Ademen, zuurstof, lucht, voor ons is het iets vanzelfsprekend. We doen het zonder er bij na te denken. Pas wanneer we verkouden zijn, merken we dat dat ademen toch niet zo vanzelfsprekend is.
Onze held heeft al jaren een probleem met ademen. Door haar extreme scoliose nam haar longcapaciteit af tot ongeveer 25%. Eerst kwam het percussietoestel in huis en dan is er een periode geweest dat ze zelfs extra zuurstof nodig had. Sinds een jaar of vijf is er in haar en ons leven nog een nieuw toestel gekomen. Het bipaptoestel. Het hielp haar vooral ’s nachts om toch voldoende diep in en uit te ademen.
Vorige week kwam er ook een beademingstoestel voor overdag bij. Onze prinses is te verzwakt om nog zelf haar zuurstofgehalte en ademhaling te kunnen regelen. Sinds gisteren dipte ook haar saturatie (oftewel het zuurstofgehalte in het bloed) stevig. De pneumologen kwamen een paar keer op bezoek, onze dochter had hen nodig. Ze zag bleek, viel voortdurend in slaap en voelde zich duizelig. Zuurstof werd weer maar eens opgestart. Er moet alleen opgelet worden dat ze niet te veel zuurstof krijgt. Anders gaat ze weer in slaap vallen.
Het is een puzzel, het is dansen op een slappe koord, het is balanceren op de evenwichtsbalk. En ik, ik kreeg een dipje en heb nood aan zuurstof…