Mijn lieve meisje,

Jij verloor je hart aan de zee, mijn hart was al lang ingepalmd door die grote steeds veranderende grijze massa. Tijdens onze vele vakanties aan de kust, droomden we van een huisje vlak bij het strand, van zonsondergangen en lange wandelingen, van kijken naar de meeuwen en luisteren naar het gebulder van de branding.  Sinds exact twee weken is die droom van jou en mij werkelijkheid geworden, weliswaar moeten we een kwartier stappen naar het strand, maar dat is geen beletsel. Vanuit Villa Rozerood waren we immers even lang onderweg voor we de zee zagen.  De verhuis was pittig, ik moet bekennen dat ik het had onderschat. Al je knutselfrutsels die ik tegenkwam, je kleren die nog in de kast lagen, de vele kaartjes die je kreeg van mensen die om je gaven, alles moest ingepakt worden. Doos na doos raakte gevuld en toen was jouw lego aan de beurt. Je huizen verhuisden we voorzichtig met de auto, maar al de rest werd afgebroken. En bij elk blokje dat ik losbrak, brak er een stuk van mijn hart en kwamen de tranen, ik wist dat wat ik wegstopte in de bakken nooit meer door jou zou heropgebouwd worden.

Nu wonen je vake en ik aan zee. En heel voorzichtig vinden mijn hoofd en mijn hart steeds meer rust. Ik betrapte  mijzelf op meezingen met de radio, meer dan tien maanden kon ik dat niet meer. Ik maak lange wandelingen en voel je dicht bij mij. Ik droom weer over iets betekenen voor anderen en krijg weer toekomstdromen. 

Mijn lieve meisje, het verdriet is niet weg, het gemis komt op de meest onverwachte momenten naar boven en de kaarsjes bij jouw urne verlichten het donker. Maar de drukkende leegte van het veel te grote en stille huis hebben we achter gelaten. Dat huis wordt nu opnieuw gevuld door je broer en zijn vrouw, door Rocky de hond en Floris het konijn en hun vele vrienden jagen de stilte weg.

Mijn lieve meisje, heel voorzichtig probeer ik weer wat jij zo uitbundig deed. Ik leef weer wat meer met jou dicht in mij.