Mijn lieve meisje,

Vroeger, toen jij nog een veel jongere versie was van jezelf, kon je uren spelen met playmobil. Je fantaseerde hele werelden waarin de poppetjes een fantastisch leven leidden met een manège, een school, een complete dierentuin, een zwembad en nog zoveel meer. Zelfs een ziekenhuis had je, maar dat was vooral om baby’s te laten  geboren worden. Toen maakte je kennis met lego Friends en je liefde voor lego ontstond. Opnieuw bouwde je hele fantasiewerelden op waarin ziek zijn niet bestond. Je werd ouder en je bouwwerken evolueerden mee. Van lego Creator stapte je over op de architecture en de Creator Expert reeks. Het colosseum stond hier zusterlijk naast het vrijheidsbeeld dat op zijn beurt verbroederde met de skyline van Londen en Parijs. Het meest trots was je echter op je hele collectie huizen. Elk jaar bracht lego op 1 januari één nieuw huis uit en elk jaar zaten we samen rijkhalzend uit te kijken naar wat het dat jaar zou worden. Dit jaar kwam het huis niet op 1 januari, zouden ze bij lego iets aangevoeld hebben? Het nieuwe huis kwam al op de markt en in ons huis op 1 december. Het was een fantastisch gebouw, een natuurhistorisch museum met dinoskelet. Je bent nog enthousiast beginnen bouwen, maar ondervond dat je niet veel kracht meer had. Ook nu had je een oplossing. Ik werd jouw handen. Jij sorteerde blokjes, ik zette ze vast. Maar de tijd haalde je in. Het museum was op 7 december, de dag waarop je opgenomen werd, nog lang niet af. 

Ik bouwde de voorbije weken af en toe verder, vaak verblind door tranen, regelmatig met trillende handen, soms met een onregelmatig hart, maar altijd aan jou denkend. Mijn lieve meisje, je allerlaatse doos is gebouwd, de laatste blokjes zijn vastgeduwd. Nu zoek ik voor jouw museum en de brandweerkazerne die nog op de kast stond een plekje bij de andere huizen die allemaal samen jouw straat vormen. Jouw collectie mistte nog één huis, het zal er nooit meer komen. De Elselienstraat zal voor altijd de Elselienstraat blijven.