driehonderdzesenzestig

Mijn lieve meisje,

Driehonderzesenzestig dagen stilte en leegte. Driehonderzesenzestig dagenrauwe rouw,  verdriet en tranen. Driehonderdzesenzestig dagen een steeds groter gemis.

Vandaag is een dag zonder woorden, vandaag is een dag van alleen maar oneindige liefde.

Mijn lieve meisje, ik mis je, al driehonderdzesenzestig dagen. Ik hou van je, nog steeds, steeds meer.

wereldlichtjesdag

Mijn lieve meisje,

Acht december 2023, jij, het dapperste meisje van het noordelijk halfrond en bij uitbreiding van de rest van de wereld bleef bij jouw besluit en vertrok naar het operatiekwartier. Je hoopte voor de laatste keer op nog eens een medisch wonder. Ik bleef trillend achter met een hart dat ineenkromp van angst en twijfel. De operatie lukte, de detubatie (weghalen beademingsbuis in de keel) lukte. De opluchting was enorm en mijn hart ontspande weer. Niet alleen jij ademde weer zelf, ook ik herademde, voor even… 

Acht december 2024, wereldlichtjesdag. Vorig jaar stak je mee een kaarsje aan voor Thijme en Tine, voor Tanjana en Jeroen, voor Robin en Naomi en voor zoveel andere kinderen die je kende. Vanavond om zeven uur steek ik een kaarsje aan voor al die kinderen die veel te kort konden schitteren, maar bovenal zal ik er één voor jou doen branden, mijn lieve alles,  mijn prachtige ster, mijn kind. 

Ik hou steeds meer van jou, ik mis jou. 

dertig

Mijn lieve meisje,

Dertig jaar geleden was het een ijskoude dag. Onder een strakblauwe hemel schitterde ik in mijn witte jurk die nog steeds, welliswaar nu een paar maatjes te klein, in mijn kast hangt. Die dag beloofden jouw vake en ik dat we bij elkaar zouden blijven in goede en slechte dagen. Gelukkig wisten we toen nog niet wat de toekomst zou brengen. We konden de wereld aan en vertrouwden er op dat de zon zou blijven schijnen. Nu zijn we exact dertig jaar verder. De slechte dagen waren vaak zwaar of zelfs loodzwaar, maar we knokten er ons telkens door, soms gingen we even kopje onder, maar altijd kwamen we weer boven. Op onze weg verloren we soms elkaar uit het oog, maar steeds vonden we de ander weer terug. En gelukkig waren er nog veel meer mooie dagen. We kregen vier schatten van kinderen die de wereld kleur geven en hebben beiden een prachtige familie en lieve vrienden. Meer heeft een mens niet nodig.

Deze keer gaan we die huwelijksverjaardag ook vieren met ons gezin. Vijf jaar geleden brachten we deze dag door in de cafetaria van het UZ, toen ook bang afwachtend, vrezend en triest. Vorig jaar was deze dag één van de laatste ‘gewone’ dagen. Vandaag is niets meer ‘gewoon’, maar weet lieve meisje, dat je er bij bent. Ook al had je vandaag geen zelfgemaakte kaart, ook al kon je de postbode niets meer laten afgeven, ook al had je geen maf cadeau-idee uitgewerkt met je zussen en broer, ik voel dat je er bent. Je bent de kers op de taart van ons gezin dat startte op die derde december zo vele jaren geleden. Jij bent de slagroom op de chocomelk, jij bent de strik rond de bloemen, jij bent de lijm die ons allemaal verbindt.

Wij missen jou, vandaag nog meer dan anders. Ik mis jou, vandaag en gisteren en morgen. Ik mis jou, vooral vandaag.