Categorie archieven: Villa Rozerood

10 jaar

De voorbije week waren we terug in het warmste huis aan zee vol lieve zachte mensen. De storm zorgde voor gebulder in het bos, maar blies ook wat van mijn zorgen weg. De wind zandstraalde mijn wangen, maar ook de groeven op mijn ziel werden minder diep.

Exact tien jaar geleden werden we de eerste keer welkom geheten in Villa Rozerood. Ook toen schreef ik er een bericht over. Niet wetende wat de toekomst nog voor ons in pacht had, wenste ik dat we nog vaak zouden terug mogen komen. Die wens werd werkelijkheid en samen met al die mensen met hun grote hart legden we een onvoorstelbare weg af die alleen nog veel zwaarder zou geweest zijn. Ook vorige week mochten we weer ervaren hoeveel steun en hulp ze kunnen geven wanneer het opnieuw tegenzit.

Tien jaar geleden kwam ik samen met mijn twee jongste dochters onzeker en aarzelend door de deur van de Villa, nu voelt het telkens als thuis komen wanneer we met onze grote bus de parking oprijden. De eerste keren was vooral het onbezorgde vakantiegevoel het belangrijkste pluspunt, maar dit evolueerde heel sterk naar de unieke respijtzorg die ze kunnen bieden aan hun bijzondere gezinnen. Doorheen de jaren leerden we tientallen mensen kennen, diepe vriendschappen werden gesmeed, onvergetelijke herinneringen werden gemaakt. Er werd gelachen, maar ook verdriet en afscheid nemen in al zijn rauwe vormen kwamen we tegen.

Tien jaar van ons leven werd gekleurd en veranderde voor altijd, maar een dikke dankjewel is hierbij vooral gericht aan al die mensen achter de werking van de Villa in De Panne. Applaus vanop alle banken, een staande ovatie verdienen ze. Merci!

Virus

Het is gebeurd, na zoveel maanden opletten en voorzichtig zijn, is het vieze covidbeest toch binnen geraakt. Woensdag werd dochterlief eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis en net thuis gekomen, testte de echtgenoot positief. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen tegelijk rinkelen en de grond zakte weg onder mijn voeten. Gelukkig hadden we nog niet gekust en geknuffeld (ook al had ik er toen veel nood aan), onze prinses vloog op haar kamer, de enige man in huis werd verbannen naar de zolder, alle ramen schoven wijd open (gelukkig is het niet zo koud) en ook binnen werden mondmaskers opgezet. Al snel kregen we bericht van de arts van Villa Rozerood en van onze eigen huisarts dat de kans dat de dochter en ikzelf besmet waren geraakt op die vijf minuten, uiterst klein was. Hals over kop werd er opnieuw ingepakt (en dat terwijl ik nog niet eens deftig had uitgepakt) en vertrokken we richting onze veilige haven, hopend dat de rest thuis gespaard bleef en manlief niet nog zieker zou worden.

Aan zee kwamen we tot rust van de onverwachte lange ziekenhuisopname en de chaos thuis. Tot vrijdag…, onze held maakte koorts en er kwam prut uit de appendicostomie. Er werd weer maar eens overlegd met het uz en daar besloten ze unaniem dat er zo snel mogelijk weer gestart moest worden met antibiotica. Gelukkig zijn we in Villa Rozerood en kunnen ze dat hier ook geven, zo vieren we Kerst toch nog op een fijne plaats, maar nadien verhuizen we weer naar een ziekenhuiskamer zodat die slimme artsen kunnen uitdokteren waarom de ontsteking steeds terug de kop op steekt.

Ondertussen kregen we bericht dat onze overbuurman waar we zo een beetje de mantelzorger van waren, thuis overleden is aan een longontsteking ten gevolge van covid en testte ook kleine grote zus positief. Hopelijk blijft grote grote zus gespaard en kunnen we aftellen naar eindelijk weer samen zijn.

Zwaar

Vragen, twijfel, onrust, angst… het spookt in mijn hoofd en mijn lijf. Onze held heeft het weer moeilijk. Al een aantal maanden zagen we een gestage gewichtstoename, maar de laatste weken en vooral de laatste dagen gaat het snel. Uitzakkende armen en een vochtophoudende rug, borst en billen belemmeren het zitten en bewegen nog meer dan anders. Een zeurende pijn maakt moe. De toediening van vocht, voedsel en medicatie verloopt steeds moeizamer.

Vanuit Villa Rozerood verstuurde ik een mail met een vraag naar hulp en antwoorden. Het hele team rond de dochter sprong er op en er startte een druk overleg. Elf verschillende artsen en verpleegkundigen zijn op zoek naar oorzaken en mogelijke oplossingen. Dank zij de goede zorgen kunnen we nog even blijven in dit warme huis, maar op zeven december rijden we rechtstreeks van de zee naar Brussel voor een hopelijk korte opname. 

Dochterlief heeft nu maar één wens, dat alles wat stabiel blijft en we toch niet vroeger moeten vertrekken. 

Het spookt, en niet alleen in mijn hoofd…

Niets

Een hele week geniet ik al van niets: niets moet, niets doen kan, niets ondernemen, gewoon niets. We keken er zo naar uit en gelukkig is het met één dag vertraging gelukt. Acht dagen lang mogen we Villa Rozerood onze thuis noemen. Zowel dochterlief als ikzelf worden in de watten gelegd. Echt alle zorg wordt mij uit handen genomen zodat ik tijd heb om de rust te zoeken en heel langzaam aan vind ik terug de slaap, kan ik weer rustiger ademen en klopt mijn hart weer zachter en regelmatiger. 

Rust, ook onze prinses heeft er nood aan. Ze ziet er nochtans echt goed uit en ze zit weer vol levenslust en toch… de uren in haar stoel worden steeds minder, het bed is nu haar vaste verblijfplaats, de pijn is nog altijd niet helemaal onder controle, haar temperatuur zit opnieuw veel te dicht bij de koortsdrempel. Maar ze geniet van wat nog kan: een korte wandeling, een wafel gaan eten, een spel spelen met wie in de buurt is of een stukje in haar boek lezen.

En ik, ik lees. De boekenverslinder die al meer dan veertig jaar in mij huist, zocht zich een weg naar boven en laat zich helemaal gaan. Ongegeneerd laat ik mij in de zetel zakken en ik verdwijn in een parallelle wereld en geniet.

Ontmoeting

Het gebeurt op onverwachte plaatsen op een moment dat je het niet verwacht. Soms ontmoet je mensen die je raken. De voorbije week maakte ik zo kennis met een gezin dat me trof. Het leven was niet zo vriendelijk tegen hen. Ze kregen al stevige klappen en toch straalden ze levenslust uit. Ze hadden plannen en dromen en genoten van wat er kon. 

We hadden urenlange babbels, ernstige gesprekken en heel wat lachverhalen. Deze familie zorgde er voor dat onze even-weg-week een nog mooiere week werd. 

Doorheen de jaren ontmoette ik al veel prachtige mensen en ze hebben allen iets gemeen: ze maken onze wereld zachter, kleurrijker en beter. Dank je wel aan al die toppers.

Avond

De zon kust de zee goede nacht en verdwijnt langzaam achter de horizon onder een golvend deken van schuimkoppen. Ik zit met mijn rug naar de wind en kijk het stuivende zand achterna. Meeuwen hangen roerloos in de lucht en wachten schijnbaar op niets. Nog één andere wandelaar loopt in de verte over het strand, het geblaf van zijn hond klinkt nog net boven het klotsen van het water tegen de dijk.  

Ik ben alleen en langzaam rolt een traan uit mijn ooghoek naar beneden. Ik steek het op de wind, misschien was het wel een zandkorrel. Ik sta op , recht mijn schouders en veeg achteloos langs mijn neus. Vooruit, schouders recht, diep inademen. De zeelucht vult mijn longen en ik kom in beweging. Achter mij zakt de zon steeds verder, maar ik weet dat in het vallen van de avond de belofte van een nieuwe dag verscholen zit.

Meisjestijd

Een paar weken terug, nog net voor het Covid-19tijdperk aanbrak, konden we nog eens naar Villa Rozerood. Dochterlief had er wekenlang naar uitgekeken en ze was niet alleen. Op haar verlanglijstje dat ze in december opstelde, stonden immers niet enkel materiële dingen, maar ook uitstappen en afspraakjes. Een vriendinnenvakantie op het warmste plekje van Vlaanderen was er één van. 

Op maandag kwamen we toe in een lege Villa. Het hele huis was voor onze held en mijzelf, maar niet voor lang. Woensdag kwam vriendin J al mee de boel opvrolijken. Mama N moest nog twee dagen werken, maar zou dan weer aansluiten.  De twee meisjes genoten van alle aandacht die ze kregen. Deze keer draaide alles rond hen en bepaalden zij het ritme en het programma. Toch keken zij ook uit naar vrijdag. De derde musketier werd met open armen ontvangen en het huis vulde zich met een vrolijk gekwetter. Drie boezemvriendinnen en hun mama’s waren klaar voor een onvergetelijk weekend. Er werd gestart met een filmavond met veel te veel zelf uitgezochte, gekochte en klaar gemaakte hapjes. De dames zaten op de eerste rij, de mama’s er achter en zo konden wij de band tussen die drie zien. De film was naar het schijnt heel leuk en grappig, maar eerlijk,… de achterste rij heeft stukken gemist. Ik vrees dat de voorste rij ons af en toe wat luidruchtig vond.

Op zaterdag werd er geshopt (door de mama’s), gerelaxt (door de dochters), naar de bioscoop gegaan (door alle meisjes) en zelf pizza gemaakt. Het was mooi om zien hoe er twee hand in hand naar de film zaten te kijken, hoe er samen gekwetterd werd, hoeveel geduld ze voor elkaar hebben, hoe zorgzaam ze zijn. Alle drie sleuren ze nochtans een gigantische rugzak mee en zorgde het leven voor een paar niet zo fijne verrassingen, maar dit weekend zag ik bij deze dames een ongelooflijke levenslust.

Op zondag werd er door de drie jongste meisjes afgesloten met creatieve creaties terwijl de iets minder jonge meisjes nog een laatste babbel hadden. 

Dank je wel lieve J en M, dank je wel fantastische N en K. Jullie gaven onze prinses precies wat ze nodig had om weer wat levensplezier te krijgen. Samen met het hele Villa Rozeroodteam zorgden jullie voor prachtige momenten.

Geborgen

Onze prinses herleeft. Hier in Villa Rozerood wordt ze liefdevol omringd en door iedereen op handen gedragen. De rust doet haar deugd. En ook al blijft de verzorging veel energie eisen, er blijft nog tijd over om een gezichtsmasker te krijgen, haar nagels te laten lakken, spelletjes te spelen en gelukkig te zijn. Wij zien een stralende dochter die zich laaft aan al die fijne momentjes.

Ook wij komen tot rust. Een wandeling op de zeedijk liet ons hoofd leeglopen, de komst van de twee zussen en het liefje maakten ons gezin weer een beetje meer volledig.

De dag werd afgesloten met een spelletjesavond terwijl onze held in bed lag na te genieten van de fijne momenten. Deze dag heeft ze gehad en neemt niemand haar meer af. Deze dag leverde haar weer wat broodnodige energie. Deze dag was een dag om te bewaren. En we eindigen met wat oma Rozerood tegen Oscar zegt:

Er is geen oplossing voor het leven behalve dan gewoon maar te leven.

Vertrokken

We zijn vertrokken. Met twee uur vertraging reed de ziekenwagen de ambulanceparking uit richting De Panne. Bijna acht intense weken hebben hun sporen nagelaten, maar we hopen dat de rust in ons Villa Rozerood de sporen kan laten vervagen en de wonden in ons hart minder schrijnend kan maken. We lieten een fantastisch team met een heel groot hart achter, maar werden anderhalf uur later verwelkomd door een even ongelooflijk en warm team. 

Onze prinses ligt na weer een zware dag in bed, maar niet meer in de ziekenhuiskamer. Onder een blauwe wolkenhemel kunnen haar ogen dichtvallen en hopelijk droomt ze mooie dromen en slaapt ze de hele nacht door.

Zesentwintig november kwamen we binnen in het kinderziekenhuis, zestien januari trokken we de deur met een klein hartje achter ons dicht. We kunnen alleen maar hopen en er op vertrouwen dat de infecties zullen weg blijven. In afwachting mogen we genieten van elkaar en alle mooie momenten opslorpen om ze een plaatsje te geven in ons blije-dingen-geheugen.

Bijna

Nog even, nog heel even, nog één nacht, nog één middagdut. De valiezen zijn gepakt, de rolstoelen staan in de koffer, de douchestoel is ingeladen, de spelletjes liggen klaar, de medicatie is verzameld. 

Nog even, nog heel even, nog één nacht en weg is ze. Die straffe dochter van ons mag na een dikke zeven weken uitgewuifd worden. Villa Rozerood is weer een flinke stap dichterbij.

Een laatste gesprek, een afsluitende deugddoende babbel, nog even alles controleren. De papieren liggen klaar, morgen wordt er nog eens gebeld met Villa Rozerood om de puntjes op de i te zetten.

Onze held vertrekt na zeven helse weken naar haar geliefde plekje. Nog even, nog heel even en dan…