Randje

Sommige dagen krijgen in je herinneringen een randje. De momenten met een zwarte donkere rand probeer je soms tevergeefs weg te stoppen achter een dikke muur in je hoofd, maar er zijn ook van die dagen die een gouden randje krijgen met glinsterende spikkels. Schitteringen van een warme zonovergoten dag in februari, sprankelingen van de opluchting wanneer een picclijn toch weer toegankelijk kan gemaakt worden, een goudschijn omdat je na lange weken weer eens met dochterlief en grote grote zus een wandeling kon maken, een zachte glans omdat je beseft hoe je uitgekeken hebt naar dagen zoals deze.

Nu is er rust en stilte bij onze held terwijl ik op het terras nageniet van de laatste zonnestralen voor de schaduw weer de overhand krijgt. Ik mijmer en droom van meer…

Snelheid

De tijd tikt steeds vlugger weg, het lijkt wel of er na vorige week zondag maar een vingerknip nodig was om weer zondag te zijn. De gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op dat ik de vat er op lijk kwijt te spelen. In een dag zitten volgens de klok nog steeds vierentwintig uren, maar voor mij lijkt het of er een paar van tussen zijn geknipt.

Poortproblemen zorgden voor nieuw overleg op topniveau. Een overleg dat gelukkig weer goed gebeurt en waar geluisterd wordt naar alle partijen, maar ook een overleg waarop een nieuwe operatie gepland wordt.

Slikmoeilijkheden die groter worden en heel wat slapeloze uurtjes veroorzaken, maken de vermoeidheid niet minder.

Een dochter die het bij momenten moeilijk heeft met zichzelf en haar falende lichaam vraagt nabijheid en een voelende hand, maar eist vooral veel energie die er niet meer is.

Vervoersproblemen, een haperende tillift en een vervelend doend vaph laten het zorgen voor soms op de achtergrond verdwijnen door de zorgen hierrond.

Maar buiten schijnt de zon en genieten de scharrelende kippen van het zonnetje. Het door de echtgenoot geschuurde terras lonkt naar de tuinzetels en een vroege vlinder verkent het onkruid in de tuin. Ik laat me verwarmen en samen met onze prinses verslaan we lama’s en pechvogels. Ik voel de lente komen in het topje van mijn pink en hoop op veel mooie zonnige dagen zodat ook de wolken in mijn hoofd weer opklaren.

Vervoer

Tweehonderdvijftig euro, zoveel zou het ons kosten om dochterlief met het niet-dringend liggend ziekenvervoer, of eenvoudiger gezegd met een ziekenwagen zonder zwaailicht, in het UZ te krijgen. 

Zeshonderdvijftig euro, zoveel zou het ons kosten om onze prinses al liggend in Villa Rozerood te krijgen.

Negenhonderd euro, elke zes weken, gewoon om ons kind op een comfortabele en verantwoorde manier naar de enige twee plaatsen te brengen waar ze nog heen kan.

Negenhonderd euro, enkel en alleen omdat onze held infuusgebonden is. Zonder die drie noodzakelijke pompen zou het ons honderdtwintig euro kosten. Deze namiddag werd ik onnoemlijk triest aan de telefoon en kreeg ik amper nog iets gezegd toen ik de boodschap kreeg dat Mutas, de overkoepelende organisatie die betaalbaar ziekenvervoer regelt ons meisje niet meer wil inplannen, ook al doe ik alles zelf. We moeten maar vervoer regelen bij het rode kruis of bij een privéfirma… negenhonderd euro…

Lieve S, de sociaal verpleegkundige van het uz hoorde mijn onmacht en is zelf aan het bellen geslagen. Wij wachten af, voorlopig nog zonder resultaat…