Mijn lieve meisje,

Ooit was ik negen maanden zwanger van jou, of zoals in de volksmond gezegd wordt, ik was negen maanden in blijde verwachting. Vandaag ben ik negen maanden zonder jou, negen maanden verlies en pijn en stilte. Deze keer komt er na negen maanden geen lief klein boeleke, deze keer blijft het stil. Enkel de kaarsjes op de kast knetteren zacht en in mijn hoofd blijf ik je horen. Al negen lange maanden probeer ik te overleven, voorzichtig probeer ik ook weer te leven. Wat is dat moeilijk. Ik maak fijne momenten mee, maar steeds is er dat donkere randje, die grijze wolk die op de loer ligt. Vaak voel ik mij zoals het weer van de laatste maanden. Bewolkt met opklaringen, zonnig met kans op een bui. Gelukkig verschijnt er af en toe ook een regenboog en zie ik dat er toch nog veel moois is op de wereld zoals een ijsvogeltje boven de vijver, drie ooievaars die boven ons huis cirkelen, kikkertjes in de vijver, een beklijvend boek, een lieve vriendin. Het laat mij voelen dat ik ondanks alles toch kan verder doen, dat er een toekomst is met jou ook al ben je er niet meer. 

Mijn lieve meisje, ik hou nog steeds zo zielsveel van jou, nog meer dan na die negen maanden blijde verwachting. Mijn lieve meisje, wat mis ik jou.