11 mei zijn we toegekomen in het UZ met een koffer vol dromen en hoop. Hoop en geloof in een leven zonder pijn, zonder zuurstoftekort, zonder een scheve rug. Het heeft niet mogen zijn.
12 mei was de langste dag uit ons leven. Het was een dag van heel veel geduld hebben en wachten, maar het was ook de dag waarop we te horen kregen dat onze lieve dochter het zo ongelooflijk moeilijk had tijdens de operatie. We kregen de boodschap dat ze zo zwak was dat we zouden afscheid moeten nemen van haar. Dit is iets dat je als ouder niet wil horen over je kind.
21 mei moesten we ze weer laten vertrekken naar een nieuw OK. Ze is al heel vaak onder het mes gemoeten, maar dit was de eerste keer dat ik er helemaal niet gerust in was. Mijn hart schreeuwde nee toe ik het blad met de toestemming voor de anesthesie moest onderteken, maar mijn verstand wist dat we geen keuze hadden als we ze een echte kans wilden geven.
11 juni was een blije dag. Onze held had iedereen verbaasd. Ondanks de zware complicaties met klaplongen, infecties, ademhalingsproblemen en vochtophopingen had ze het gehaald en mocht ze terug naar de gewone afdeling.
20 juni heeft de dochter plots een urosepsis. De artsen waren er helemaal niet gerust in en lieten haar een nachtje overnachten op IC. Een stapje terug dus, maar gelukkig was iedereen er op tijd bij.
1 juli waren we alles aan het voorbereiden om er een weekje tussenuit te kunnen naar Villa Rozerood en twee dagen voor ons vertrek wordt Elselien heel erg ziek. Ze bleek een ontsteking van haar poortkatheter te hebben. Weg vakantie, weg het samen zijn met ons gezin. We waren weer vertrokken voor een maand. En een maand in het ziekenhuis wil ook zeggen dat er een grotere kans is op infecties en die zijn er geweest bij hopen.
31 juli is het eindelijk zover. We worden echt ontslagen en mogen vertrekken naar Villa Rozerood. Daar beleven we een paar fantastische dagen, maar helaas, de rust was van korte duur.
4 augustus wordt Elselien terug opgenomen in het UZ. Er is een schroef reeds los geraakt en de staaf heeft zich wat vervormd. Daardoor is er een gaatje ontstaan in haar rug. Je ziet het metaal zomaar zitten. Een operatie kan niet onmiddellijk plaats vinden, want er heeft weer een vies bacteriebeest de weg naar de urinewegen gevonden.
11 augustus is er weer een operatie gepland. Die duurt maar liefst 5 uur, maar gelukkig is de ingreep gelukt. Een paar extra schroeven en klemmen moeten nu de boel op zijn plaats houden. Jammer genoeg treden er toch nog nieuwe infecties op, dus wordt ons verblijf voor onbepaalde duur verlengd. De verjaardag van onze kanjer vieren we dan ook in het UZ met vele taart, kaartjes, kussen, bezoek, liedjes en geschenkjes.
Nu zijn we 3 september. Morgen op 4 september zullen we eindelijk eens naar huis kunnen. Spannend, hoe zal het zijn? Vier dagen later komen we nog even terug, maar op 11 september, exact vier maanden later zullen we definitief vertrekken.
Vier maanden, bijna achttien weken, 120 dagen waarvan 36 nachten op IC, 2880 uren vol geduld, hoop, geloof en liefde brachten we hier door tijdens de meest intense periode in ons leven.