De poort is er uit en voor onze held werd het echt tijd. Ze had pijn, sliep nog amper en was doodongerust. Zij niet alleen trouwens, ook haar liefste moeke en vake deden nog amper een oog dicht. De operatie is gelukkig vlot verlopen en de poort is in de afvalcontainer gedropt. Er mag dan ook al eens iets goed gaan. Nu moet de wonde genezen en liefst dan nog zonder verdere complicaties.

Alleen zijn we jammer genoeg nog niet thuis. Toen de operatie gepland werd voor volgende dinsdag, voorzag de chirurg een opname met overnachting. Nu de operatie gisteren vervroegd werd naar vandaag, regelde hij een dagopname. De logica was dus even ver te zoeken. Nu weet ik ook wel dat onze held geen patiënt is voor een dagopname. Ook vanuit de dagkliniek lieten ze me gisteren al weten dat ik zeker alles voor een overnachting moest meebrengen en vandaag liet de anesthesist ook verstaan dat een nachtje ziekenhuis toch wel te preferen was.  We zitten weer maar eens op kamer 31. De nachtverpleegster heeft haar babbeltje al gedaan, ons meisje slaapt al.

De dag was zwaar. Ik wens haar nu een nacht zonder pijn, maar wel vol mooie dromen. Ik wens haar vanaf nu wat minder ziekenhuis en wat meer gewoon tiener zijn.  Ik wens haar gewoon wat rust.

Er waren plannen, het was iets met dinsdag en operatie en zo.  Helaas besliste de poort van onze held er anders over.  De voorbije nacht lekte er bloed en etter uit een klein wondje en dit gaf pijn en ongemak. Ik belde dus nog maar eens met de chirurg en ook hij vond het hele verhaal te verontrustend. De poort moest er dringend uit. Wachten tot dinsdag was niet meer verantwoord. De kans dat haar kostbare picclijn ook zou infecteren werd te groot en dit moest koste wat het kost vermeden worden.  Hij ging overleggen en plannen.  Nog geen uur later kreeg ik al telefoon terug. Morgen wordt onze prinses terug in het uz verwacht en tegen een uur of drie zou ze poortloos moeten zijn.  De valiezen staan klaar, nu kunnen we alleen afwachten en hopen dat de infectie voor geen te grote ravage heeft gezorgd.

Vandaag was een dag van wachten. Wachten op de operatie, wachten op de anesthesist, wachten tot de operatie gedaan is, wachten tot ze weer naar de kamer kan, wachten tot we meer weten… wachten, neen, ik hou er niet van. Gelukkig werd het wachten ook wat onderbroken: een vriendin sprong binnen met een pak lekkere chocolade en een fojne babbel, een andere vriendin maakte tijd voor een lange telefoonbabbel, met vriendin drie en vier werden er berichtjes uitgewisseld via messenger en ook de verpleegsters sprongen eens binnen voor ‘een klapke’.

Het was namiddag tegen dat de dochter eindelijk naar de tweede verdieping mocht. In de operatiezaal vroeg de anesthesist wel nog of ze zelf even van het bed op de tafel wou schuiven. Mijn blik zal boekdelen hebben gesproken, want ze hebben vlug de rolmat genomen om haar te verleggen. Ook heb ik onderhandeld over het in slaap doen. Onze held wil met het masker, de anesthesist wou absoluut met een infuus. Na twee pogingen om een infuus te prikken (met een bange dochter als resultaat) begon hij eindelijk zijn verstand te gebruiken en riep hij er onze dokter Najafi bij. Het besluit was dat ze toch maar met het masker in slaap werd gedaan. Lichte triomf van mijn kant, maar toch ook die frustratie. Waarom luisteren sommige artsen niet wat beter?

Over de operatie zelf weten we nog niets. De chirurg hebben we nog niet gezien. Hopelijk weten we morgen meer. De pijnmedicatie wordt consequent toegediend, de verpleging volgt haar met argusogen en ik laat haar geen minuut alleen.

We hopen op een rustige nacht, we dromen stiekem over naar huis gaan,maar bovenal wachten we nog even verder af.

Deze namiddag hoorde ik op de autoradio een liedje van Bart Van Den Bossche. Alles komt goed, zong hij, en ik huilde. Ik zou hem zo graag geloven en ik wil hem ook best geloven, maar in de auto op weg van het uz naar huis werd het me even te veel. Dochterlief was immers nog in het ziekenhuis en ook ik zou de rit nog eens moeten maken. We kregen net te horen dat haar spiksplinternieuwe poort het weer had begeven. De verbijstering in de ogen van de chirurg sprak boekdelen, maar de beelden met contrastvloeistof lieten geen twijfel meer bestaan. Wat er precies fout loopt, zullen ze pas ontdekken tijdens de operatie morgen. We hopen allemaal dat de zo moeizaam geplaatste katheter kan blijven zitten, maar zelfs dat is geen zekerheid. Het worden weer lange bange uren.

Alles komt goed… maar nu even nog niet… alles komt goed… ooit…

Dik drie jaar heeft de dochter ondertussen een pac/poortkatheter. Die dingen kunnen gemakkelijk een jaar of vijf mee gaan voor ze vervangen moeten worden. Behalve natuurlijk bij onze held. Vandaag werd poort nummer drie geplaatst. Bij de eerste kwam na een jaar de poort los van de katheter, poort twee begon de laatste weken te houden van een wandelingetje en de laatste week was ze zelfs aan een trektocht door de borstkas van onze prinses bezig. De chirurgen hebben hun werk gehad. In normale omstandigheden is het plaatsen van die poort een operatie van niks. Het wordt gedaan tijdens een dagopname en de ingreep zelf duurt hooguit een uurtje.  Deze keer echter… duurde het wachten wel heel lang. Om twaalf uur mocht ze vertrekken naar het operatiekwartier. Om half één was ze onder zeil. Pas om vier uur kwam het verlossende telefoontje en kon ik naar de ontwaakzaal. Daar waren ze nog druk bezig met het oproepen van de radioloog. Er was vrees voor een klaplong, de foto was nogal onduidelijk, maar de arts besloot dat het in orde leek. De anesthesist, onze geliefde dokter Najafi, kwam nog eens uitleggen wat ze gedaan hadden en waarom het zo lang duurde (de katheter wou niet op zijn plaats schuiven) Eens op de kamer kwam de kinesist nog eens langs om ipv te geven en nu heeft ze enkel nog wat extra zuurstof nodig.

We hopen op een rustige nacht, een normale temperatuur en geen infecties dan kunnen we morgen inpakken en vertrekken richting huis. Duimen dus maar!

Hoeveel pech kan je eigenlijk hebben?  Onze held die zo graag naar school gaat, is de voorbije weken al twee keer kunnen gaan. Ook bednet is nog niet gestart. De ziekenhuisbezoeken stapelen zich op en zorgen er voor dat we niet in het gewone ritme kunnen raken.

Gisteren mochten we eventjes langs bij de chirurg. De poort van dochterlief doet immers al een hele poos heel vreemd. Ze schuift heen en weer, zakt een paar centimeter en draait rond zijn as. Een echt stabiele situatie kan je dit bezwaarlijk noemen. De gastro-enteroloog besloot dat de chirurg dit toch even moest bekijken en voor die laatste was het heel snel duidelijk. Dat ding is versleten en moet er uit. Dringend was het niet, het kon dinsdag (vandaag dus) of vrijdag… Niet dringend??  De dochter koos voor vrijdag, dan kon ze vandaag tenminste nog naar school, maar niet voor ze nog een bezoek bracht aan de anesthesist.

Donderdag gaan we dan weer maar eens richting Brussel, vrijdag volgt operatie ikweetnietmeerhoeveel en zaterdag hopen we naar huis te kunnen.

Gewoon doen, gewoon zijn, gewoon gewoon,… in ons woordenboek is die term al lang geschrapt.