Mijn lieve meisje,

Vandaag is het elf november. De dag waarop in 1918 eindelijk het gedonder van de kanonnen stopte en de baljonetten niet meer vooruit staken. Jammer genoeg zijn er nu steeds meer broeihaarden in deze nochtans mooie wereld waar een mensenleven niet meer telt. Je vond het vreselijk als je zag hoe kinderen het slachtoffer werden van grote-mensen-dingen en je prees jezelf gelukkig met de plaats waar jouw wieg stond.

Sinds we in Mespelare woonden, was elf november nog een ander feest. Plots kwam niet meer Sinterklaas, maar wel Sint Maarten langs. Trouw bleven jij en je broer en zussen elk jaar een brief schrijven. Ook vorig jaar nog lag er één in je schoen. En elk jaar schreef de Sint een briefje terug. Dit jaar is er geen Sint, geen schoen en geen brief. Dit jaar moet er geen antwoord verzonnen worden en werd de winkelkar niet volgeladen met veel te veel chocoladen ventjes, speculaas, mandarijnen en marsepein. Dit jaar bleef het stil. Ik probeer te negeren dat jij op twaalf november samen met je partner in crime, je kleine grote zus, absoluut de kerstboom wou beginnen zetten, want de Sint was immers al geweest… Bijna elf maanden zijn al voorbij en langzaam komt de kerstperiode er weer aan, jouw favoriete tijd van het jaar. Op zolder ligt de kerstversiering met al je zelfgeknutselde kerstboomhangers klaar, maar het zal ongelooflijk veel moed vragen om ze naar beneden te halen. 

Mijn lieve meisje, geen Sint en Kerst, geen enkel feest zal ooit nog hetzelfde zijn. Ik mis je nu nog meer dan anders. Ik hou van jou.