Mijn lieve meisje,

Dertig jaar geleden was het een ijskoude dag. Onder een strakblauwe hemel schitterde ik in mijn witte jurk die nog steeds, welliswaar nu een paar maatjes te klein, in mijn kast hangt. Die dag beloofden jouw vake en ik dat we bij elkaar zouden blijven in goede en slechte dagen. Gelukkig wisten we toen nog niet wat de toekomst zou brengen. We konden de wereld aan en vertrouwden er op dat de zon zou blijven schijnen. Nu zijn we exact dertig jaar verder. De slechte dagen waren vaak zwaar of zelfs loodzwaar, maar we knokten er ons telkens door, soms gingen we even kopje onder, maar altijd kwamen we weer boven. Op onze weg verloren we soms elkaar uit het oog, maar steeds vonden we de ander weer terug. En gelukkig waren er nog veel meer mooie dagen. We kregen vier schatten van kinderen die de wereld kleur geven en hebben beiden een prachtige familie en lieve vrienden. Meer heeft een mens niet nodig.

Deze keer gaan we die huwelijksverjaardag ook vieren met ons gezin. Vijf jaar geleden brachten we deze dag door in de cafetaria van het UZ, toen ook bang afwachtend, vrezend en triest. Vorig jaar was deze dag één van de laatste ‘gewone’ dagen. Vandaag is niets meer ‘gewoon’, maar weet lieve meisje, dat je er bij bent. Ook al had je vandaag geen zelfgemaakte kaart, ook al kon je de postbode niets meer laten afgeven, ook al had je geen maf cadeau-idee uitgewerkt met je zussen en broer, ik voel dat je er bent. Je bent de kers op de taart van ons gezin dat startte op die derde december zo vele jaren geleden. Jij bent de slagroom op de chocomelk, jij bent de strik rond de bloemen, jij bent de lijm die ons allemaal verbindt.

Wij missen jou, vandaag nog meer dan anders. Ik mis jou, vandaag en gisteren en morgen. Ik mis jou, vooral vandaag.

Mijn lieve meisje,

plots was het Kerst. Het feest dat je zo graag vierde, het feest waar je gigantisch naar uitkeek. Jouw kerstcadeau voor je ‘Secret Santa’ stond al weken klaar, maar jij hebt het de dag voor je stierf nog gegeven. Ook jouw eigen cadeau heb je nog gekregen, de droogbloemen staan nu bij je urne. We hebben je moeten beloven om zeker samen te komen en te vieren. Ik kan je vertellen, lieve schat, we hebben gevierd. Met een lach, maar ook met tranen. Het gemis was enorm. De woonkamer leek te groot, jouw kamer te leeg, maar er werd verteld over jou. Je zat in onze harten en in ons hoofd. Jouw naam werd genoemd en jouw filmpjes en foto’s bekeken. En weer verbaasden we ons over de impact die je had op al wie je ontmoette.

Mijn lieve meisje,

Morgen vieren we jouw veel te korte leven en iedereen mag meevieren. Je hield van feestjes en knuffels. Je hield van muziek en warmte. Je hield van de mensen. Je hield van het leven.

Wie graag van op afstand wil meevieren, kan dat via ‘crematoriumsiesegem.livestream’ met de inlogcode TE271223

Moederdag in een ziekenhuiskamer is een beetje vieren met koffiekoeken en een gebakje. Het is je andere kinderen missen en weten dat jij ook gemist wordt. Het is om tien voor acht je telefoon horen rinkelen en je zoon zijn stem horen. Het is ook je eigen moeke niet kunnen opzoeken terwijl de tijd genadenloos weg tikt.

Deze moederdag is een moederdag waarop mijn hart weer een knauw krijgt wanneer ik zie dat mijn kind pijn heeft. Het is ineenkrimpen van machteloosheid, maar het is ook fier zijn op datzelfde kind dat toch weer probeert recht te krabbelen.

Het is een moederdag waarop ik glimlach om de berichtjes en foto’s van het thuisfront. Het is een dag van blij zijn met al die troost-en opbeurende berichtjes.

Het is een moederdag die ik niet wenste, maar toch kreeg, maar het is ook een moederdag waarop ik mijn vier schatten wil laten weten dat ik gelukkig ben dat ik hun moeke mag zijn en blij ben om wat een mooie mensen ze zijn geworden.