Mijn lieve meisje,

Vijf oktober, het was een datum waar je naar uitkeek. Je droomde van een feestjurk en was nieuwsgierig naar het prinsessenkleed van jouw schoonzusje.  Zaterdag was het dan eindelijk zover. De grote dag van jouw knappe stoere broer en zijn fantastische bruid brak aan. Het was een prachtige dag. De zon scheen uitbundig, het koppel straalde en alle familieleden en vrienden zagen dat het goed was. En toch was er een donkere schaduw in mij. Op de foto’s zou je er niet bij zijn. Nooit meer zal er een foto zijn met jullie vier of jullie zeven. Maar je werd niet vergeten. Grote muis werd in de armen gehouden en hoorde er gewoon bij en op het avondfeest kreeg ze een ereplaatsje. Op de feesttafels brandden theelichtjes en wie goed keek zag in de loop van de avond jouw naam verschijnen onder het vlammetje.

Weet je nog meisje, ooit schreef ik het verhaal van jouw lieve tante en ook voor kleine oma zette ik woorden op papier. Voor jou schreef ik tussen mijn tranen door een hommage en ook deze keer kroop ik in de pen. Nu was er echter geen afscheid, het was de start van iets nieuws. Twee mooie, lieve en fijne mensen gaven elkaar het jawoord en ik gaf ze mijn zegen.  En ik weet zeker dat jij ook in hun hart zit. Je hoort er nog steeds bij.

Mijn lieve meisje, ik huilde die dag zonder dat iemand het zag zoute tranen. Ik las mijn tekst en brak vanbinnen in duizenden stukken. Maar wat was ik trots op hoe jullie alle vier plus drie het leven omarmden. Wat hou ik van mijn vier kinderen en drie schoonkinderen. Wat miste ik jou die dag nog meer dan anders.

Mijn lieve prinses, mijn knuffelmie, mijn alles, het was een perfecte dag en ik genoot en ik genoot voor jou mee.