Categorie archieven: ziekenhuis

Week

Exact een week geleden kwamen we toe in het ziekenhuis met een dochter die veel zieker bleek dan we eigenlijk dachten. Gelukkig was er voor haar nog plaats op haar geliefde afdeling en wordt ze vakkundig verzorgd door haar favoriete verpleegsters die haar ondanks de zware onderbezetting in de watten leggen. Vandaag kwam zelfs haar topkinesist haar verblijden met een sessie ipv (oftewel percussie). Ze bleek bleek plots een stuk enthousiaster om de oefeningen te doen.

En toch zagen we ook weer een dochter die zich duidelijk niet top voelt. De pijnscheuten in haar buik lieten tranen in de ogen springen en het duwen van de dokters op diezelfde geplaagde buik deed ook geen deugd. Daarnaast moesten haar longen hard werken om het saturatiepeil voldoende hoog te houden waardoor het energielevel een paar verdiepingen zakte. We kunnen enkel maar hopen dat het morgen weer een betere dag wordt.

Te veel

De voorbije maanden vlogen voorbij. Al heel vaak wou ik een nieuw bericht schrijven, over een fijne week aan zee, een maffe uitstap van twee mama’s met hun twee dochtervriendinnen, een nieuwe schattige bewoner ten huize giraffenvlekjes luisterend naar de namen Gouda, Brutus, Magnum Gold, Dame of gewoon Schattie (de schattigste goudhamster ter wereld) Ik wou ook schrijven over moeilijke onderwerpen, maar durfde niet goed. Ook over de onverklaarbare koorts van dochterlief of mijn vreemde reactie op een ijzerinfuus had ik een prachttekst kunnen schrijven. Maar ik deed het niet. De energie is op, de fut is er uit. Alles wat extra is, is gewoon te veel, maar ook het voorbije weekend toonde dat de elastiek nog wat verder kan gerokken worden.

Zaterdagochtend kregen we slecht nieuws over de liefste Kleine Oma van de wereld en vloekte ik eens goed op de overbezetting, de regels en de eenzaamheid en werd ik bang.

Zaterdagavond ging het ook niet goed met onze held, de appendicostomie waarlangs ze darmspoelingen krijgt, was gezwollen en vuurrood en lekte bloed en etter. Er volgde een overleg met het UZ tot in de late avonduren, maar voorlopig bleven we thuis. Op zondag werd na nieuw overleg besloten dat het zo niet verder kon en hals over kop vertrokken we richting Brussel. De chirurg keek, fronste zijn wenkbrauwen en besloot waar we voor vreesden. De valiezen mochten uit de auto worden gehaald en een kamer op de overvolle kinderafdeling werd voor ‘hun’ krak vrij gemaakt.

De antibiotica druppelt in, verschillende artsen springen binnen, de ene al wat meer ongerust dan de andere. Morgen volgt er een scan van de buik, ergens deze week mag ze nog eens de MRI-geluiden doorstaan, een tosca-meting staat op de planning, de chemo zouden ze willen veranderen en de tpn wordt ook aangepast. Tja, nu ze hier toch is…

De laatste dagen kreeg ik ook het vreselijke nieuws te horen dat een lief ventje van amper zeven het leven plots heeft losgelaten en dat een fantastische jonge vrouw die ook voor de dochter geen onbekende was, bij een auto-ongeluk het leven liet.

En dan lees je dat mensen hun leven rampzalig is omdat ze drie dagen in een quarentainehotel moeten zitten na een huwelijksreis van drie weken, je ziet berichten van twintigers en dertigers voor wie het het einde van de wereld lijkt omdat ze niet meer naar hun geliefde danszaal kunnen. Ik kijk en word triest. Relativeren is blijkbaar een kunst.

Kalm

In de berm bloeien de klaprozen en door het lange gras sluit behoedzaam een grijze kat. De grijze wolken drijven weg en de zon verwarmt plots de ziekenhuiskamer. In bed ligt een prinses te knutselen terwijl ze op haar computer de ene na de andere aflevering van haar net ontdekte serie laat afspelen. Een piepende pomp doorbreekt de rust en laat haar opschrikken.

Langzaam glijden de uren voorbij terwijl ze gevuld worden met bezoekjes van artsen en verpleegkundigen, babbels met de psychologe, telefoontjes met de buitenwereld en een welgekomen uitstapje naar cardiologie om te controleren of er toch echt geen ontstoken hartzakje te zien is, maar de cardioloog stelde ons gelukkig snel gerust. De goochelaar leerde dochterlief nog eens een nieuwe truc en vouwde en passent nog een levensechte giraf.

Een lieve vriendin zorgde er trouwens ook voor dat haar privépostbode een lekkere reep chocolade kwam binnen stoppen en vake kwam, zag en overwon bij het obligate gezelschapsspel.

Morgen is het de dag van de waarheid. Een nieuwe echo rond de katheter zal moeten uitwijzen of het vocht verdwenen is of weigert te vertrekken. Wij hopen op groen licht om in het weekend huiswaarts te keren, de dokters blijven ontzettend voorzichtig. De realiteit is dat niemand weet wat er nog kan gebeuren. We kunnen enkel vertrouwen en hopen dat het snel weer helemaal goed is gekomen.

Dagen

Langzaam slepen de dagen zich voort. Een lang weekend doorbrengen in een ziekenhuis terwijl er thuis zoveel gebeurd, is saai. Gisteren voelde onze schat zich maar half en half. De koorts stak weer de kop op en af en toe brak ook de pijn weer door. Vandaag was er al weer wat meer beweging op de gang, maar veel gebeurd er verder niet. Gelukkig ging het wel wat beter met onze prinses en toen die gibberende, vrolijke S van de speelzaal haar hoofd binnen stak met een bergje knutselmateriaal, begon ook in kamer 44 de zon weer wat te schijnen.

Lieve dappere meisje, ook nu zal je je er weer door slaan. Droom maar al van je weekje aan zee en de uitstap naar dat magische land in Parijs en laat jouw levenslust opnieuw deze kamer vullen.

Echo

Ik had zo graag een blogbericht gemaakt met alleen maar goed nieuws. We hoopten zo hard dat met de nieuwe broviac alles goed zou gaan. Driewerf helaas… het herstel verloopt moeizaam, heel moeizaam. Reeds vorige week zaterdag brachten we op aanraden van de chirurg een bezoek aan de spoedafdeling van het uz. Uit de insteek van de katheter liep bloederig oranje-geel vocht. Er werd een kweekje genomen, alles werd nagekeken en nog eens goed ontsmet en na een dikke vier uur konden we weer huiswaarts. Jammer genoeg kwam er de daaropvolgende dagen steeds meer vocht uit de insteek. Woensdag reden we nog eens richting Brussel en deze keer werd er ook een echo gemaakt. Die was niet verontrustend, maar ook niet geruststellend. De plaats waar de poort had gezeten had zich gevuld met… iets. De echo zorgde voor twijfels en aarzelingen. Dochterlief zag er echter goed uit en had niet meer pijn dan anders. De dokters besloten om af te wachten en na een lange dag mochten we terug naar Mespelare.

Zaterdag stonden de hapjes in de koelkast en lag het knusse dekentje voor in de zetel al klaar toen de pleister van de broviac plots heel vies werd. Ik werd niet gelukkig van wat ik zag verschijnen en stuurde een foto naar een paar bekenden uit het uz met de vraag mij gerust te stellen. Wat ik vreesde, maar hoopte dat het niet zo zou zijn, gebeurde toch. Voor de derde keer op een week tijd zouden we de rit naar het ziekenhuis maken. Deze keer wist ik dat we zouden moeten blijven.

Na een nieuwe echo en honderdduizend stalen installeerden we ons in suite 44. De eerste acht liedjes hebben we gemist, de hapjes, het gezelschap van echtgenoot en dochters en het dekentje ook. In de plaats kregen we een prinses die nu straffe antibiotica krijgt, een zetelbed waar een lat ontbreekt in de bodem en een winnend liedje waar ik echt niet blij van word.

Onze plannen voor gisteren vielen letterlijk in het water, vandaag is het figuurlijk. De fietstocht zal voor een andere keer zijn. We kunnen alleen maar hopen dat de bacteriën in het gevonden abces ter plaatse zijn gebleven en zich niet op de lijn hebben genesteld. Dat scenario is echt geen optie.

Tussendoortje

Veel mensen klagen dat hun leven de laatste maanden zo saai is. Ik kijk eens weemoedig en zou gerust even willen ruilen.  Gisteren was het weer zover. Plots volgden de koortspieken sneller op elkaar en leek de paracetamol niet aan te slaan. Weer werd er overlegd tussen het thuiszorgteam en het team in het uz en even later kregen we te horen dat ze ons liefst toch naar het ziekenhuis zagen komen. De koorts moest in het oog worden gehouden en de vrees voor een sepsis (een bloedvergiftiging dus) was bij alle partijen groot. Hals over kop werd een valies gepakt, de knuffels verzameld, de bi-pap ontmanteld en de dochter in haar stoel geïnstalleerd. Aangezien ze nu ook permanent aan drie infuuspompen hangt, moest ik ook nog wat creatief zijn om die heelhuids in Brussel te krijgen. Met een infuusstaander en wat extra rolstoelhaken voor de auto lukte het om de paal stevig te verankeren en een half uur later reden we een bijna lege parking op.

Kamer vierenveertig werd weer onze vertrouwde stek en een lieve verpleegster verwelkomde ons. De nacht verliep rustig zonder vreemde verrassingen en de koorts bleef ook vandaag onder controle. Het operatiewondje is ontstoken en de ontstekingswaarden in het bloed zijn licht verhoogd, van de etter en de urine zijn er opnieuw kweken naar het lab gegaan, maar de chirurgen zijn nog niet mega-ongerust. Deze namiddag werd beslist dat we thuis even goed dochterlief in het oog kunnen houden en ook het wachten op de kweekresultaten kan thuis. 

Buiten was de zon verdwenen achter een dikke laag mist en de vrieskou benam ons bijna de adem, maar in de auto naar huis was het warm en verheugden we ons op de kooksels van kleine grote zus. Morgen vertrekken we naar Villa Rozerood. Het zal ons deugd doen, en deze keer hopen we niet meer naar Brussel te moeten. Even wat broodnodige rust en tijd om te bekomen van de voorbije weken.

Aders

Na twee spannende dagen konden we deze namiddag toch terug naar Villa Rozerood rijden. Nadat oorspronkelijk de picclijn zou geplaatst worden op zaterdagochtend is het door een spoedoperatie waar de anesthesisten absoluut bij moesten zijn uiteindelijk drie uur geworden voor onze held groen licht kreeg om naar het operatiekwartier te vertrekken. Door de coronaregels is het ook niet meer toegestaan dat ouders mee naar binnen gaan, maar mijn grote mond en vooral Elseliens puppy-oogjes deden deuren open gaan. Ik mocht zelfs gedurende de hele plaatsing van de lijn naast dochterlief blijven zitten. En wat was iedereen blij dat ze mij ook hadden binnen gelaten. Wat normaal een klein half uurtje duurt, is uitgelopen tot meer dan twee uur. Maar liefst zes pogingen waren nodig om een min of meer goed bloedvat te pakken te krijgen. Twee anesthesisten hebben elkaar afgelost terwijl het zweet op hun voorhoofd verscheen. Onze held reisde ondertussen in haar hoofd naar Parijs, Disneyland, de Efteling en Villa Rozerood. Ze deed het ongelooflijk knap ook al had ze soms meer zin om te huilen. De opluchting was dan ook groot toen de radioloog bevestigde dat de lijn goed zat. 

Pas om zes uur waren we terug op de kamer en dat was toch wat laat om nog in te pakken, vervoer te regelen en te vertrekken. Jammer genoeg kreeg ze die avond weer koorts, maar deze ochtend voelde ze zich weer heel wat beter en besloot de longarts dat  de zee riep. Om kwart voor twee stonden twee lieve ambulanciers in de kamer om haar goed te installeren op de brancard en veilig naar Villa Rozerood te brengen. 

Nu ligt ze in bed en slaapt ze, dromend over alles wat ze nog wil beleven. Op haar arm verschijnen blauwe plekken van alle mislukte pogingen. Er zijn niet veel mogelijkheden meer om nog nieuwe oh zo belangrijke levenslijnen te plaatsen. We kunnen alleen hopen dat deze lijn lang zijn werk gaat doen. Lieve kleine schat, wat ben je ongelooflijk dapper…

Verwend

In het ziekenhuis moeten overnachten, is nooit leuk, maar af en toe zijn er kleine dingen die het verblijf een tikkeltje aangenamer maken. Gisteren zorgde verpleger W al voor een playstation op de kamer, vandaag bracht verpleegster A niet alleen taart mee voor haar collega’s, maar werden ook wij verwend met lekker chocoladegebak. Daarnaast haakte een lieve dame op iemands vraag een schattige giraf die nu de ziekenhuiskamer opvrolijkt. 

Al die kleine zaken fleuren een saaie zaterdag wat op en zorgen er voor dat de lange uren toch wat sneller vooruit gaan. Ondertussen doet de antibiotica hopelijk haar werk en leggen de beestjes eindelijk definitief het loodje.

1, 2, 3, 4…

Onze held heeft last van vieze bacteriebeesten. Niet één, niet twee, zelfs geen drie, maar vier van die krengen hebben de weg gevonden naar haar lijf. Vorige week zondag kreeg ze koorts, de urine zag er vreemd uit en midden op de dag viel ze tijdens het bekijken van een film pardoes in slaap. Er begon een eerste alarmbel te rinkelen. Op maandag werd de huisarts ingeschakeld en er gebeurde overleg op  hoog niveau tussen alle diensten die zich met onze dochter bezig houden. Een urinestaal vertrok naar het labo en toen startte het wachten op resultaat. In afwachting gaven we al extra vocht om de blaas te spoelen in de hoop dat alles opgelost zou raken. Dinsdag leek het te beteren, woensdag beleefde ze een prachtige dag dank zij studio Nona, maar tegen een uur of vijf was onze prinses haar pijp uit. De koorts stak terug de kop op, de urineproblemen leken weer groter. Gelukkig kwam op donderdag de huisarts langs. Die liet weten dat er al zeker twee, maar waarschijnlijk weer drie beesten in de urine zaten. De artsen in Brussel hadden al besloten dat een éénmalige dosis antibiotica misschien wel soelaas kon bieden. Ik liet ook nog even de poort zien die ook weer vreemd deed, maar huisartsen weten jammer genoeg niet zoveel van poortkatheters, dus vertrok er ook een bericht met foto naar Koester.  Zij schakelden op hun beurt op vrijdag het team van het uz in. Even naar Brussel leek de beste optie om zo rustig het weekend in te kunnen gaan.

Een kanjer van een misrekening…  Het moment dat de radioloog de woorden ‘ik zie geen vocht, maar wel een ontsteking’ uitsprak, wist ik hoe laat het was. Dochterlief keek sip, ik reed nog maar eens huiswaarts om de hele verhuis te doen. De antibiotica is opgestart, we logeren hier al zeker tot maandag. Hopelijk toont de echo een dan geruststellender beeld. In afwachting kunnen we weer maar eens enkel hopen en duimen dat we snel weer thuis zijn.

Ons meisje houdt van dieren, maar bacteriën behoren echt niet tot haar favorieten, jammer genoeg houden die beesten wel heel hard van ons meisje.

Bezoek

Al een paar weken ging het wat moeilijker. Haar temperatuur verhoogde wat, de misselijkheid verergerde, de pijn stak opnieuw feller de kop op. Haar bed verhuisde weer vaker naar de woonkamer. De huisarts besloot om toch maar een urinestaal binnen te brengen en ook deze keer trok onze dochter het groot lot. Niet één of twee, maar liefst drie beesten hadden het gezellig gemaakt ter hoogte van haar nieren en bouwden er een gezellig feestje. Onze prinses haar lichaam kon ze nog net in toom houden zodat ze de buren niet stoorden, maar de artsen besloten dat dit niet te lang meer mocht duren. Een grote aanval van de indringers zou het lichaam van onze held niet meer aankunnen. Het ons welbekende antibioticum Tazobactram moest weer opgestart worden. Hals over kop vertrokken we richting uz en installeerden we ons in onze vertrouwde kamer 44.

De antibiotica drupt langzaam in en mijn gedachten vliegen weer alle richtingen uit. Deze namiddag speelden we thuis nog gezelschapsspelen en amper een paar uur later ziet alles er plots heel anders uit. We hopen dat we de kuur vanaf morgen thuis kunnen afwerken. Dat wil dan zeggen dat de nachten extreem kort zullen zijn en de dagen weer wat voller, maar gelukkig hebben we nadien iets om naar uit te kijken en lijkt een stukje vakantie er toch in te zitten…