Avond

De zon kust de zee goede nacht en verdwijnt langzaam achter de horizon onder een golvend deken van schuimkoppen. Ik zit met mijn rug naar de wind en kijk het stuivende zand achterna. Meeuwen hangen roerloos in de lucht en wachten schijnbaar op niets. Nog één andere wandelaar loopt in de verte over het strand, het geblaf van zijn hond klinkt nog net boven het klotsen van het water tegen de dijk.  

Ik ben alleen en langzaam rolt een traan uit mijn ooghoek naar beneden. Ik steek het op de wind, misschien was het wel een zandkorrel. Ik sta op , recht mijn schouders en veeg achteloos langs mijn neus. Vooruit, schouders recht, diep inademen. De zeelucht vult mijn longen en ik kom in beweging. Achter mij zakt de zon steeds verder, maar ik weet dat in het vallen van de avond de belofte van een nieuwe dag verscholen zit.

Moeizaam

Koorts, of net niet. Moe, misselijk, buikpijn… Deze week was geen topweek. Dinsdag kwam dochterlief haar bed niet uit. Het lukte niet. We zagen een heel triest meisje wiens buik steeds meer opzwol. Ademenen werd steeds meer lucht happen. Ik dacht terug aan begin december en wist niet meer wat te doen.  Zo konden we de nacht niet in.  Gelukkig hakte de echtgenoot de knoop door en sommeerde mij om Koester toch maar te bellen.  De hele machinerie schoot in gang en een uurtje later stond onze eigen huisarts in de woonkamer. Zijn gezicht stond zorgelijk.  Die buik moest snel kleiner want onze prinses haar ademhaling kwam steeds meer in verdrukking. Terwijl grote zus en ikzelf met sondes in de weer waren, begon de dokter toch maar een verwijsbrief voor spoed te schrijven. Ook Koester werd geraadpleegd en zij hadden al contact gehad met Brussel. 

Gelukkig was de buik ondertussen al iets gekrompen en durfde de dokter het aan om weer huiswaarts te keren terwijl wij nog even met de sondes bezig bleven. Veel te laat lagen we allemaal in bed en kon ik met mijn oren op scherp toch even mijn ogen sluiten. 

Ook woensdag werd doorgebracht in bed en de dag werd gevuld met telefoontjes, darmspoelingen en lavementen maar het briefje van de dokter konden we op tafel laten liggen. Heel langzaam zagen we de buik slinken tot normale proporties.

Donderdagochtend zagen we een blije dochter en terug in haar stoel kon ze weer knutselen en spelletjes spelen. De rust in huis en in mijn hoofd keerde weer.  Dank zij een groot vertrouwen en de onvoorstelbare samenwerking op heel wat fronten is ze ook deze keer kunnen thuis blijven, daar zijn we ongelooflijk blij mee. Maar toch… een beetje rust zou zoveel deugd doen.

Petje af

Dochterlief inspireert mensen. Ze haalt het beste in hen naar boven en laat hen lachen. Dankzij onze prinses mochten we al veel mooie momenten beleven en ervaarden we al meermaals de goedheid van vele gekende en ons onbekende mensen. Ook nu kruisten we het pad van een organisatie die prachtige dingen doet voor gezinnen met een ernstig ziek kind. Vzw De Wombat zorgt voor een speel- of rusthoekje in de tuin of binnen of maakt van de slaapkamer een droomparadijs. We vertelden ze over de weg die onze held reeds aflegde en ze voelden zich geroepen om in onze tuin in aanleg toch zo snel mogelijk een mooie plek te bouwen waar ons meisje in de schaduw kan genieten van de vlinders. We zijn benieuwd en hopen nu op een mooie zomer zonder ziekenhuisopnames.

Wij hopen dat vzw De Wombat nog heel wat van die droomprojecten kan realiseren. Wie dus een goed doel zoekt om zijn teveel aan centjes te doneren, naast Villa Rozerood is deze vzw zeker ook een aanrader. 

Gekrompen

Bij onze held verloopt nooit iets normaal. Gisteren was er een plan, we zouden met de antibiotica starten en dan konden we deze voormiddag weer naar huis. We zouden…, de voorwaardelijke wijs. Natuurlijk liep ook dit plan in het honderd. 

Deze ochtend bij het wassen en aankleden merkte onze prinses op dat haar sonde in de appendicostomie gekrompen was. In plaats van een meer dan 30cm lange sonde was er nog een kleine tien cm te zien.  Een half uurtje later zagen we nog een piepklein eindje. De verpleegster probeerde hem naar buiten te trekken, maar na een paar cm voelde ze weerstand en van zodra ze los liet, verdween alles weer in de buik. De chirurg werd opgetrommeld en ook zij krabte eens in haar haar. Eerst mochten we testen of ze nog werkte, maar dat bezorgde onze held duidelijk te veel pijn. Een foto werd geregeld, maar ook deze uitstap bracht geen oplossing. De chirurg besloot dat er waarschijnlijk een stoelgangprop zat die de sonde mee nam dus werd het ballonnetje geleegd, de sonde terug getrokken, het ballonnetje gevuld en een darmspoeling gegeven. Het resultaat? Niks, nada, noppes. Een wat straffere darmspoeling werd besteld en toegediend en gaf als resultaat… nog steeds niks, nada, noppes.  Zo stilletjes aan werd iedereen wanhopig en dochterlief steeds stiller en misselijker. Gelukkig toverde de dokter nog een mogelijkheid uit haar hoed en dit bleek de gouden tip te zijn. 

Om half zeven deze avond kon ik eindelijk de auto weer inladen en een dik half uur later waren we thuis met een enorme voorraad medicatie en een strikt schema. Mijn wekker staat al geprogrammeerd voor de komende zeven dagen.

Bezoek

Al een paar weken ging het wat moeilijker. Haar temperatuur verhoogde wat, de misselijkheid verergerde, de pijn stak opnieuw feller de kop op. Haar bed verhuisde weer vaker naar de woonkamer. De huisarts besloot om toch maar een urinestaal binnen te brengen en ook deze keer trok onze dochter het groot lot. Niet één of twee, maar liefst drie beesten hadden het gezellig gemaakt ter hoogte van haar nieren en bouwden er een gezellig feestje. Onze prinses haar lichaam kon ze nog net in toom houden zodat ze de buren niet stoorden, maar de artsen besloten dat dit niet te lang meer mocht duren. Een grote aanval van de indringers zou het lichaam van onze held niet meer aankunnen. Het ons welbekende antibioticum Tazobactram moest weer opgestart worden. Hals over kop vertrokken we richting uz en installeerden we ons in onze vertrouwde kamer 44.

De antibiotica drupt langzaam in en mijn gedachten vliegen weer alle richtingen uit. Deze namiddag speelden we thuis nog gezelschapsspelen en amper een paar uur later ziet alles er plots heel anders uit. We hopen dat we de kuur vanaf morgen thuis kunnen afwerken. Dat wil dan zeggen dat de nachten extreem kort zullen zijn en de dagen weer wat voller, maar gelukkig hebben we nadien iets om naar uit te kijken en lijkt een stukje vakantie er toch in te zitten…