Mijn lieve meisje,

Ooit was jij negen, net zoals vandaag dat jongetje op het strand. Nu eens liep hij voor mij, dan slenterde hij achter mij aan terwijl hij met zijn gevonden stok sporen trok in het zand. Hij stond stil op de golfbreker, zijn lange blonde haren waaiden door de felle wind steeds in zijn gezicht. Ik vond een schelp die hij nog niet kende en nieuwschierig hing hij met zijn neus boven het muiltje. Een rugschild van een inktvis bleek ideaal om de letters van zijn naam in te kerven. Later liepen we door het bos. Hij sprong van steen naar steen en van boomstronk naar boomstronk. De zon scheen gefilterd op zijn gezicht en een bont zandoogje ving zijn aandacht. Dat hij nu al drie vlinders bij naam kent, maakte hem trots. Hij wil evenveel weten als jij wist. Hij wil even dapper en sterk als jou zijn. Maar ik weet nu al, hij leeft even graag als jij dat deed en dat is het belangrijkste. Een jongetje van negen vol bewondering voor het leven en ik zie dat meisje van negen terug.  Ik glimlach en slik en de traan in mijn oog komt niet door de wind

Mijn lieve meisje, dat jongetje van negen laat mij zien dat het leven nog steeds mooi is, ook al mis ik je elke dag, nog steeds een beetje meer. Ik hou nog steeds zoveel van jou.