Mijn lieve meisje,
Exact drie maanden geleden liet jij ons los en een paar dagen later tijdens jouw afscheidsviering klonk dit liedje van Rob De Nijs door de boxen. Eén van jouw zussen en ikzelf kozen dit omdat het helemaal verwoordde wat wij voelden en op dat moment zelf niet konden zeggen. Maar wat is deze boodschap moeilijk. Ik begroef je inderdaad in mij en niet ergens in een kist in de aarde. Jij zit ergens diep verscholen en bent overal waar ik ook ben. Ik laat je niet los. Je hoort immers bij ons. Voor altijd blijf je ons vierde kind, voor altijd zijn we een gezin van zes.
Maar het lied geeft ook een opdracht mee en dat blijkt moeilijker dan gedacht. Ik probeerde het nochtans, ik maakte plannen en ik droomde een nieuwe start met jou in mij. Maar het lukte niet. Ik brak en breek nog steeds. Ik zoek de scherven en en de lijm, maar de puzzel is nog te moeilijk. Ik merkte dat ik meer tijd nodig heb. Mijn lichaam geeft het aan, mijn afweer slaat tilt, mijn tranen lijken nooit op te raken en een gevoel van verslagenheid nestelt zich in mijn hoofd.
Maar ik beloof je meisje, ooit lukt het mij, ooit zal ik terug leven en dan leef ik 2 levens, met jou in mij. Maar wat mis ik jou, elke dag wat meer, wat hou ik van jou.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij.
Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Hier neem m’n ogen en kijkt met mij
Neem m’n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
‘k zal je niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.
We zullen lachen en weer plannen maken
‘k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m’n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m’n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij
‘K zal 2 levens leven met jou in mij.
Ik hou zoveel van jou, voor altijd mijn meisje
Een lach en een traan, ze zal voor altijd bestaan
🫂 voor altijd
❤️💪Tot Binnenkort
❤️✨
Elselien en jij… onafscheidelijk… anders… maar ook nu. Heel warme knuffel
Geef het nog wat tijd Ilse, laat je verdriet maar toe.
Gisteren luisterde ik naar de getuigenis van een papa van één van de kinderen dat overleed in de busramp op 15 maart 2012. Het was een pakkend relaas maar wat me erg bijblijft is het volgende : “ik heb afscheid kunnen nemen van het lichaam van Emma, haar geest blijft voor altijd bij me” …
Zoals je zegt Ilse, Elselien blijft voor altijd jullie meisje, ze is een deel in ieder van jullie, onlosmakend verbonden met jullie gezin.
We denken veel aan Elselien, haar verhaal en we wensen jullie nog altijd veel sterkte want zo’n immens verdriet kan je niet zomaar verwerken.
Warme knuf ❤
Een warme meelevende knuffel ❤️
Warme knuffel! Natuurlijk is Elselien voir altijd bij je! Laat dat maar zo blijven!
Lieve Ilse, geef het tijd, zij was een stukje
van jou, dat blijft, dat berg je niet zomaar op.
Laat je tranen maar komen, er komt wel eens een moment dat je met een glimlach aan al de mooie herinneringen van Elselien terug denkt.
Dank voor de mooie tekst met ons te
delen. Een warme dikke knuffel !
Het eerste jaar, zelfs de eerste twee jaar, zijn zwaar en hard en duren lang. Ik probeerde te leven met hetzelfde lied in het achterhoofd maar het ging meer niet dan wel in het begin. En toch heeft dat lied een zaadje geplant waar ik nu na acht jaar nog steeds vruchten van pluk. Het is een houvast gebleken, een manier van leven. Het is oke dat het niet goed gaat, het is oke dat het tijd vraagt. Xx
Wij begrijpen elkaar. Ik vecht ook, ik plan ook. Ik breek ook, elke dag, en elke dag opnieuw raap ik de stukken op en doe weer voort. En na weken verdriet zonder tranen vloeien ze momenteel weer dagelijks over mijn kaken. We hebben nog een lange weg af te leggen, ik hoop dat we er allebei geraken.