Ik heb het gehad, ik ben het beu, ik word er triest van, en kwaad. En eigenlijk wil ik dit bericht helemaal niet schrijven. Maar het moet mij van het hart, anders blijf ik er over piekeren en pijnzen.
Ik heb het over de commentaren van mensen uit mijn omgeving, ik heb het over wat ik lees en hoor over wat er gebeurt in ons kleine landje. Ik heb het over wat gezegd wordt over de ouders van de 14-jarige jongen die iets onvergefelijks doms heeft gedaan met catastrofale gevolgen. Ouders die waarschijnlijk zelf met een onvoorstelbaar schuldgevoel zitten, ouders die het met hun eigen kinderen goed voor hebben, ouders die hun twee dochters proberen te beschermen tegen de meute, ouders die misschien wel fouten hebben gemaakt, maar dit nooit hebben gewild. Kunnen we ook tegenover die ouders een beetje mildheid tonen? Ik ken gezinnen waar het ook vaak stormt en dat is echt niet omdat ze het niet geprobeerd hebben. Ik stel me even in hun plaats en vraag mij af hoe die andere gezinnen waar het opvoeden moeilijk loopt, zich voelen bij alle grove reacties die er gegeven worden.
Ik heb het ook gehad met de commentaren over het op vakantie gaan, de gratis testen en de vliegreizen. Voor wie het wil weten, we zullen ook één van die testen gebruiken. Dochterlief krijgt haar tweede vaccinatie de dag voor we vertrekken naar haar al talloze malen uitgestelde, maar zo gewenste droomvakantie bij die muis met zijn grote oren. Mijn vliegreis voor september naar het noorden is eveneens geboekt, mijn hoofd en lijf hebben rust nodig om er nadien weer tegen te kunnen. Ik lees de reacties over reizen en mijn hart krimpt in elkaar. Ik lees over egoisme, ongeduld en eigenbelang. Ik kan het zinnetje ‘wat is een jaar in een mensenleven’ niet meer horen. Wanneer je achttien bent is een verloren jaar ontzettend veel. Het is een jaar dat nooit meer zal kunnen ingehaald worden, want de tijd tikt ongenadig verder. En we zijn echt niet het enige gezin dat zo zijn eigen goede redenen heeft om toch naar het buitenland te gaan.
Mag ik dan één ding vragen? Kunnen we gewoon stoppen met andere mensen steeds te bekritiseren en te veroordelen. Probeer even in die ander zijn schoenen te staan, tel dan tot honderd en vraag je ondertussen af of wat je wou verkondigen de wereld wel mooier zou maken…