Mijn lieve meisje,

Nog een paar maanden en een droom van jou en mij komt uit. Je vake en ik twijfelden, aarzelden, overlegden en hakten toen de knoop door. Nog één keer zouden we verhuizen. Ons huis voelt nu niet meer als thuis. Het is te groot, te leeg, te stil. Nog een paar maanden en we blijven voor altijd aan zee. Het wordt niet De Panne wat jij zo graag wou, dat ligt voor vake echt wel te ver van Brussel, binnenkort verruilen we postcode 9200 voor 8400 en is Oostende twee plus één inwoners rijker. 

Vorige week waren we er nog een paar dagen en we genoten van het mooie weer, Ensor en de urenlange wandelingen. De Oostendse Krekenroute voerde ons langs idillische kreken en modderige bospaadjes en boven op de oude spoorberm hadden we een magnifiek uitzicht over de polders terwijl de grasmus, de tjiftjaf en het roodborstje ons hun lied lieten horen. ’s Avonds werden we verwend met betoverende zonsondergangen en ik wist dat onze keuze om te verhuizen de juiste was. Jij zou het ook schitterend gevonden hebben en honderden foto’s hebben genomen. Jij en de zee, jij en de vogels, jij en je stralende ogen, jij.

Ik mis je, nog steeds, steeds meer. Ik hou van jou, nog steeds, steeds meer. Voor altijd mijn muizeke, mijn pruts en mijn krokodil.