De voorbije week waren we terug in het warmste huis aan zee vol lieve zachte mensen. De storm zorgde voor gebulder in het bos, maar blies ook wat van mijn zorgen weg. De wind zandstraalde mijn wangen, maar ook de groeven op mijn ziel werden minder diep.
Exact tien jaar geleden werden we de eerste keer welkom geheten in Villa Rozerood. Ook toen schreef ik er een bericht over. Niet wetende wat de toekomst nog voor ons in pacht had, wenste ik dat we nog vaak zouden terug mogen komen. Die wens werd werkelijkheid en samen met al die mensen met hun grote hart legden we een onvoorstelbare weg af die alleen nog veel zwaarder zou geweest zijn. Ook vorige week mochten we weer ervaren hoeveel steun en hulp ze kunnen geven wanneer het opnieuw tegenzit.
Tien jaar geleden kwam ik samen met mijn twee jongste dochters onzeker en aarzelend door de deur van de Villa, nu voelt het telkens als thuis komen wanneer we met onze grote bus de parking oprijden. De eerste keren was vooral het onbezorgde vakantiegevoel het belangrijkste pluspunt, maar dit evolueerde heel sterk naar de unieke respijtzorg die ze kunnen bieden aan hun bijzondere gezinnen. Doorheen de jaren leerden we tientallen mensen kennen, diepe vriendschappen werden gesmeed, onvergetelijke herinneringen werden gemaakt. Er werd gelachen, maar ook verdriet en afscheid nemen in al zijn rauwe vormen kwamen we tegen.
Tien jaar van ons leven werd gekleurd en veranderde voor altijd, maar een dikke dankjewel is hierbij vooral gericht aan al die mensen achter de werking van de Villa in De Panne. Applaus vanop alle banken, een staande ovatie verdienen ze. Merci!