Mijn lieve meisje,

De laatste dagen doe je mij weer versteld staan. Wat heb jij veel mooie vrienden, wat breng jij teweeg bij zoveel mensen. Nog steeds, tot op de dag van vandaag, ben jij aanwezig in wat mensen zeggen, denken of doen. Ik krijg foto’s van jouw knuffels in de armen van petekinderen, kleinkinderen, neefjes en nichtjes en al die foto’s laten mij glimlachen. Ik hoor dat één van jouw beste vriendinnen boven op het vakantie-inpaklijstje van het hele gezin het woord koestersteen heeft getypt, ze is vastbesloten jou de wereld te laten rondreizen. Ik lees dat een andere lieve vriendin een tatouage liet zetten om je altijd dicht bij haar te hebben. Ik zie foto’ s van een herdenkingshoekje, ik hoor jouw naam in verhalen van mensen, regelmatig komen er nog kaarsjes en kaarten toe voor jou. Deze week kreeg ik van een andere zorgmama zelfgemaakte keramieken schalen in jouw lievelingskleur en mijn hart gloeide terwijl ik een traan voelde rollen.

Mijn lieve meisje, wat ben ik trots op jou en op jouw zijn. Jouw leven was veel te kort, maar je was zo een mooi mens dat je verhaal nog steeds bij mensen een onuitwisbare indruk maakt. 

Mijn lieve meisje, ik mis jou, ik hou van jou, elke dag nog meer.

Mijn lieve meisje,

Jij verloor je hart aan de zee, mijn hart was al lang ingepalmd door die grote steeds veranderende grijze massa. Tijdens onze vele vakanties aan de kust, droomden we van een huisje vlak bij het strand, van zonsondergangen en lange wandelingen, van kijken naar de meeuwen en luisteren naar het gebulder van de branding.  Sinds exact twee weken is die droom van jou en mij werkelijkheid geworden, weliswaar moeten we een kwartier stappen naar het strand, maar dat is geen beletsel. Vanuit Villa Rozerood waren we immers even lang onderweg voor we de zee zagen.  De verhuis was pittig, ik moet bekennen dat ik het had onderschat. Al je knutselfrutsels die ik tegenkwam, je kleren die nog in de kast lagen, de vele kaartjes die je kreeg van mensen die om je gaven, alles moest ingepakt worden. Doos na doos raakte gevuld en toen was jouw lego aan de beurt. Je huizen verhuisden we voorzichtig met de auto, maar al de rest werd afgebroken. En bij elk blokje dat ik losbrak, brak er een stuk van mijn hart en kwamen de tranen, ik wist dat wat ik wegstopte in de bakken nooit meer door jou zou heropgebouwd worden.

Nu wonen je vake en ik aan zee. En heel voorzichtig vinden mijn hoofd en mijn hart steeds meer rust. Ik betrapte  mijzelf op meezingen met de radio, meer dan tien maanden kon ik dat niet meer. Ik maak lange wandelingen en voel je dicht bij mij. Ik droom weer over iets betekenen voor anderen en krijg weer toekomstdromen. 

Mijn lieve meisje, het verdriet is niet weg, het gemis komt op de meest onverwachte momenten naar boven en de kaarsjes bij jouw urne verlichten het donker. Maar de drukkende leegte van het veel te grote en stille huis hebben we achter gelaten. Dat huis wordt nu opnieuw gevuld door je broer en zijn vrouw, door Rocky de hond en Floris het konijn en hun vele vrienden jagen de stilte weg.

Mijn lieve meisje, heel voorzichtig probeer ik weer wat jij zo uitbundig deed. Ik leef weer wat meer met jou dicht in mij. 

Mijn lieve meisje,

Vijf oktober, het was een datum waar je naar uitkeek. Je droomde van een feestjurk en was nieuwsgierig naar het prinsessenkleed van jouw schoonzusje.  Zaterdag was het dan eindelijk zover. De grote dag van jouw knappe stoere broer en zijn fantastische bruid brak aan. Het was een prachtige dag. De zon scheen uitbundig, het koppel straalde en alle familieleden en vrienden zagen dat het goed was. En toch was er een donkere schaduw in mij. Op de foto’s zou je er niet bij zijn. Nooit meer zal er een foto zijn met jullie vier of jullie zeven. Maar je werd niet vergeten. Grote muis werd in de armen gehouden en hoorde er gewoon bij en op het avondfeest kreeg ze een ereplaatsje. Op de feesttafels brandden theelichtjes en wie goed keek zag in de loop van de avond jouw naam verschijnen onder het vlammetje.

Weet je nog meisje, ooit schreef ik het verhaal van jouw lieve tante en ook voor kleine oma zette ik woorden op papier. Voor jou schreef ik tussen mijn tranen door een hommage en ook deze keer kroop ik in de pen. Nu was er echter geen afscheid, het was de start van iets nieuws. Twee mooie, lieve en fijne mensen gaven elkaar het jawoord en ik gaf ze mijn zegen.  En ik weet zeker dat jij ook in hun hart zit. Je hoort er nog steeds bij.

Mijn lieve meisje, ik huilde die dag zonder dat iemand het zag zoute tranen. Ik las mijn tekst en brak vanbinnen in duizenden stukken. Maar wat was ik trots op hoe jullie alle vier plus drie het leven omarmden. Wat hou ik van mijn vier kinderen en drie schoonkinderen. Wat miste ik jou die dag nog meer dan anders.

Mijn lieve prinses, mijn knuffelmie, mijn alles, het was een perfecte dag en ik genoot en ik genoot voor jou mee.