afdeling cardiologie. De echo’s lieten niets onrustwekkends zien, maar wat was er dan wel aan de hand. Het vermoeden rees dat een kapotte poort wel eens de boosdoener zou kunnen zijn en ze beslisten dat die niet meer mocht gebruikt worden. De voorbije nacht liep er dus geen voeding. Vandaag krijgt ze deze voormiddag op het operatiekwartier nog een picclijn zodat ze toch weer voedingsstoffen kan opnemen. Hopelijk krijgt ze nadien groen licht om opnieuw richting De Panne te reizen. 

Vaak zijn tussendoortjes fijn, maar dit tussendoortje behoort alvast niet tot onze favorieten ook al werd ze hier met open armen ontvangen. Gelukkig zijn er dokters en verpleegkundigen met een groot en warm hard die de tijd nemen voor een lange babbel en zo onze prinses weer wat opvrolijken.

Antibiotica, infectie, koorts

Verslagen

5 reacties

Ik zou willen boos zijn, roepen, mij afreageren, maar voel me alleen maar triest en verslagen. Gisteren had onze prinses het ’s avonds al wat moeilijker. Uit het niets kreeg ze plots koorts en zakte het zuurstofgehalte in haar bloed. Haar temperatuur raakte onder controle met paracetamol en gedurende de nacht kreeg ze weer extra zuurstof. Deze ochtend werd ze min of meer, afgezien van de pijn in haar been,  goed wakker. Na de middag begon ze echter steeds in slaap te vallen. En te drinken, twee busjes appelsap, een volle drinkbus, een half blikje cola, het ging er vlot in terwijl ze op andere dagen hooguit twee deciliter drinkt. Tegen zes uur begon het bibberen. Ze had het koud, al klappertandend vroeg ze een extra dekentje. En nog eentje. Haar temperatuur werd gemeten en was te hoog en werd steeds nog hoger. Ze is gestrand op meer dan negenendertig graden. De paracetamol is ingelopen, de bloed-en urinemonsters zijn naar het labo vertrokken, antibiotica wordt opnieuw opgestart. Maar naar huis gaan, daar wordt nu even niet meer over gesproken.

bezoek, koorts, Ziek

Verrassing

4 reacties

Vandaag was een moeilijke dag. De koorts stak weer de kop op en het eiwitgehalte in haar bloed was weer veel te laag. Daardoor hield onze held vocht op in haar buik, bovenbenen en gezicht. Ze voelde zich ongemakkelijk en triest en had het overduidelijk zwaar.

En toen kwam het beste medicijn de kamer binnen. Een vake, een broer en twee zussen hadden plots besloten dat ze nog wel eens wilden afkomen. Van een verrassing gesproken. Een vrolijk gebabbel verbrak de stilte en ook onze lieve neuroloog zag hoe dochterlief opfleurde en graag gezien was. Na een uurtje heeft onze held ze wel weer naar huis gestuurd. Hoe graag ze ze ook ziet, de drukte werd haar wat veel. Maar ze heeft genoten van dat uurtje en wat heeft het haar deugd gedaan.

infectie, koorts, misselijk, pijn

En nu?

8 reacties

Na een lange dag volgde een nog veel langere nacht. De temperatuur van onze prinses schoot plots pijlsnel de hoogte in tot een duizelingwekkende 39,7°. Dit is zo een vier graden meer dan haar normale lichaamstemperatuur. Ze lag te bibberen en te schudden van de kou en ik zag de bui al hangen. Daarnaast begon ze ook te braken, niet één of twee keer, maar nierbekken na nierbekken vol. Dit kon toch geen reactie meer zijn op de narcose? De bui in mijn hoofd werd een orkaan. Ook het zuurstofgehalte in haar bloed begon te zakken. Zelfs wanneer ze wakker was, dipte ze stevig. Extra zuurstof werd aangesloten op het bipaptoestel om haar nog meer te ondersteunen. De orkaan werd een zondvloed Naast al deze problemen kreeg ze ook steeds meer pijn, zoveel dat het huilen onze dappere held nader stond dan het lachen. Naar de ochtend toe kreeg ze het steeds zwaarder. De nachtverpleegster belde verschillende keren met de arts van wacht om meer medicatie te mogen geven en de chirurg kwam tijdens de ochtendronde als eerste naar dochterlief. Ze begreep het niet goed. Dit was geen normale reactie na een operatie. De zaalarts beslistte om een bloedstaal op te sturen nar het labo samen met een  uitgezogen keelslijmklodder, een potje urine en een kweekflesje met bloed  van de poort. Ook de radioloog verscheen aan het bed en maakte nog eens een mooie foto van onze prinses haar longen.

En toen volgde een voorlopig verdict. De longen zien er niet goed uit. Waarschijnlijk heeft ze tijdens de operatie een longinfectie opgelopen (wat niet uitzonderlijk is met longen zoals de hare). Algemene antibiotica is opgestart in afwachting van de precieze naam van het beestje. 

In bed ligt nu een uitgeputte held te slapen, haar lichaam doodmoe van het vechten tegen alle ongemakken. Zelfs het bezoek van vake en oma kon haar niet opbeuren. We kunnen alleen maar hopen dat het vanaf morgen langzaam aan toch weer de goed weg opgaat. 

koorts, poortkatheter

Beestjes

3 reacties

Dochterlief laat ze hier weer werken. De ene koortsaanval is nog niet weg of er dient zich al een volgende aan. Lager dan 38° lukt zelfs niet met de strafste medicatie en de infectiewaarden in het bloed blijven ondanks twee verschillende antibiotica nog stijgen. Er werden al foto’s gemaakt van de poort, de longen en de buik en ook het echotoestel verscheen al naast haar bed. Elk uur springt er wel een arts of verpleegkundige binnen om te bespreken, infusen te wisselen of koorts op te meten.  Ondertussen denken de artsen richting longontsteking of nog eerder een lijnsepsis van haar poort. Iedereen hoopt dat het dat niet is, maar ze vrezen er voor. Dit zou betekenen dat de poort en de katheter er helemaal uit moeten en dat er voorlopig niets nieuw mag worden geplaatst. Een derde antibioticum is opgestart en de operatie voor maandag wordt opgeschoven.

We zijn nog niet naar huis, onze prinses is echt ziek en wordt nog steeds zieker. We kunnen alleen maar hopen en geduld hebben.

koorts, Ziek, ziekenhuis

Uitstel

Een reactie plaatsen

Hoge koorts die niet wil zakken, rillen en kou, slapen en rust. Poppemie is flink ziek, maar na 4 bloedkweken weten we nog steeds niet van waar die koorts komt. De operatie is logischerwijze ook uitgesteld. Misschien mandag, maar dan zal onze held tegen zondag toch koortsvrij moeten zijn. Afwachten dus.

Ikzelf zat vandaag in een ander ziekenhuis. Mijn hart doet al een paar weken heel verontrustend vreemd en daarom belandde ik nu zelf eens op de operatietafel. Gelukkig was er nog niets dramatisch aan de hand, maar ik kreeg toch de raad om voldoende rust in te bouwen zodat een pacemaker zo lang mogelijk kan uitgesteld worden. Ik kan enkel mijn best doen, maar het leven is nu eenmaal zoals het is.

Vake cliniclown is naar huis na een pittig dagje, moeke verpleegster staat weer paraat, het hele medische team doet zijn best om trezebees er weer bovenop te krijgen. Wij kunnen alleen maar afwachten en hopen dat ze snel weer beter wordt.

En uitstel… is in dit geval echt geen afstel.