Mijn lieve meisje,

Exact een maand geleden gaf je aan dat het voor jou genoeg was geweest. Na drie dagen en drie nachten van onafgebroken braken, de laatste nacht versterkt door een verschrikkelijke pijn die jij een pijnscore gaf van 19/10, erger dan de ergste pijn, wou je slapen om nooit meer wakker te moeten worden. We begrepen jou, de artsen begrepen jou, iedereen die jou kende, wist dat je echt op was. Je besloot in het ziekenhuis te blijven. Zo moe was je. Je wou geen gedoe meer, alleen nog rust.

In de namiddag werd je in slaap gebracht en dachten we dat we jouw mooie grote bruine kijkers nooit meer zouden zien. Maar ook nu, in jouw laatste dagen en uren bleef jij weer iedereen verbazen. Tegen alle verwachtingen in, werd je ’s nachts helder wakker, zonder pijn en misselijkheid, maar je was doodsbang. Dit wou je niet, in het ziekenhuis liggen wachten op. Je wou toch naar huis. Die donderdagochtend zijn er in het uz Brussel wonderen verricht. Iedereen sloeg de handen in elkaar, er werd overlegd en geregeld en wat eerst onmogelijk werd geacht, gebeurde. Om twee uur in de namiddag reed je het ziekenhuis uit richting Mespelare, vergezeld van een verpleger, je vake en je moeke.

Thuis werd je geïnstalleerd en je vond jezelf terug. De huisarts kwam en samen keken we welke medicatie wanneer moest toegediend worden, want ook die laatste dagen heeft je moeke het zelf gedaan, dit gaf jou rust in je hoofd. Geen vreemden meer rond jou. Je sliep veel, maar werd ook nog heel vaak voor lange perioden wakker. Je vroeg je vrienden en vriendinnen om op bezoek te komen en wou met iedereen nog op de foto. Je pakte kerstcadeaus uit en gaf zelf trots jouw Secret Santa cadeau aan de gelukkige. Je at je lievelingssnoepjes en dronk meer dan je ooit gedaan had. Jouw favoriete musicals werden keer op keer opgezet en op je gsm liet je nog spelletjes en filmpjes zien. Je nam die vreemde warme donkere dagen heel bewust afscheid van al wie jou zo graag zag. Zaterdagochtend wou je je computer, de medicatie zorgde er immers voor dat je je niet goed meer kon focussen op dat kleine gsmscherm. Je vroeg nog yoghurt en cornflakes en had plots zin in choco en banaan, je dronk nog een heel busje dubbel frisss. Je wou graag nog knutselen met je kleine grote zus, maar die sliep nog, je besloot om dan toch nog eens de musical ‘Vergeet Barbara’ op te zetten met je graag gehoorde liedje ‘mooi, het leven is mooi’.

Zaterdagmiddag begon je weg te glijden, zaterdagmiddag zagen we je ogen voor het laatst. Zaterdagmiddag begon je lichaam zich eindelijk over te geven aan de slaap, je temperatuur piekte, je saturatie zakte historisch diep. Zaterdagnacht stopte je ongelooflijke leven. Zaterdagnacht stortte onze wereld in.

Mijn lieve meisje, wat mis ik jouw warmte, wat mis ik jouw stem, wat mis ik jou, al vier veel te lange weken.