De laatste weken zien en horen we weer vaker artsen dan ons lief is. Een haperende lijn, wat verhoging, een onwillige poort, pijn hier en daar, plotse buikkrampen, trombussen, blauwe plekken, … het laat de dokters nadenken en zoeken en laat ons twijfelen. Er volgden weer een paar gesprekken die er stevig inhakten en daarnaast gingen we ook in zee met een nieuw palliatief team nadat Koester plots liet weten dat ze ons niet meer wilden begeleiden.
Ook vandaag reden we naar Brussel. Al een paar dagen had onze prinses pijn in de arm waar de picclijn zat. Gisteren riep ik de hulp in van het uz en na weer maar eens een overleg beslisten ze dat dochterlief de volgende dag op afdeling 935 verwacht werd. De picclijn moest er uit. In normale omstandigheden is dat een fluitje van een cent, maar doordat er zich daar een paar trombussen hadden genesteld, moest het verwijderen met wat meer omzichtigheid gebeuren. Gedurende minstens vier uur zou de lijn telkens drie centimeter terug worden getrokken. Ondertussen werden hartslag, ademhaling en saturatie gecontroleerd zodat er snel kon worden ingegrepen bij problemen.
Om kwart over zes reed de ziekenwagen na een lange spannende dag terug onze straat in, een lijn armer, wat instructies rijker. Over een week maken we nog eens de omgekeerde rit en blijven we een nachtje slapen en hopelijk kunnen we nadien genieten van de zilte zeelucht en de warme zorg.
