Maandelijks archief: mei 2024

Zee

bosverdriet

5 reacties

Mijn lieve meisje,

Ik loop voor de eerste keer terug over het bospad waar we zo vaak samen wandelden. Je moest er elke bloem en elke paddenstoel fotograferen. Elke vogel die floot, wist je te benoemen en je was dolgelukkig wanneer er een icarusblauwtje of een oranjetipje voorbijvlogen. Het bos is vandaag verlaten. Geen enkele wandelaar kruiste tot hiertoe mijn pad. Naast mij zie ik tussen de bomen jouw geliefde Villa Rozerood, ik sta stil en glimlach met een knoop in mijn hart. Voor ik verder ga, zoek ik een plekje voor jouw kleine vlindersteen en laat hem achter zodat het bos je niet vergeet. In de verte hoor ik een nachtegaal, dat kleine bruine vogeltje fluit zijn lied speciaal voor jou.

Mijn lieve meisje, vandaag loop ik alleen, maar jij reist mee in mijn hart.

Ik hou van jou, voor altijd

Moederdag

moekedag

2 reacties

Mijn lieve meisje,

12 mei 2015 was jij op dit moment aan het knokken voor je leven. Een levensnoodzakelijke scolioseoperatie liep die dag gruwelijk fout en niemand wist of je de dag nadien er nog zou zijn. Maar je deed wat niemand behalve ikzelf verwachte, je overleefde en leefde.

12 mei 2024, exact 9 jaar later is het vandaag moederdag. Al de hele dag zitten de tranen hoog, ik slik en glimlach, ik herinner en huil. Vorig jaar vierde jij mij en vorig jaar vierde ik mijn eigen lieve moeke. Dit jaar ontbreekt een deel van mijn verleden en een deel van mijn toekomst. Je (schoon)broers en (schoon)zussen zetten mij gisteren al in de bloemetjes en dat ze hier alle zes waren, deed zoveel deugd, maar het was niet genoeg. Ik miste jou en jouw binnenpretjes om wat je dit keer geregeld had als cadeau, ik miste jouw brede lach wanneer je mij verraste, ik miste jouw hand en jouw geur. In mijn hart zit een groot gat, moederdag zal nooit meer gewoon moekedag zijn, moederdag zal vanaf nu altijd dat gerafelde randje hebben.

Mijn lieve meisje, jouw moeke zal altijd moeke van 4+3 ongelooflijke schatten blijven.

Liefs voor altijd,

jouw moeke

Gemis, post

Suid-Afrika

1 reactie

Mijn lieve meisje, 

Deze week zat er post in de brievenbus en elke keer wanneer ik op een envelop jouw naam zie staan, verstil ik even. Het was een gewone witte omslag, geen factuur, geen officiële rompslomp. Het leek een kaart, maar op jouw naam? En toen zag ik welke reis die witte envelop had gemaakt. Vijf maanden geleden hoorde iemand die we van haar nog pluim kennen in het verre Zuid-Afrika jouw verhaal over jouw bijzondere weg. Ze was geroerd en ontroerd en besloot dat ze jou ook steun wou toewensen.  13500km van waar jouw bed stond, vertrok een klein boekje met lieve wensen naar dat witte huis in Mespelare.  De poststempel verraadt ons dat de brief op 27 november werd afgestempeld. Ergens moet hij tussen de plooien van een zak zijn gevallen, jij hebt de kaart nooit gezien, er gebeurde toen wat niemand wou meemaken. Maar wij hebben ze nu wel gezien en waren ontroerd. We gaan een dankkaart terugsturen en hopelijk is die geen vijf maanden onderweg. 

Mijn lieve meisje, ik weet wel dat je mensen beroerde, maar dat ze je naam kennen van Noorwegen tot Zuid-Afrika maakt me trots, trots op die ongelooflijke, dappere, blije en positieve dochter die je was en altijd zal blijven.

Ik mis je, elke dag een beetje meer, elke dag anders. Ik mis je zo hard.