Zomer

De zomerzon schijnt ongenadig op het zand, de zeebries is vandaag zelf op vakantie. Onder een strakblauwe hemel zit onze prinses op haar handdoek en laat het zand tussen haar vingers wegglippen. Ze geniet en wij genieten mee. 

Een paar weken geleden kregen we via Koester het aanbod om een weekje naar Koksijde te gaan. Dat sloegen we natuurlijk niet af en gepakt en gezakt vertrokken we vorige vrijdag benieuwd naar dit onbekende plekje. We kregen er geen spijt van. Zicht op zee en duinen, prachtig weer (op 1 regenbuitje na) en een ongelooflijk mooi appartement maakten er iets ongelooflijk van.  We flaneerden (met mondmasker welliswaar) over de dijk, aten ijsjes, maakten een boottocht met de Seastar en zagen zeehonden. Op de luchtmachtbasis van Koksijde hief een sterke soldaat samen met een even sterke echtgenoot onze held in de seaking.   Drie keer huurden we zelfs een strandrolstoel. Zo een gevaarte met enorme banden. Op de dijk rijdt dat ding voor geen meter, maar op het zand manouvreerde hij eigenlijk verrassend vlot. Onze held liet haar tenen in zee bengelen en straalde even hard als de zon. 

Als klap op de vuurpijl regelde de schepen van toerisme nog een ontmoeting met de helden. Het werd voor twee van hen een blij weerzien en ons meisje was dolgelukkig met de foto’s.

We zijn weer thuis. Een hoofd vol verhalen en een valies vol was brachten we mee. En wij dromen er van om terug te keren.

Rrrrrring

Elke dag gaat er vier keer een alarm af. Om acht uur ’s morgens, twee uur in de namiddag, nog eens om acht uur ’s avonds en nog één keer,… inderdaad…. om twee uur midden in de nacht. Onze prinses heeft een infectie rond de poort en daarvoor heeft ze vier keer per vierentwintig uur antibiotica via haar poort nodig.  De eerste dagen bereidde de verpleging de antibiotica en hing ze dan ook aan. Niet dat dit een garantie was op een rustige nacht, maar ik moest er tenminste niet uit. Nog geen maand geleden eindigde de vorige kuur, ook toen waren de nachten thuis loodzwaar, het opstaan wordt er niet gemakkelijker op.  Dochterlief en ikzelf tellen  af, nog drie nachten en dan… wil ik geen wekkers meer horen en dienen de nachten hopelijk weer gewoon om te slapen.

Lucht

Thuis is waar je gewoon op het terras kan zitten en genieten van de schoonheid van een vlinder.

Thuis is waar je lieve echtgenoot je een lekkere maaltijd voorschotelt met echt veel groenten.

Thuis is waar je bij een langzaam ondergaande zon met je gezin nog een laatste gezelschapsspel speelt.

Thuis is waar je zonder mondmasker vrijuit kan ademen.

Thuis is waar je je jongste dochter weer ziet stralen omdat ze terug in haar eigen bed kan liggen met haar eigen tafeltje en wekker.

Thuis is waar de grote grote zus vol spanning wachtte tot ze haar vele kampverhalen kon vertellen.

Thuis is waar je weer op je eigen ritme kan leven.

We zijn thuis…

Verwend

In het ziekenhuis moeten overnachten, is nooit leuk, maar af en toe zijn er kleine dingen die het verblijf een tikkeltje aangenamer maken. Gisteren zorgde verpleger W al voor een playstation op de kamer, vandaag bracht verpleegster A niet alleen taart mee voor haar collega’s, maar werden ook wij verwend met lekker chocoladegebak. Daarnaast haakte een lieve dame op iemands vraag een schattige giraf die nu de ziekenhuiskamer opvrolijkt. 

Al die kleine zaken fleuren een saaie zaterdag wat op en zorgen er voor dat de lange uren toch wat sneller vooruit gaan. Ondertussen doet de antibiotica hopelijk haar werk en leggen de beestjes eindelijk definitief het loodje.

1, 2, 3, 4…

Onze held heeft last van vieze bacteriebeesten. Niet één, niet twee, zelfs geen drie, maar vier van die krengen hebben de weg gevonden naar haar lijf. Vorige week zondag kreeg ze koorts, de urine zag er vreemd uit en midden op de dag viel ze tijdens het bekijken van een film pardoes in slaap. Er begon een eerste alarmbel te rinkelen. Op maandag werd de huisarts ingeschakeld en er gebeurde overleg op  hoog niveau tussen alle diensten die zich met onze dochter bezig houden. Een urinestaal vertrok naar het labo en toen startte het wachten op resultaat. In afwachting gaven we al extra vocht om de blaas te spoelen in de hoop dat alles opgelost zou raken. Dinsdag leek het te beteren, woensdag beleefde ze een prachtige dag dank zij studio Nona, maar tegen een uur of vijf was onze prinses haar pijp uit. De koorts stak terug de kop op, de urineproblemen leken weer groter. Gelukkig kwam op donderdag de huisarts langs. Die liet weten dat er al zeker twee, maar waarschijnlijk weer drie beesten in de urine zaten. De artsen in Brussel hadden al besloten dat een éénmalige dosis antibiotica misschien wel soelaas kon bieden. Ik liet ook nog even de poort zien die ook weer vreemd deed, maar huisartsen weten jammer genoeg niet zoveel van poortkatheters, dus vertrok er ook een bericht met foto naar Koester.  Zij schakelden op hun beurt op vrijdag het team van het uz in. Even naar Brussel leek de beste optie om zo rustig het weekend in te kunnen gaan.

Een kanjer van een misrekening…  Het moment dat de radioloog de woorden ‘ik zie geen vocht, maar wel een ontsteking’ uitsprak, wist ik hoe laat het was. Dochterlief keek sip, ik reed nog maar eens huiswaarts om de hele verhuis te doen. De antibiotica is opgestart, we logeren hier al zeker tot maandag. Hopelijk toont de echo een dan geruststellender beeld. In afwachting kunnen we weer maar eens enkel hopen en duimen dat we snel weer thuis zijn.

Ons meisje houdt van dieren, maar bacteriën behoren echt niet tot haar favorieten, jammer genoeg houden die beesten wel heel hard van ons meisje.

Ontmoeting

Het gebeurt op onverwachte plaatsen op een moment dat je het niet verwacht. Soms ontmoet je mensen die je raken. De voorbije week maakte ik zo kennis met een gezin dat me trof. Het leven was niet zo vriendelijk tegen hen. Ze kregen al stevige klappen en toch straalden ze levenslust uit. Ze hadden plannen en dromen en genoten van wat er kon. 

We hadden urenlange babbels, ernstige gesprekken en heel wat lachverhalen. Deze familie zorgde er voor dat onze even-weg-week een nog mooiere week werd. 

Doorheen de jaren ontmoette ik al veel prachtige mensen en ze hebben allen iets gemeen: ze maken onze wereld zachter, kleurrijker en beter. Dank je wel aan al die toppers.