Categorie archieven: verhuizen

Vijf

Kleine kindjes worden groot, schattige peuterwangetjes blijken plots een baard en snor te hebben. Ooit liet ik zoonlief met een klein hartje achter in de crèche, nu spreidt hij zijn vleugels uit. De eerste van mijn vier kuikentjes verlaat het nest en wil helemaal op eigen benen staan.

Een paar maanden geleden kreeg hij te horen dat hij dichter bij de brandweerkazerne moest wonen. Hij zocht en vond al na een paar weken een stulpje vlak bij de kazerne. En toen strooide een virus roet in het eten. Meubels zoeken werd net een tikje moeilijker, een eigen plekje inrichten vroeg iets meer improvisatie. Maar het is onze doorzetter gelukt.

Gisteren trok hij de deur van het ouderlijk huis achter zich dicht, vanaf vandaag woont hij echt niet meer thuis. Lieve grote zoon, ik wens je veel geluk en een prachtige toekomst en weet dat je steeds welkom bent.

Nieuw

Een paar dagen geleden kwam de vraag of onze held het zag zitten om te verhuizen. Niet gewoon van kamer wisselen, maar echt naar een andere afdeling. De zorg voor onze prinses is enorm groot en tijdrovend en zoals ik in een vorig berichtje al eens schreef, zijn ze chronisch onderbemand op de kinderafdeling. 

Nu ons meisje ook begeleid wordt door het palliatief team en ook oncologen en hematologen haar opvolgen, leek het niet onlogisch om haar naar de onco-afdeling over te brengen. Kamer 44 is nu onze thuis.

Het is vreemd. Tien jaar lang was kids 2 en later ook kids 1 ons toevluchtsoord in moeilijke tijden. We werden er geholpen, getroost en gerustgesteld. Iedereen kende de dochter en de dochter kende iedereen. Nu komen we op een nieuwe afdeling met gelukkig heel wat gekende verpleegkundigen. Ook hier werden we met open armen welkom geheten. Het zal even wennen zijn, maar we vertrouwen er op dat we hier even goed zullen worden geholpen, dat er zal geluisterd worden en dat er altijd iemand klaar zal staan met een troostende knuffel.

Vaarwel kids 1 en 2. Dag kids 3, hier zijn we. Dragen jullie nu mee de zorg voor mijn lieve schat?

Juli

Het was hier de voorbije maand heel stilletjes.  Zowel de echtgenoot als ikzelf kregen al regelmatig de vraag waarom er niets meer kwam.  Is er niets meer te vertellen?  Integendeel. De voorbije maand juli was de drukste maand die ik me kan herinneren. Drie kinderen die op kamp vertrokken als leiding en terug kwamen met bergen was (de Mont Blanc was er niets tegen, het leek eerder de Mont Everest), ikzelf ontsnapte even met de jongste dochter naar Valkenburg, de echtgenoot was nog aan het werk en samen met een vriendin en kleine kadee trokken ik en onze held er vijf daagjes op uit naar Casa Ametza.

Het indrukwekkendste was echter DE VERHUIS.  Het is gebeurd, het is zover.  Na een paar keer de datum op te schuiven, hebben we eindelijk maar één sleutel meer aan de sleutelbos. We kregen hulp van heel wat fantastische mensen. Een dikke dank je wel daarvoor, zonder hen was het ons nooit gelukt.

Het moment waarop onze jongste prinses zei dat ze even naar haar kamer ging, bezorgde me een prop in de keel.  Daar deden we het dus voor.  Nu heeft ook zij weer een eigen plekje.  Het eerste huisdier heeft trouwens ook al zijn intrede gedaan.  Mevrouw hamster kan vanuit haar kooi boven op een stapel verhuisdozen alles goed in de gaten houden.

Op dit moment logeren we even in Villa Rozerood. Hier kunnen we onze batterijen opladen zodat we nadien verder dat nieuwe stekje kunnen inrichten.

Ruimte

De zon schijnt uitbundig, de was wappert aan de lijn, in de buurt hoor je de grasmaaiers.  De zomer is eindelijk in het land.  Verlangend kijk ik door het raam en droom van een terras, van buiten zitten en genieten van de rust.  Nog even geduld, maar de laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze en zo voelt het ook aan.  Het plaatstekort, de gigantische rommel, het niet buiten kunnen, het op mekaars lip leven, het begint zijn tol te eisen.  Het vraagt veel te veel energie, niet enkel van mij maar ook van de rest van het gezin.  De lontjes zijn af en toe onzettend kort en ik kan het ze niet eens kwalijk nemen.

Nog even, nog een paar weken en dan vliegen we er terug in met hopelijk een hoop nieuwe energie.

afgesloten

Het zit er op.  Na nog een dag keihard werken, is het zover.  Ons oude huis waarin we lief en leed hebben gedeeld, is helemaal leeg en opgeruimd.  Om vijf uur werd er aangebeld en kwamen onze oude buren van twee huizen verder binnen.  Een uurtje later verlieten wij hun nieuwe huis.  Het voelde vreemd aan om uitgewuifd te worden uit ons oude huis.  Hopelijk maken ze er ook voor hen een thuis van en beleven ze even veel fijne momenten als wij.

20160831_170515

We verlaten ook een buurt waar we heel graag gewoond hebben.  We hadden buren uit de duizend die steeds voor ons klaar stonden.  We zullen hen missen.

Voor ons start een nieuw tijdperk.  Het zal wennen worden, ook voor onze kinderen.  Eentje begint morgen ook weer met de school.  Onze held gaat vrijdagnamiddag voor het eerst weer richting Kwatrecht.  De echtgenoot herbegint ook vrijdag na zijn vakantie naar Brussel te pendelen.  Onze twee oudsten krijgen nog even respijt. Die mogen nog wat verder genieten van de vakantie (en ondertussen nog wat dozen uitpakken…)

Nu zit het er echt op!

verhuisd

20160818_143124We zijn verhuisd.  Sinds donderdag slapen we in onze tussenwoonst.  Van ons oude huis waar we zeventien jaar in gewoond hebben, trokken we de deur dicht.  In Buggenhout proberen we het nu een beetje in te richten zodat ook dit huis voor zes maanden een thuis kan worden.  De verhuis zelf is vrij vlot verlopen.  Dankzij de vele helpende handen was donderdagmiddag vrijwel alles verhuisd en konden we starten met het terug in elkaar puzzelen van kasten en bedden.  Enkel de jongste dochter moest het een nachtje met de zetel doen.  Aangezien zij een elektrisch hoog-laagbed heeft, mogen we dat in verband met de garantie niet zelf uit elkaar halen.  AKS zou het bed dus vrijdag om acht uur ’s morgens komen plaatsen.  Let op het woordje zou, want aangezien bij ons nooit iets vanzelf gaat, liep het ook deze keer fout.  Om 10 uur heb ik de firma gebeld met de vraag wanneer ze kwamen.  Toen bleek dat ze ons eerst niet terug vonden, even later kwam de uitleg dat de chauffeur ziek was en dat ze … dinsdag… het bed kwamen plaatsen.  Het kostte me nogal wat geduld en overredingskracht om ze duidelijk te maken dat het bed diezelfde dag er nog moest staan.  De dochter kon toch niet in de zetel blijven liggen!  De telefoniste aan de andere kant van de lijn kwam met de oplossing.  Aangezien het bed nog in elkaar zat konden we er haar toch inleggen.  Dat een dertienjarige dan drie dagen in een garage zou moeten liggen, werd even totaal genegeerd.  Het slot van het verhaal is wel dat ze dat bed nog diezelfde dag zijn komen plaatsen.  Je vraagt je dan wel af waarom het weer zo moeilijk moest gaan.  De vrouw aan de telefoon bedankte me zelfs voor mijn geduld…  Ik steek mijn geduld en energie nochtans liever in andere zaken.

20160818_200337

Gelukkig is maandag de aannemer in het nieuwe huis begonnen.  De echtgenoot moest wel nog even de elektriciteit regelen, want ook hier liep niet alles van een leien dakje, maar het begin is er.

Nog één keer verhuizen we.  Nog één keer wordt alles ingepakt.  Nog één keer en dan… nooit meer!

drie huizen

Moeke, waar ligt…?  Dit zinnetje hoor ik de laatste weken en vooral dagen steeds vaker.  Het antwoord kan variëren maar heel vaak krijgen ze de reactie:  heb je het al ingepakt?  Ons huis of liever onze huizen staan ondertussen vol dozen.  Het is dus niet steeds eenvoudig om nog iets terug te vinden.  Heel wat is al verhuisd maar nog niet uitgepakt.  Een honderdtal dozen (vooral boeken en speelgoed) kan je terugvinden in Mespelare.  Nog meer dozen staan al in Buggenhout.  Het meest noodzakelijke staat nog in Dendermonde.  Jammer genoeg blijkt de term ‘meest noodzakelijk’ heel rekbaar te zijn…

Nog even en we kunnen één sleutel van onze sleutelbos halen.   Nog even…

inpakken

Ooit zijn we begonnen op een appartement, gewoon de echtgenoot en ik.  We hadden niet veel.  Toen waren we nog heel jong.  Dochter één kwam er aan dus verhuisden we naar een huis. Met een tuin.  We kwamen al lang niet meer toe met onze eigen auto.  Een verhuislift werd besteld en we vertrokken.  Drie jaar later en twee kinderen rijker vonden we ons droomhuis.  Onze status van huurder veranderde in eigenaar.  De hoeveelheid dozen was evenredig toegenomen met het aantal kinderen.  Een verhuisfirma werd ingeschakeld en deze keer kwam er al een heuse vrachtwagen aan te pas.  Zeventien jaar wonen we nu in dit huis.  Nog twee dochters vervolledigden ons gezin.  We verbouwden, plaatsten ingemaakte kasten, werkten beetje bij beetje het huis verder af.  En toen, kwam 12 mei 2015, de dag dat ons leven een compleet andere richting in sloeg.  Ons huis was niet meer geschikt als ons huis.  We zochten en vonden iets waar we helemaal achter konden staan.  Het huis waar we al zo lang woonden werd verkocht.  Alleen is het nieuwe huis nog niet af.  We maken dus nog een tussenstop.  Binnenkort verhuizen we.  Eerst naar Buggenhout en zes maanden later naar ons eigen huis.  Nu pakken we in.  Dozen, dozen en dozen.  Ons hele leven verdwijnt in dozen.   Onze held kan nog amper door met haar rolstoel.

20160719_163758

Ik meen het, hierna verhuis ik nooit meer. Na een huwelijk van 22 jaar heeft een mens naast heel wat herinneringen ook verschrikkelijk veel dingen verzameld en dat allemaal een beetje gestructureerd inpakken is véél werk.