Categorie archieven: Zee

twee

Mijn lieve meisje,

Ik zit wat voor mij uit te staren en zie in een ooghoek de vlam van een kaarsje. Dat flakkerende lichtje laat het donker een klein beetje verdwijnen, maar het is niet genoeg. Deze week heb ik het moeilijk. Vandaag mis ik je twee maanden. Al twee maanden en tegelijk nog maar twee maanden. In de winkel zag ik deze middag al paaseieren liggen en de mensen dromen al stilletjes van de lente. Toen jij je ogen voorgoed sloot, was de Sint net het land uit en moest het nieuwe jaar nog beginnen. Voor ons viel alles stil, maar vandaag merkte ik dat de wereld nog even snel voortdraait als vroeger.

We proberen hier ook weer de draad op te pakken, maar makkelijk is het zeker niet. Jouw vake is weer aan en het werk, en ik, ik probeer weer zin te vinden in het leven. En net dat proberen, doet mij weer beseffen hoe aanwezig jij was in mijn en ons leven. Tien jaar lang leefde ik in jouw kleine wereld en nu moet ik lopen om weer aansluiting te kunnen vinden in de buitenwereld. En dat, lieve meid is zo verschrikkelijk moeilijk. Ik doe zoveel dingen terug ‘voor het eerst’ en de confrontatie is vaak hard.

Maar niet alles is kommer en kwel. Een paar dagen Blankenberge was net wat je vake en ik nodig hadden. Een wandeling van 12km over het strand met een lieve vriendin gaf me weer dat kleine beetje moed dat ik nodig had om toch maar weer de computer open te klappen. Een zoon die mee een studeerplek voor zijn oude moedertje kwam inrichten, zorgde voor een schaterlach. De knuffels van één van de dochters gaven zoveel liefde dat mijn tranen verdwenen. 

Mijn lieve meisjes, 16 december, 16 februari, de tijd snelt ongenadig voort. Om jouw foto’s te zien op mijn gsm moet ik steeds meer terug scrollen, de hoeveelheid kaarsen in de kast slinkt zienderogen, maar het verdriet en gemis blijven immens groot. Er wordt gezegd dat tijd alle wonden heelt, alleen lees of hoor je nergens hoe lang het duurt. Volgens mij helen ook niet alle wonden. In mijn hart zit een gat dat nooit zal verdwijnen, ik kan alleen maar hopen dat het langzaam gevuld zal worden met de liefde en de verhalen over jou van de mensen rondom ons.

Wat hou ik van jou, wat mis ik jou, ik huil om jou en mij.

wens

Mijn lieve meisje,

Ik kijk weemoedig uit over de jachthaven van Blankenberge en ik mis jou. Gisteren wandelde ik 14 km dwars over het strand en de duinen. Vandaag werd ik opgehaald door C en haar hond en deden dezelfde wandeling. Plots bleek dat we toch wat afgedwaald waren en het water te diep en te breed was geworden om er over te geraken zonder natte voeten. Jij leerde mij echter dat problemen niet bestonden, het waren gewoon nieuwe uitdagingen op je pad. We deden onze schoenen uit en liepen dwars door het water. Onze tenen tintelden, onze voeten zagen rood, maar C en ik voelden jou dicht bij ons.

Ik herlas de voorbije nachten stukken van mijn blog en kwam zo tegen wat ik exact vier jaar geleden schreef. Het lijkt of ik het nu had kunnen schrijven. Wat is er weinig veranderd tegenover toen, en wat is tegelijk onnoemlijk veel veranderd. Nu zit 2023 er bijna op. Liefst van al wil ik gewoon terug 2023 laten herbeginnen, steeds opnieuw in een eindeloze lus. Hieronder vind je nog eens mijn schrijfsel van 2019.

2019 zit er bijna op. Over een paar uur knallen de champagnekurken en wordt er gekust en gewenst. Ik voel me weemoedig en zou het liefst op de pauzeknop willen drukken. Ook al was het voorbije jaar heel heftig, toch zou ik het willen laten voortduren. Ik wil de mooie momenten van 2019 blijven vasthouden en herbeleven. Ik zou de tijd steeds opnieuw willen terugspoelen naar die vreemde maar mooie zomer, ik wil de onbezorgde week in het hoge noorden of onze avonturen in Parijs herbeleven, deliefdevolle dagen in Villa Rozerood zijn vasthouders. Maar jammer genoeg bestaat er geen pauzeknop voor het leven. Je kan enkel vooruit gaan zonder te weten wat op je afkomt. Voor ons wordt 2020 een jaar van omarmen, liefhebben en loslaten. Het zal een jaar worden van hoop en wanhoop. 2020 dient zich aan als een jaar waar we elkaar hard nodig zullen hebben.

2024 wordt ook een jaar waarin ik de mensen rondom mij heel hard nodig ga hebben, nog meer dan in 2023. Het wordt een jaar waarin jij nooit geleefd zal hebben. Het wordt een jaar zonder jou, maar het wordt ook een jaar van verhalen en herinneringen, van verdriet en troost, van lieve glimlachen en steunende schouders, van luisteren en meeleven. 

Mijn lieve meisje, mijn boodschap voor 2024 is heel eenvoudig en jij leerde ze mij. Leef het leven en zie elkaar graag zonder voorbehoud. Omarm onbevangen je medemens en geniet van wat kan. Laat iedereen een beetje meer Elselien worden en ik ben er zeker van dat de wereld een beetje mooier zal worden.

Zomer

De zomerzon schijnt ongenadig op het zand, de zeebries is vandaag zelf op vakantie. Onder een strakblauwe hemel zit onze prinses op haar handdoek en laat het zand tussen haar vingers wegglippen. Ze geniet en wij genieten mee. 

Een paar weken geleden kregen we via Koester het aanbod om een weekje naar Koksijde te gaan. Dat sloegen we natuurlijk niet af en gepakt en gezakt vertrokken we vorige vrijdag benieuwd naar dit onbekende plekje. We kregen er geen spijt van. Zicht op zee en duinen, prachtig weer (op 1 regenbuitje na) en een ongelooflijk mooi appartement maakten er iets ongelooflijk van.  We flaneerden (met mondmasker welliswaar) over de dijk, aten ijsjes, maakten een boottocht met de Seastar en zagen zeehonden. Op de luchtmachtbasis van Koksijde hief een sterke soldaat samen met een even sterke echtgenoot onze held in de seaking.   Drie keer huurden we zelfs een strandrolstoel. Zo een gevaarte met enorme banden. Op de dijk rijdt dat ding voor geen meter, maar op het zand manouvreerde hij eigenlijk verrassend vlot. Onze held liet haar tenen in zee bengelen en straalde even hard als de zon. 

Als klap op de vuurpijl regelde de schepen van toerisme nog een ontmoeting met de helden. Het werd voor twee van hen een blij weerzien en ons meisje was dolgelukkig met de foto’s.

We zijn weer thuis. Een hoofd vol verhalen en een valies vol was brachten we mee. En wij dromen er van om terug te keren.

Avond

De zon kust de zee goede nacht en verdwijnt langzaam achter de horizon onder een golvend deken van schuimkoppen. Ik zit met mijn rug naar de wind en kijk het stuivende zand achterna. Meeuwen hangen roerloos in de lucht en wachten schijnbaar op niets. Nog één andere wandelaar loopt in de verte over het strand, het geblaf van zijn hond klinkt nog net boven het klotsen van het water tegen de dijk.  

Ik ben alleen en langzaam rolt een traan uit mijn ooghoek naar beneden. Ik steek het op de wind, misschien was het wel een zandkorrel. Ik sta op , recht mijn schouders en veeg achteloos langs mijn neus. Vooruit, schouders recht, diep inademen. De zeelucht vult mijn longen en ik kom in beweging. Achter mij zakt de zon steeds verder, maar ik weet dat in het vallen van de avond de belofte van een nieuwe dag verscholen zit.

Bijna

Nog even, nog heel even, nog één nacht, nog één middagdut. De valiezen zijn gepakt, de rolstoelen staan in de koffer, de douchestoel is ingeladen, de spelletjes liggen klaar, de medicatie is verzameld. 

Nog even, nog heel even, nog één nacht en weg is ze. Die straffe dochter van ons mag na een dikke zeven weken uitgewuifd worden. Villa Rozerood is weer een flinke stap dichterbij.

Een laatste gesprek, een afsluitende deugddoende babbel, nog even alles controleren. De papieren liggen klaar, morgen wordt er nog eens gebeld met Villa Rozerood om de puntjes op de i te zetten.

Onze held vertrekt na zeven helse weken naar haar geliefde plekje. Nog even, nog heel even en dan…

Strandrolstoelbeurs

Onze jongste dochter is net zoals haar moeke gek op de zee, het strand en de ruimte. Tot voor enkele jaren maakten we nog lange wandelingen met onze superbugggy op het strand en zelfs de duinen werden door ons doorkruist. We sleurden en trokken en wanneer het echt niet meer ging, stapte onze held een stukje tot ze weer wat rust nodig had.  Nu lukt het niet meer. Niet alleen is ons meisje niet meer dat kleine pluimgewichtje van weleer, ze kan ook niet meer even uitstappen en een elektrische rolstoel is ook niet helemaal bestand tegen zand en zout water.  Vorig jaar bezorgde ketnet haar en de rest van Villa Rozerood nog een prachtige dag op het strand, maar dit was jammer genoeg maar eenmalig.

Een tijdje geleden leerde ik echter een heel bevlogen iemand kennen. Ondanks zijn eigen leven dat niet steeds over rozen loopt, zet hij zich voor 200% in voor zijn medemensen. Hij richtte de organisatie 4example op om mensen met verplaatsingsproblemen uit de nood te helpen. Zelf woonachtig in Blankenberge ondervond hij ook hoe moeilijk het voor mensen met een motorische beperking was om op het strand te komen. Een prachtig idee kwam in hem op en de eerste strandrolstoelbeurs in Europa is een feit. Woensdag is Blankenberge de plaats waar het zal gaan gebeuren. Rollators voor op het strand, allerlei types strandrolstoelen, matten om het zachte zand te overbruggen, het zal allemaal te zien en te testen zijn. Zelfs voor randanimatie werd gezorgd.  De datum stond rood omkringd in de agenda, we waren er zo graag bij geweest.

Hopelijk komt er heel wat volk naar dit fantastische initiatief en worden onze stranden weer een beetje toegankelijker