Twijfel

Dochterlief is ernstig ziek. Dat is al jaren zo. De zorg is dan ook loodzwaar en vraagt veel van ons hele gezin. We krijgen gelukkig heel wat ondersteuning. Elke week komt de huisarts op bezoek, de kinesist komt twee keer per week langs en ook de helpende handen van familiehulp zijn elke donderdag welkom. We kunnen op regelmatige basis terecht in Villa Rozerood en Koester en het hele team van het UZ vormen onze achtergrondwacht. Daarnaast kwam ook de thuisverpleging ondersteuning bieden op moeilijke momenten. Vorige week liet ik hen weten dat hun hulp nu niet meer nodig was. Alles liep weer vlot.  Een paar uur later kreeg ik telefoon… vanuit het ziekenhuis… ze wilden mij spreken…

Ik voelde de bui al hangen. Blijkbaar waren er zorgen. Konden we alles nog wel aan? Zou de picclijn en de poort wel goed verzorgd worden? Was er niet wat meer ondersteuning en opvolging nodig? Ik voelde mij steeds slechter worden. Het hele gesprek voelde aan alsof het wederzijdse vertrouwen en de samenwerking plots niet meer genoeg was. Ik begon te twijfelen aan mijzelf. Doe ik het wel goed? Hebben ze gelijk en geef ik te weinig uit handen? Moet ik de regie overlaten aan professionals? Speel ik met het leven van onze prinses? Ik weet het even niet meer. Thuisverpleging komt er voorlopig niet, op dat vlak hield ik het been stijf. 

En toch, het zaadje van de twijfel is gezaaid. Doe ik er echt slecht aan om te zeggen STOP, laat ons nog even een min of meer gewoon gezin zijn. Ik weet het echt even niet meer.

3 gedachten over “Twijfel”

  1. Nee niet slecht. Is van hun kant ongetwijfeld goed bedoeld om je tegen te hoge druk te beschermen , maar jij voelt. Zij niet. Daarom geef toe aan je gevoelens van STOP Laat ons nog eveneen “normaal” gezin zijn.
    Heel veel sterkte hoor

  2. Lieve Ilse,
    Ik zou je nu het liefst van heel dichtbij vanalles willen zeggen. Ik heb zo’n respect voor jullie gezin, maar toch echt vooral voor Elselien en jou. Jij weet als geen ander hoe het is om al jaaaaaaren, dag in, dag uit; 24 uur per dag te moeten leven met deze extreem zware belasting. Jij voelt en weet als geen ander wat goed is om te doen. STOP, betekent STOP.
    Wellicht zijn de profs bang voor extra overbelasting aan jouw kant? Zij willen en zullen alles doen om de medische kant goed te hebben. Vraag is of dit het belangrijkste is voor een beetje kwaliteit van leven….. Vanuit mijn tenen zou ik willen schreeuwen: STOP! Je doet er goed aan Ilse. Laat je niet onzeker maken! Je doet het meer dan goed !!!
    Dikke knuffel van mijn kant,
    liefs, Irene

  3. Dag Ilse, je bericht was duidelijk: er is twijfel gezaaid. Die twijfel heb je momenteel wellicht niet nodig. Er elke dag staan vraagt al genoeg energie, al de rest komt er bovenop. Zelf zou ik die feed back durven geven aan diegene die zich even ‘mengt’ in de situatie. Ondersteuning is goed en weten dat je altijd beroep kan doen op externe diensten, brengt gemoedsrust. Dat moet de essentie zijn.
    Warme groet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *