Langzaam, heel langzaam krabbelt onze held weer overeind.  We zien nog regelmatig een wat verhoogde temperatuur, de pijnstillers zijn nooit ver weg, de rolstoel staat werkloos in de gang, maar toch fleurt ze weer wat op. Af en toe kan ze al eens een uurtje naar de speelzaal, de map Nederlands en de woordenlijsten van Engels interesseren haar weer.

Vrijdag wordt ze,  als alles goed blijft gaan, opnieuw geopereerd om de wonde terug te sluiten.  Pas als die voldoende geheeld is, starten we terug met de darmledigingen.

We zijn dus de eerste dagen nog niet thuis, februari zal ook in 2018 een volledige ziekenhuismaand worden.  In maart vliegen we er echter hopelijk terug in! Dat beloven we.

Vandaag is het 14 februari, overal zag je hartjes verschijnen, de kranten en de boekjes stonden vol cadeautjestips en recepten voor twee en op de radio hoorde je enkel nog romantische liedjes.

Wij zitten echter nog steeds in het uz terwijl de echtgenoot thuis de boel draaiende houdt samen met onze drie oudste schatten.

Na veertien dagen beginnen we te verlangen naar opnieuw samen zijn.  De artsen spreken zich echter nog niet uit over een ontslagdatum. Het norovirus heeft met stille trom kamer 21 verlaten en nu proberen de dokters de darmen van onze dochter in orde te krijgen.  De pijn lijkt onder controle, de misselijkheid steekt slechts af en toe hevig de kop op, aan het diarreeprobleem wordt gewerkt.

Gelukkig zijn er de fijne berichten op de gsm, de toffe bezoekjes, de lange babbels. Ze zorgen er voor dat de dagen niet eindeloos lijken.

Nog even doorbijten dus, nog even geduld.