Onze held is moe. Al 2 nachten en 2 dagen deed ze geen oog dicht. Nierbekken na nierbekken braakt ze vol. Haar maag wordt continue gedraineerd, ze eet en drinkt niets meer zelf en toch is ze zo ontzettend misselijk. De artsen overleggen en proberen. Een nieuw medicijn met een onuitspreekbare naam wordt, nadat er eerst nog een ecg wordt afgenomen, opgestart. Litican en ondansetron worden in de maximale dosis gegeven, de kracht van de bipap wordt verminderd, maar niets lijkt echt te helpen. Steeds wanneer haar ogen dichtvallen, volgt een nieuwe braakaanval. 

Tegen de avond aan stak er op de koop toe nog koorts op. De hele testbatterij werd afgenomen en antibiotica opgestart. Nu kunnen we alleen maar hopen dat het stilletjes aan terug betert. 

In bed ligt een stille, bleke en trieste dochter. En toch, wanneer haar gevraagd wordt of ze, wanneer ze dit had geweten, opnieuw voor de ingreep zou kiezen, volgt er een volmondig ja van die dappere held.