Lieve Jill, vandaag schrijf ik niet aan Elselien, maar aan jou. Al sinds dat bericht zaterdag spook je door mijn hoofd. Jaren geleden leerde ik jou en je oma kennen in Villa Rozerood. Je had net als Elselien NF type 1 en dat schiep een onzichtbare band tussen jullie twee. Door de tumoren op je oogzenuwen zag je steeds minder, maar om samen met Elselien te babbelen en te giechelen over alles waar meisjes het kunnen over hebben, moet je niet kunnen zien of lopen. Jouw enthousiasme werkte aanstekelijk en was Elselien te moe om te luisteren of te knutselen, dan zette jij je gewoon naast haar met jouw tablet tot ze weer wakker werd.
Ik herinner mij nog heel goed de Kerst die we onverwachts samen vierden in De Panne. Je was dolgelukkig dat we die week mee aanschoven aan jullie tafel en wij genoten van het gezelschap van jou en je oma. Toen wisten we niet wat de toekomst nog zou brengen. Amper tien maanden geleden nam jij mee afscheid van Elselien. Wat zag je er toen klein en verloren uit, de held waar jij naar opkeek had het leven moeten loslaten, maar de Stitchknuffel die je van haar had, nam je vanaf dan steeds mee. Het ging toen ook al niet zo goed met jou, maar niets liet vermoeden dat ook jij zo snel nog enkel in onze herinneringen zou voortleven. Jouw overlijden deed mij opnieuw breken, het deed mij opnieuw beseffen hoe ongenadig dat kleine chromosoomdeffect kan toeslaan.
Lieve Jill, ik had jou zo graag nog vele mooie jaren toegewenst, nu kan ik enkel meehuilen met wie achterblijft. Waar je ook bent nu, sla je vleugels uit en vlieg de sterren tegemoet. Lieve Jill, je wordt gemist.
♥️
Dikke knuffels van troost voor jullie en alle mensen die lieve Jill* gekend hebben.
Steeds afscheid moeten nemen , zo zwaar ! Gelukkig zijn er de mooie herinneringen waar jullie troost kunnen halen ! Sterkte bij dit verlies, ook voor de familie van Jill