Categorie archieven: infectie

Sint

De sneeuw dwarrelde de hele dag met vlagen uit de lucht en bedekte de grond onder een dun laagje wit poeder. De wereld zag er plots een beetje liever en zachter uit. Binnen in kamer 43 lijkt de koorts onder controle te raken en uit de sondeopening is de ettervloed gestopt. Zo stilletjes aan komt er weer wat meer leven in de dochter met dank aan al de dosissen antibiotica. Jammer genoeg zijn we hier nog niet weg. De kuur zal nog een week of twee moeten voortgezet worden voor we zeker kunnen zijn dat de vieze beesten hun biezen hebben gepakt.

Ondertussen gebeurde er ook een toscameting. Er wordt dan gekeken hoe het met de uitwisseling van zuurstof en koolstofdioxide zit in de longen. Om die uitwisseling te optimaliseren, knutselde de longarts deze avond nog wat aan het bipaptoestel. Hopelijk valt dochterlief overdag nu wat minder snel in slaap en kan ze wat meer genieten van haar dag.

Vannacht komt in het ziekenhuis de Sint. De schoen staat klaar en de brief is geschreven. Misschien kan de Sint wel iets vinden als opvolger van Villa Rozerood, want ook al hebben we op korte termijn een oplossing, we moeten ook vooruit kijken naar de toekomst ook al is die zo onzeker.

Exact twee jaar geleden zaten we ook hier in het ziekenhuis, er is in die tijd heel veel gebeurd. We hebben in een diepe put gezeten, maar de bodem is nu toch weer wat verder weg. Deze ontsteking catapulteerde mij terug naar die zware periode, de gevoelens en de angst die er toen heerste. Het gaat beter nu, maar het spook in mijn hoofd gaat nooit meer weg, nooit meer.

Echo

Ik had zo graag een blogbericht gemaakt met alleen maar goed nieuws. We hoopten zo hard dat met de nieuwe broviac alles goed zou gaan. Driewerf helaas… het herstel verloopt moeizaam, heel moeizaam. Reeds vorige week zaterdag brachten we op aanraden van de chirurg een bezoek aan de spoedafdeling van het uz. Uit de insteek van de katheter liep bloederig oranje-geel vocht. Er werd een kweekje genomen, alles werd nagekeken en nog eens goed ontsmet en na een dikke vier uur konden we weer huiswaarts. Jammer genoeg kwam er de daaropvolgende dagen steeds meer vocht uit de insteek. Woensdag reden we nog eens richting Brussel en deze keer werd er ook een echo gemaakt. Die was niet verontrustend, maar ook niet geruststellend. De plaats waar de poort had gezeten had zich gevuld met… iets. De echo zorgde voor twijfels en aarzelingen. Dochterlief zag er echter goed uit en had niet meer pijn dan anders. De dokters besloten om af te wachten en na een lange dag mochten we terug naar Mespelare.

Zaterdag stonden de hapjes in de koelkast en lag het knusse dekentje voor in de zetel al klaar toen de pleister van de broviac plots heel vies werd. Ik werd niet gelukkig van wat ik zag verschijnen en stuurde een foto naar een paar bekenden uit het uz met de vraag mij gerust te stellen. Wat ik vreesde, maar hoopte dat het niet zo zou zijn, gebeurde toch. Voor de derde keer op een week tijd zouden we de rit naar het ziekenhuis maken. Deze keer wist ik dat we zouden moeten blijven.

Na een nieuwe echo en honderdduizend stalen installeerden we ons in suite 44. De eerste acht liedjes hebben we gemist, de hapjes, het gezelschap van echtgenoot en dochters en het dekentje ook. In de plaats kregen we een prinses die nu straffe antibiotica krijgt, een zetelbed waar een lat ontbreekt in de bodem en een winnend liedje waar ik echt niet blij van word.

Onze plannen voor gisteren vielen letterlijk in het water, vandaag is het figuurlijk. De fietstocht zal voor een andere keer zijn. We kunnen alleen maar hopen dat de bacteriën in het gevonden abces ter plaatse zijn gebleven en zich niet op de lijn hebben genesteld. Dat scenario is echt geen optie.

Coronaprobleem

Al meer dan een half jaar draait de wereld een tikkeltje trager. Nog meer dan vroeger leefden we in een kleine bubbel. Handen werden nauwgezet gewassen en alle overbodige uitstapjes werden geschrapt. Ook onze kinderen letten enorm op. Zij weten immers wat de consequenties zijn voor hun jongste zus moest het beruchte coronavirus onze versterkte burcht binnenvallen.

En toch, ondanks alle voorzorgen, ondanks alle maatregelen, viel vrijdag een kleine bom. Kleine grote zus belde in tranen van op school dat ze huiswaarts moest keren. Eén van haar medeleiders van de jeugdbeweging bleek positief getest te hebben en was ook flink ziek. Zo ziek dat een ziekenhuisopname niet te vermijden was. De hele machinerie schoot in gang. Dochterlief liet zich diezelfde vrijdag nog testen en verdween dan achter een gesloten slaapkamerdeur. De oudste dochter wierp zich op als bezorger van eten en andere noodzakelijke toestanden en ikzelf begon te telefoneren. De kinesist, de huisarts, koester, de juf aan huis en natuurlijk Villa Rozerood moesten ingelicht worden. Wij zouden immers woensdag vertrekken naar De Panne. Het gezicht van onze jongste dochter betrok. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Zou die langverwachte uitstap moeten sneuvelen? 

We gaan naar zee, wanneer blijft afwachten. De eerste test van zus bleek gelukkig negatief. Ook de verdere onderzoeken van de medeleider geven goed nieuws. De virusdeeltjes zijn van een vroegere besmetting en dus allemaal dood. Op de jeugdbeweging was het vals alarm. In de klas van zus blijkt nu wel iemand positief te zijn getest. Nu zij dus uit quarentaine mag, vliegt de helft van de klas achter slot en grendel.

Het is een gemeen beestje. Je kan enkel je best doen om het risico zo klein mogelijk te maken. Ik roep iedereen dus op om mee zijn gezond verstand te gebruiken zodat de wereld zo snel mogelijk weer wat gewoner kan worden, doe het voor onze held en al die andere zieke helden.

1, 2, 3, 4…

Onze held heeft last van vieze bacteriebeesten. Niet één, niet twee, zelfs geen drie, maar vier van die krengen hebben de weg gevonden naar haar lijf. Vorige week zondag kreeg ze koorts, de urine zag er vreemd uit en midden op de dag viel ze tijdens het bekijken van een film pardoes in slaap. Er begon een eerste alarmbel te rinkelen. Op maandag werd de huisarts ingeschakeld en er gebeurde overleg op  hoog niveau tussen alle diensten die zich met onze dochter bezig houden. Een urinestaal vertrok naar het labo en toen startte het wachten op resultaat. In afwachting gaven we al extra vocht om de blaas te spoelen in de hoop dat alles opgelost zou raken. Dinsdag leek het te beteren, woensdag beleefde ze een prachtige dag dank zij studio Nona, maar tegen een uur of vijf was onze prinses haar pijp uit. De koorts stak terug de kop op, de urineproblemen leken weer groter. Gelukkig kwam op donderdag de huisarts langs. Die liet weten dat er al zeker twee, maar waarschijnlijk weer drie beesten in de urine zaten. De artsen in Brussel hadden al besloten dat een éénmalige dosis antibiotica misschien wel soelaas kon bieden. Ik liet ook nog even de poort zien die ook weer vreemd deed, maar huisartsen weten jammer genoeg niet zoveel van poortkatheters, dus vertrok er ook een bericht met foto naar Koester.  Zij schakelden op hun beurt op vrijdag het team van het uz in. Even naar Brussel leek de beste optie om zo rustig het weekend in te kunnen gaan.

Een kanjer van een misrekening…  Het moment dat de radioloog de woorden ‘ik zie geen vocht, maar wel een ontsteking’ uitsprak, wist ik hoe laat het was. Dochterlief keek sip, ik reed nog maar eens huiswaarts om de hele verhuis te doen. De antibiotica is opgestart, we logeren hier al zeker tot maandag. Hopelijk toont de echo een dan geruststellender beeld. In afwachting kunnen we weer maar eens enkel hopen en duimen dat we snel weer thuis zijn.

Ons meisje houdt van dieren, maar bacteriën behoren echt niet tot haar favorieten, jammer genoeg houden die beesten wel heel hard van ons meisje.

Spook

Het ging eigenlijk best goed met onze prinses. Zo goed dat we al eens een paar weken vooruit durfden kijken en uitstappen planden.  Het Covid-19-monster strooide roet in het eten.

Het ging echt wel goed met onze held. Na de zowel lichamelijk als mentaal zware maanden kroop ze langzaam uit een diep dal. De top zal ze niet meer halen, maar het uitzicht halverwege de helling is ook nog best mooi.

Het ging veel beter met onze schat dan de artsen ooit hadden durven dromen. Geen infectie, geen koorts, meer energie, steeds vaker weer een blije dochter. Tot… zondag. Ze voelde zich niet top, ze hing wat lamlendig in haar stoel. Haar temperatuur flirtte met de 38°, maar het ging nog net. Ze hoestte niet, snakte niet naar adem, lag niet te rillen. In ons achterhoofd verscheen een klein zwart spookje… het zou toch niet… het kan toch niet…  Op maandag overschreed de temperatuur de magische grens van de 38°. Ik deed een urinetest en duwde het zwarte spook weer wat verder weg. Het nitrietenvakje kleurde felroze. Er volgde overleg met de huisarts, een urinestaal vertrok naar het labo en de antibiotica werd weer maar eens opgestart. 

Het coronaspook zit terug weggestopt in zijn hoekje, maar wij staan wel weer met beide voeten op de grond. De zorg is weer wat groter geworden, net nu we geen hulp kunnen inroepen. We gaan echter door, steeds opnieuw, steeds verder en hopelijk is deze infectie maar een kleine tussenstop in de weg omhoog. En lukt omhoog niet meer, dan wandelen we maar rond de berg…

Afwegen

Plots komt alles heel dicht bij.  Gisteren kreeg ik telefoon van het ziekenhuis dat dochterlief absoluut niet naar school mag. Vandaag is de zoon economisch werkloos en werkt de echtgenoot van thuis uit. De poetsvrouw blijft weg en uitstapjes zijn tot een minimum herleid. We zitten steeds meer op ons eigen kleine eilandje. 

Of toch niet… net nu heeft kleine grote zus stage als verpleegkundige op de afdeling geriatrie in het ziekenhuis. Ook daar waart het Covid-19-spook rond. Een spook dat ondertussen vaste vorm heeft aangenomen in de vorm van besmette en verdachte patiënten.  Onze kleine veilige haven blijkt zo een brede vaargeul te hebben gekregen voor het beest. 

Ik zie geen oplossing. Kleine grote zus buitensluiten? Wie wil haar nu opvangen? Niemand wil (heel begrijpelijk) dat risico nemen. Onze prinses buiten? Ik zou niet weten waar we heen kunnen. 

De zeep staat klaar, naast de wastafel ligt een berg handdoekjes. Meer kunnen we momenteel niet doen, vrees ik. En hopen dat iedereen uit de boze buitenwereld doet wat hem wordt opgedragen.

Het zoveelste

Na vijf prachtige dagen met een dochter die er steeds beter uitzag, werden we vandaag weer met beide voeten op de grond gezet. Reeds gisteravond merkte ik op dat haar buik een rode vlek vertoonde, maar we maakten ons nog geen zorgen. Dochterlief voelde zich super, had geen koorts en wou vooral geen gedoe. 

Deze ochtend ging ze uitgebreid in bad, een schuimpje hier, een zalfje daar, een geurtje,  kleurlampjes en fijne muziek. Meer heb je niet nodig om te ontspannen. Na het badderen was het tijd voor de wondverzorging en zagen we… een rode vlek, maar nog erger, ook een etterpuistje en een onderhuidse plek met etter. Alle alarmbellen rinkelden keihard. Het overleg met Brussel startte. Ze waren niet echt ongerust. Onze held was immers nog steeds koortsvrij. Rond de middag rinkelden niet enkel de alarmbellen, ook de flikkerlichten sloegen aan. De urine kleurde donkerrood, de urinestick sloeg alle tinten uit. Een tweede overlegronde werd opgestart en nu waren ook in Brussel al voorzichtig wat sirenes te horen. Het advies was om toch maar weer een bloedafname te laten doen en de urine en de etter op kweek te zetten. Onze prinses verhuisde met de prinsessenmobiel naar het ziekenhuis van Veurne, de chirurg aldaar las het dossier van prinses en besloot om de etter te proberen verwijderen. Het is hem gelukt (de details bespaar ik iedereen) en ik sloeg net niet groen uit. Het vuil gulpte uit de nieuw gemaakte wonde. Daarnaast bleek ook de urine toch opnieuw geïnfecteerd te zijn. De antibiotica is dus weer maar eens opgestart en de wondverzorging is nog wat complexer geworden.

Maar toch is ons meisje opgelucht. Dank zij alle zorg die ze hier krijgt, kan ze blijven genieten van de zeelucht. Ze vond het alleen jammer dat ze nu wel haar bezoek gemist heeft en daardoor niet kon knutselen. Gelukkig konden de zelfgemaakte pizza’s weer een glimlach op haar gezicht toveren en volgt er morgen hopelijk een leukere nieuwe dag.

Processie

Zaalarts 1, check. Zaalarts 2, check. Neuroloog 1, check. Neuroloog 2, check. Longarts 1, check. Longarts 2, check. Chirurg 1, check. Chirurg 2, check. Gastro-enteroloog, check. Radioloog 1, check. Radioloog 2, check.  

Een hele processie van artsen en verpleegkundigen verscheen vandaag aan het bed van onze held. Allemaal in gele schort met een mondmasker en blauwe handschoentjes. Zolang niemand wist wat er aan de hand was, waren er strikte isollatieregels van kracht. Gelukkig heeft het labo goed werk geleverd en weten we nu waar ze zo ziek van is geworden en mogen de gele schorten achterwege worden gelaten. Een zeer zware urineweginfectie heeft er voor gezorgd dat het wankele evenwicht dat bereikt was, helemaal verstoord is geraakt. Naast de blaas zijn immers ook de nieren weer vergeten hoe ze moeten werken, zijn de bloedvaten terug zo lek als een zeef, lekt er uit een nieuw gaatje in haar buik weer smerige etter en zorgt het hematoom voor stevige buikpijn. 

Het grof geschut is bovengehaald. De antibiotica die ze de voorbije weken kreeg, is allemaal terug opgestart. De pijnstillers en de koortsremmers lopen weer frequent in en de verbandwissel vond vandaag alleen al vier keer plaats. 

Onze prinses voelt zich momenteel wat beter. Zolang de koorts niet te hoog oploopt, zie ik een dochter die spelletjes speelt en tekent met haar aquarelpotloden. Stijgt haar temperatuur, dan zakt haar energie en vallen haar ogen dicht. Wij kunnen ondertussen enkel afwachten en hopen dat ze ook deze infectie zonder al te veel nieuwe kleerscheuren te boven komt. Afwachten en hopen… hoe vaak heb ik deze woorden de laatste weken al niet geschreven…

Verslagen

Ik zou willen boos zijn, roepen, mij afreageren, maar voel me alleen maar triest en verslagen. Gisteren had onze prinses het ’s avonds al wat moeilijker. Uit het niets kreeg ze plots koorts en zakte het zuurstofgehalte in haar bloed. Haar temperatuur raakte onder controle met paracetamol en gedurende de nacht kreeg ze weer extra zuurstof. Deze ochtend werd ze min of meer, afgezien van de pijn in haar been,  goed wakker. Na de middag begon ze echter steeds in slaap te vallen. En te drinken, twee busjes appelsap, een volle drinkbus, een half blikje cola, het ging er vlot in terwijl ze op andere dagen hooguit twee deciliter drinkt. Tegen zes uur begon het bibberen. Ze had het koud, al klappertandend vroeg ze een extra dekentje. En nog eentje. Haar temperatuur werd gemeten en was te hoog en werd steeds nog hoger. Ze is gestrand op meer dan negenendertig graden. De paracetamol is ingelopen, de bloed-en urinemonsters zijn naar het labo vertrokken, antibiotica wordt opnieuw opgestart. Maar naar huis gaan, daar wordt nu even niet meer over gesproken.

Chocolade

Soms helpt alleen nog chocolade. Deze uitdrukking komt niet van mij. Een aantal maanden geleden zat ik bij dochterliefs psychologe en mocht ik aanduiden hoe ik me voelde. Deze zin pastte toen helemaal. En ook nu is hij van toepassing. Gelukkig ben ik niet de enige die dit weet. Zo bracht mama kadee al twee grote plakken en ook kleine grote zus houdt onze voorraad op peil. Vandaag was het nochtans een betere dag voor onze schat.  De longen worden nu heel gericht behandeld, maar hebben een stevige oplawaai gekregen. Of ze ooit nog volledig zullen herstellen is momenteel koffiedik kijken, maar wij leven nu van uur tot uur. De dagen vullen zich met intraveneuze medicatiegiften, wondverzorging, meten en verfrissen. Tussendoor komt ook de kinesist weer twee keer langs en springen alle dokters eens binnen. Vandaag zagen we er maar liefst acht! 

Kleine grote zus zorgde ook voor een opbeurende noot met haar vrolijke gebabbel en zelfgebakken koekjes en samen met kleine zus probeerden ze mij te verslaan met een spelletje Kniffel.

Zus werd afgelost door vake en dat zorgde ook nog voor een welkome onderbreking tot we samen een gesprek hadden met de neuroloog over hoe het nu verder moest/kon/ zou gaan met onze lieve meid. Het blijft niet te voorspellen wat er nog op haar en onze weg zal komen, maar nu ze vorige week duidelijk heeft aangegeven waar haar grens lag, kunnen we alleen nog haar trein mee helpen besturen. Het was een gesprek dat pijn deed en toch ook veel rust gaf. Het liet ons weer maar eens voelen hoe meelevend de artsen hier zijn en hoe een heel team klaar staat voor ons.

En toch, terug op de kamer,… soms helpt echt alleen nog chocolade…