Categorie archieven: Rouwen

driehonderdzesenzestig

Mijn lieve meisje,

Driehonderzesenzestig dagen stilte en leegte. Driehonderzesenzestig dagenrauwe rouw,  verdriet en tranen. Driehonderdzesenzestig dagen een steeds groter gemis.

Vandaag is een dag zonder woorden, vandaag is een dag van alleen maar oneindige liefde.

Mijn lieve meisje, ik mis je, al driehonderdzesenzestig dagen. Ik hou van je, nog steeds, steeds meer.

lieve Jill

Lieve Jill, vandaag schrijf ik niet aan Elselien, maar aan jou. Al sinds dat bericht zaterdag spook je door mijn hoofd. Jaren geleden leerde ik jou en je oma kennen in Villa Rozerood. Je had net als Elselien NF type 1 en dat schiep een onzichtbare band tussen jullie twee. Door de tumoren op je oogzenuwen zag je steeds minder, maar om samen met Elselien te babbelen en te giechelen over alles waar meisjes het kunnen over hebben, moet je niet kunnen zien of lopen. Jouw enthousiasme werkte aanstekelijk en was Elselien te moe om te luisteren of te knutselen, dan zette jij je gewoon naast haar met jouw tablet tot ze weer wakker werd.

Ik herinner mij nog heel goed de Kerst die we onverwachts samen vierden in De Panne. Je was dolgelukkig dat we die week mee aanschoven aan jullie tafel en wij genoten van het gezelschap van jou en je oma.  Toen wisten we niet wat de toekomst nog zou brengen. Amper tien maanden geleden nam jij mee afscheid van Elselien. Wat zag je er toen klein en verloren uit, de held waar jij naar opkeek had het leven moeten loslaten, maar de Stitchknuffel die je van haar had, nam je vanaf dan steeds mee. Het ging toen ook al niet zo goed met jou, maar niets liet vermoeden dat  ook jij zo snel nog enkel in onze herinneringen zou voortleven. Jouw overlijden deed mij opnieuw breken, het deed mij opnieuw beseffen hoe ongenadig dat kleine chromosoomdeffect kan toeslaan. 

Lieve Jill, ik had jou zo graag nog vele mooie jaren toegewenst, nu kan ik enkel meehuilen met wie achterblijft. Waar je ook bent nu, sla je vleugels uit en vlieg de sterren tegemoet. Lieve Jill, je wordt gemist.

negen maanden

Mijn lieve meisje,

Ooit was ik negen maanden zwanger van jou, of zoals in de volksmond gezegd wordt, ik was negen maanden in blijde verwachting. Vandaag ben ik negen maanden zonder jou, negen maanden verlies en pijn en stilte. Deze keer komt er na negen maanden geen lief klein boeleke, deze keer blijft het stil. Enkel de kaarsjes op de kast knetteren zacht en in mijn hoofd blijf ik je horen. Al negen lange maanden probeer ik te overleven, voorzichtig probeer ik ook weer te leven. Wat is dat moeilijk. Ik maak fijne momenten mee, maar steeds is er dat donkere randje, die grijze wolk die op de loer ligt. Vaak voel ik mij zoals het weer van de laatste maanden. Bewolkt met opklaringen, zonnig met kans op een bui. Gelukkig verschijnt er af en toe ook een regenboog en zie ik dat er toch nog veel moois is op de wereld zoals een ijsvogeltje boven de vijver, drie ooievaars die boven ons huis cirkelen, kikkertjes in de vijver, een beklijvend boek, een lieve vriendin. Het laat mij voelen dat ik ondanks alles toch kan verder doen, dat er een toekomst is met jou ook al ben je er niet meer. 

Mijn lieve meisje, ik hou nog steeds zo zielsveel van jou, nog meer dan na die negen maanden blijde verwachting. Mijn lieve meisje, wat mis ik jou.