Mijn lieve meisje, 

Deze week zat er post in de brievenbus en elke keer wanneer ik op een envelop jouw naam zie staan, verstil ik even. Het was een gewone witte omslag, geen factuur, geen officiële rompslomp. Het leek een kaart, maar op jouw naam? En toen zag ik welke reis die witte envelop had gemaakt. Vijf maanden geleden hoorde iemand die we van haar nog pluim kennen in het verre Zuid-Afrika jouw verhaal over jouw bijzondere weg. Ze was geroerd en ontroerd en besloot dat ze jou ook steun wou toewensen.  13500km van waar jouw bed stond, vertrok een klein boekje met lieve wensen naar dat witte huis in Mespelare.  De poststempel verraadt ons dat de brief op 27 november werd afgestempeld. Ergens moet hij tussen de plooien van een zak zijn gevallen, jij hebt de kaart nooit gezien, er gebeurde toen wat niemand wou meemaken. Maar wij hebben ze nu wel gezien en waren ontroerd. We gaan een dankkaart terugsturen en hopelijk is die geen vijf maanden onderweg. 

Mijn lieve meisje, ik weet wel dat je mensen beroerde, maar dat ze je naam kennen van Noorwegen tot Zuid-Afrika maakt me trots, trots op die ongelooflijke, dappere, blije en positieve dochter die je was en altijd zal blijven.

Ik mis je, elke dag een beetje meer, elke dag anders. Ik mis je zo hard.