Zorgzaam

Een kleine acht weken geleden namen we met het hele gezin een beslissing die ons leven op zijn kop heeft gezet. Lieve tante had een thuis nodig waar ze afscheid zou kunnen nemen van het leven en wij boden haar de ruimte en de tijd in ons gezin. Sindsdien leven we op een ander ritme. Langzaam zien we de dood dichterbij komen, maar tegelijk mogen we ook veel dankbaarheid ontvangen van onze lieve tante. We zien ook de zorgzaamheid en het mee leven van de mensen rondom ons. Nonkel kwam met zijn gezin een week de zorg overnemen zodat we toch op vakantie konden, we krijgen fruit en groenten toegestopt, oppashulpen bieden zich spontaan aan, onze huisartsen sloten lieve tante in hun hart en de thuisverpleging biedt ons samen met het palliatief team een luisterend oor aan.

Het is soms slikken, af en toe zuchten, twijfelen en zoeken. Het is liefde geven en nog meer krijgen. Het is plaats afstaan en ruimte geven, het is vertrouwen hebben in de toekomst en hopen op een rustig afscheid. Het is wachten op wat komen gaat en blij terug denken aan wat was.

Lieve tante, lieve lieve lieve

Stilte

Wat doe je wanneer de moed je in de schoenen zinkt? Hoe schrijf je verder wanneer de woordenstroom droog valt? Wie vangt ons op wanneer de toch niet zo stevige rots steeds verder afbrokkelt?  Wanneer komt er een einde aan die jarenlange roetsbaan? Wie zegt me hoe ik verder moet leven met die voortdurende onzekerheid en angst? 

Onze held leeft dapper verder en geniet van alle mooie momenten die er tussendoor gelukkig ook nog zijn. De laatste maanden was school lopen weer wat moeilijker, maar ook zij kan met een mooi rapport samen met haar vriendinnen naar het vierde middelbaar. 

Lieve knappe prinses, ik schreef het reeds eerder, het leven loopt bij jou niet echt over een pad met rozen, integendeel. Maar het is uit jouw optimisme dat ik de moed put om bij steeds weer een nieuwe tegenslag toch weer de moed bij elkaar te rapen en door te gaan. 

Lieve meid, wat bewonderen we jou