Mijn lieve meisje, wat hield jij van de zee. Ontelbare keren trokken we samen naar ons geliefde plekje in De Panne. Tijdens onze talloze wandelingen hoopte jij om ooit een zeehond op het strand te zien liggen. Toen op een bepaald moment Oscar de zeehond het strand van De Panne en Koksijde tot zijn favoriete uitrustplaats had gebombardeerd, gingen we nog wat vaker op stap. Helaas, we kruisten nooit zijn schuifspoor.

De voorbije twee weken maakte ik eindeloze wandelingen. Mijn voeten brachten mij van Oostende tot Heist, op zoek naar rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Soms had ik gezelschap van lieve mensen, vaak trok ik er alleen op uit. Op een dinsdag nam ik de veerboot naar Fort Napoleon en stapte over de dijk verder. En daar lag hij, een zeehond, gewoon op het strand. Niemand was in de buurt, alleen de zeehond en ik. En net wanneer ik een foto nam, keek hij recht in de lens. Ik bleef wachten met een brede lach op mijn gezicht terwijl de tranen over mijn wangen rolden en ik dacht aan al onze wandelingen en voelde jou tegelijk dichtbij en toch zo ver weg.

Een paar dagen later lag er een zeehond in Wenduine en ook deze keek recht in de lens. Ik huilde weer en miste jou zo hard. 

Ik zag echter ook nog een derde zeehond. Op het strand van Blankenberge, bijna voor het casino, rustte hij uit. De enkele toeschouwers hielden eerbiedig afstand en ik keek van op de vloedlijn naar deze grote loebas terwijl ik hem toefluisterde hoe blij je zou geweest zijn.

Die avond liet ik op het strand van de zeehonden één van jouw vlindersteentjes achter. Terwijl de zon de hemel rood kleurde mocht de zee jou meenemen naar onbekende oorden. Ik liet je mee kijken door mijn ogen en schreef jouw naam in het zand. 

Mijn lieve meisje, jouw dromen zijn nu ook mijn dromen geworden. Jouw droom van de zeehond is nu geen droom meer. 

Ik mis je, ik hou van jou